archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 13
14 april 2016
Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
Twee begrafenissen en een staatsprijs Willem Minderhout

1312BZ Links Den HaagOp 30 maart 2015 overleed Vera Wijnker, op 2 februari 2016 overleed Ria Sikkes, op 19 mei 2016 krijgt Astrid Roemer de P.C. Hooftprijs. Op het moment dat Ria overleed was al bekend gemaakt dat Astrid Roemer die prijs zou krijgen. Deze samenloop van omstandigheden wierpen mijn gedachten terug naar de merkwaardige gemeenteraadsverkiezingen van 1990.

Ik was van ’86 tot ’90 fractievertegenwoordiger geweest voor Links Den Haag, een samenwerkingsverband van PPR, PSP en CPN. Dit was de fascinerende periode van het linkse programmacollege waarin onze Jack Verduyn Lunel wethouder was in een coalitie met PvdA en D66. Hoogte- en eindpunt van dat college was het besluit om een nieuw stadhuis aan het Spui te bouwen.

Een fractievertegenwoordiger mocht in de raadscommissies het woord voeren namens een partij, maar niet in de gemeenteraad zelf. Ik deed verkeer en vervoer en milieu en ik dacht dat ik dat aardig gedaan had. Ik was zelf onder andere nogal tevreden dat ik het gescheiden ophalen van groente-, fruit- en tuinafval destijds met succes geagendeerd heb en ik hoopte op een verkiesbare plaats bij de volgende verkiezingen. Ik zou graag een ‘echt’ gemeenteraadslid willen zijn.

Het zat me mee. Een vierde plek werd me in het vooruitzicht gesteld. Ik was er van overtuigd dat we dat wel zouden halen. We waren nu immers GroenLinks geworden! De verdeeldheid ter linkerzijde was definitief van de baan en we zouden met een fris programma vast minimaal onze vier zetels vasthouden.

Toen de lijst werd vastgesteld bleek mijn vierde plotseling in een vijfde plek veranderd te zijn. GroenLinks was op zoek gegaan naar aansprekende publieke persoonlijkheden en had de schrijfster Astrid Roemer bereid gevonden om zich kandidaat te stellen. Zij kwam op plaats vier.

De verkiezingen brachten bovendien niet de verwachte winst. We verloren zelfs een zetel. De ultrarechtse CP ’86 kreeg net zoveel zetels als wij! Om een gebaar te maken besloot Vera Wijnker, onze nummer drie en een uitstekend raadslid, om haar zetel aan Astrid Roemer af te staan. Ik werd weer fractievertegenwoordiger.

De eerste bijeenkomst van de nieuwe fractie staat me nog vrij goed bij. Onze fractiemedewerker Ria Sikkes, een flamboyante Dolle Mina die de feministische uitgeverij Sara nog had bestierd, kwam met een voorstel tot een taakverdeling en een werkplan. We wilden aan de slag gaan, maar we kregen geen reactie van het kersverse raadslid Roemer. Ze zat ons van een afstandje nors door haar donkere zonnebril aan te kijken. We vroegen haar een paar keer naar haar mening, maar kregen geen duidelijke antwoorden. Als ze wat zei had ze het steevast over ‘jullie’. Op een gegeven moment begon me dat te irriteren. ‘Jullie? Je bedoelt ‘wij’, neem ik aan.’ Nee, zo moest ik dat niet begrijpen. Ze was weliswaar wel op onze lijst verkozen, maar ze was als persoon gevraagd, niet als GroenLinks vertegenwoordiger.

Al snel kregen we de indruk dat het offer van Vera geen al te slimme zet was geweest. Ria deed er alles aan om haar te coachen maar Astrid deed niet mee. Na een tijdje kwam ze niet eens meer. Ze deed op haar eigen manier aan politiek, zei ze. Hoe je als gemeenteraadslid aan politiek kan doen zonder ooit je gezicht in de raad te laten zien is mij echter nooit helder geworden.

Uiteindelijk is ze zelfs een eigen fractie begonnen. Ze had een eigen fractiekamer maar ik geloof niet dat ze ooit nog in de raad is gesignaleerd. In een ontluisterend interview met Ischa Meijer beweerde ze dat GroenLinks racistisch was en dat ze nog het best kon opschieten met de raadsleden van CP ‘86. Ikzelf was in die tijd al gestopt met het raadswerk omdat ik het niet langer met mijn baan kon combineren, maar ik zie het vuur van verontwaardiging nog uit de ogen van Ria Sikkes spuiten toen ze me dat vertelde.

Ik heb sindsdien nooit meer iets van Roemer gelezen, dus ik kan niet beoordelen of de jury van de P.C. Hooftprijs haar terecht of ten onrechte gelauwerd heeft. Misschien kunnen we haar periode in de Haagse raad beschouwen als een nuttige cultuursubsidie om een literair genie door een moeilijke periode te loodsen, maar ik kan het nog steeds niet opbrengen om me daar van te vergewissen.

Door de wonderen der techniek vond ik het interview van Ischa Meijer met Astrid Roemer, dat ik destijds gemist had, op internet. Wat een wartaal, maar ze had wel een mooie stem. En ik ben toch maar mooi aanwezig geweest tijdens dit merkwaardige voetnootje in de literatuurgeschiedenis!

------
Het plaatje is van Henk Klaren
--------
Bestel uw boeken en wat al niet
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!


© 2016 Willem Minderhout meer Willem Minderhout - meer "Ontmoetingen" -
Bezigheden > Ontmoetingen
Twee begrafenissen en een staatsprijs Willem Minderhout
1312BZ Links Den HaagOp 30 maart 2015 overleed Vera Wijnker, op 2 februari 2016 overleed Ria Sikkes, op 19 mei 2016 krijgt Astrid Roemer de P.C. Hooftprijs. Op het moment dat Ria overleed was al bekend gemaakt dat Astrid Roemer die prijs zou krijgen. Deze samenloop van omstandigheden wierpen mijn gedachten terug naar de merkwaardige gemeenteraadsverkiezingen van 1990.

Ik was van ’86 tot ’90 fractievertegenwoordiger geweest voor Links Den Haag, een samenwerkingsverband van PPR, PSP en CPN. Dit was de fascinerende periode van het linkse programmacollege waarin onze Jack Verduyn Lunel wethouder was in een coalitie met PvdA en D66. Hoogte- en eindpunt van dat college was het besluit om een nieuw stadhuis aan het Spui te bouwen.

Een fractievertegenwoordiger mocht in de raadscommissies het woord voeren namens een partij, maar niet in de gemeenteraad zelf. Ik deed verkeer en vervoer en milieu en ik dacht dat ik dat aardig gedaan had. Ik was zelf onder andere nogal tevreden dat ik het gescheiden ophalen van groente-, fruit- en tuinafval destijds met succes geagendeerd heb en ik hoopte op een verkiesbare plaats bij de volgende verkiezingen. Ik zou graag een ‘echt’ gemeenteraadslid willen zijn.

Het zat me mee. Een vierde plek werd me in het vooruitzicht gesteld. Ik was er van overