archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 14 Jaargang 13 26 mei 2016

	Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug Sci Fi in de moerasdelta Hans Knegtmans De bioscoopbezoeker die zweert bij een gladjes verteld verhaal, waarvan de scènes keurig op elkaar aansluiten, komt in Midnight Special van een koude kermis thuis. Met name de eerste drie kwartier moet hij maar hopen dat hem ooit duidelijk gemaakt zal worden hoe de afzonderlijke fragmenten in elkaar grijpen. In nieuwsuitzendingen op tv wordt de kijkers thuis meegedeeld dat de achtjarige Alton Meyer nog steeds niet terecht is. Het vermoeden bestaat dat hij is ontvoerd door zijn vader Roy. Deze berichtgeving wordt met grote ongerustheid gevolgd door de leider van een religieuze sekte (Sam Shepard). In een volgend shot begrijpen we waarom. Vanuit zijn kantoortje betreedt hij – hoe verrassend wil je het hebben – in één stap een zaal die uitpuilt van sekteleden. Terwijl hij hun uitlegt dat de kleine Anton helaas nog niet terecht is, zien we hoe met kenmerkende efficiëntie een  aantal FBI-agenten zich onder de gelovigen mengt. Hun baas neemt het woord. Het is de bedoeling, zegt hij tegen de verzamelde sekteleden, dat iedereen de kerk verlaat. In een belendend gebouw zullen ze in alle rust door FBI-specialisten verhoord worden. Intussen zit het ‘ontvoerde’ jongetje doodgemoedereerd een stripverhaal van Superman te lezen. Merkwaardig genoeg bevindt hij zich met een zaklantaarn onder een laken, in een verder stikdonkere motelkamer. Hoezo deze vreemde mix van enerzijds huiselijke geborgenheid – vader is binnen handbereik, net als een andere man van wie ook geen enkele dreiging uitgaat – en anderzijds aanstormend onheil? Dat de kust niet veilig is, blijkt ook uit de volgende scène. In allerijl verlaat het drietal de motelkamer en scheurt het in vliegende vaart naar een locatie waar ze hopelijk minder gevaar lopen. Zelfs de autolichten mogen niet aan, wat een ernstige aanrijding tot gevolg heeft. Tijd om zich om het slachtoffer te bekommeren is er niet. Begrijpt u het? Begrijp ik het? Opmerkelijk genoeg heb ik maar één Nederlandse filmrecensie gevonden waarin de aanvankelijke ontoegankelijkheid van de film expliciet wordt vermeld. In De Volkskrant noemt Pauline Kleijer het begin van de film ‘ongekend raadselachtig en meeslepend’. Een constatering, maar beslist geen veroordeling. Op grond van haar eerdere recensies vermoed ik dat zij dit soort raadselachtigheid beschouwt als een compositie-element dat een vakbekwame filmer naar eigen goeddunken kan inzetten. Terug naar Midnight Special. Als hij het juiste moment daarvoor gekomen acht, onthult regisseur Jeff Nichols niet alleen over welke gaven de kleine Alton beschikt – we hadden daarvan al een paar krasse staaltjes gezien – maar bovendien hoe hij aan deze mysterieuze krachten is gekomen. Op dat moment maakt de film ongegeneerd een reuzenzwaai, van psychologische thriller met occulte trekjes naar onvervalste sciencefiction. Niet iedereen, begrijp ik uit recensies, is even gelukkig met deze koerswijziging. Filmliefhebbers die onwel worden van alles wat zelfs maar een beetje ruikt naar sciencefiction kunnen misschien beter een beginnetje maken met Take Shelter (2011) en Mud (2013) van dezelfde regisseur. Ook in Nichols’ doorbraakfilm Take Shelter heeft Michael Shannon (de vader in Midnight Special) een vlekkeloze hoofdrol. In Mud moet hij genoegen nemen met de tweede viool, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door het fantastische spel van Matthew McConaughey in de titelrol. Ik merk dat ik u met zijden handschoentjes aanpak en dat is contra-emancipatoir. Weet je wat? Vergeet mijn eerdere waarschuwing. Een filmliefhebber met een zwak voor Mark Twain-achtige thematiek en een romantische haat/liefde relatie met de Mississippi Delta in het zuiden van de VS, laat zich niet ontmoedigen door een beetje sci fi. Die geniet met volle teugen van Nichols’ grensverleggende vertelkunst. Vier sterren voor deze film en geen een minder!  **** ------------- De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver © 2016 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -

Vermaak en Genot > Naar de film
Sci Fi in de moerasdelta	Hans Knegtmans
De bioscoopbezoeker die zweert bij een gladjes verteld verhaal, waarvan de scènes keurig op elkaar aansluiten, komt in Midnight Special van een koude kermis thuis. Met name de eerste drie kwartier moet hij maar hopen dat hem ooit duidelijk gemaakt zal worden hoe de afzonderlijke fragmenten in elkaar grijpen. In nieuwsuitzendingen op tv wordt de kijkers thuis meegedeeld dat de achtjarige Alton Meyer nog steeds niet terecht is. Het vermoeden bestaat dat hij is ontvoerd door zijn vader Roy. Deze berichtgeving wordt met grote ongerustheid gevolgd door de leider van een religieuze sekte (Sam Shepard). In een volgend shot begrijpen we waarom. Vanuit zijn kantoortje betreedt hij – hoe verrassend wil je het hebben – in één stap een zaal die uitpuilt van sekteleden. Terwijl hij hun uitlegt dat de kleine Anton helaas nog niet terecht is, zien we hoe met kenmerkende efficiëntie een  aantal FBI-agenten zich onder de gelovigen mengt. Hun baas neemt het woord. Het is de bedoeling, zegt hij tegen de verzamelde sekteleden, dat iedereen de kerk verlaat. In een belendend gebouw zullen ze in alle rust door FBI-specialisten verhoord worden. Intussen zit het ‘ontvoerde’ jongetje doodgemoedereerd een stripverhaal van Superman te lezen. Merkwaardig genoeg bevindt hij zich met een zaklantaarn onder een laken, in een verder stikdonkere motelkamer. Hoezo deze vreemde mix van enerzijds huiselijke geborgenheid – vader is binnen handbereik, net als een andere man van wie ook geen enkele dreiging uitgaat – en anderzijds aanstormend onheil? Dat de kust niet veilig is, blijkt ook uit de volgende scène. In allerijl verlaat het drietal de motelkamer en scheurt het in vliegende vaart naar een locatie waar ze hopelijk minder gevaar lopen. Zelfs de autolichten mogen niet aan, wat een ernstige aanrijding tot gevolg heeft. Tijd om zich om het slachtoffer te bekommeren is er niet. Begrijpt u het? Begrijp ik het? Opmerkelijk genoeg heb ik maar één Nederlandse filmrecensie gevonden waarin de aanvankelijke ontoegankelijkheid van de film expliciet wordt vermeld. In De Volkskrant noemt Pauline Kleijer het begin van de film ‘ongekend raadselachtig en meeslepend’. Een constatering, maar beslist geen veroordeling. Op grond van haar eerdere recensies vermoed ik dat zij dit soort raadselachtigheid beschouwt als een compositie-element dat een vakbekwame filmer naar eigen goeddunken kan inzetten. Terug naar Midnight Special. Als hij het juiste moment daarvoor gekomen acht, onthult regisseur Jeff Nichols niet alleen over welke gaven de kleine Alton beschikt – we hadden daarvan al een paar krasse staaltjes gezien – maar bovendien hoe hij aan deze mysterieuze krachten is gekomen. Op dat moment maakt de film ongegeneerd een reuzenzwaai, van psychologische thriller met occulte trekjes naar onvervalste sciencefiction. Niet iedereen, begrijp ik uit recensies, is even gelukkig met deze koerswijziging. Filmliefhebbers die onwel worden van alles wat zelfs maar een beetje ruikt naar sciencefiction kunnen misschien beter een beginnetje maken met Take Shelter (2011) en Mud (2013) van dezelfde regisseur. Ook in Nichols’ doorbraakfilm Take Shelter heeft Michael Shannon (de vader in Midnight Special) een vlekkeloze hoofdrol. In Mud moet hij genoegen nemen met de tweede viool, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door het fantastische spel van Matthew McConaughey in de titelrol. Ik merk dat ik u met zijden handschoentjes aanpak en dat is contra-emancipatoir. Weet je wat? Vergeet mijn eerdere waarschuwing. Een filmliefhebber met een zwak voor Mark Twain-achtige thematiek en een romantische haat/liefde relatie met de Mississippi Delta in het zuiden van de VS, laat zich niet ontmoedigen door een beetje sci fi. Die geniet met volle teugen van Nichols’ grensverleggende vertelkunst. Vier sterren voor deze film en geen een minder!  **** ------------- De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver
© 2016 Hans Knegtmans
	powered by CJ2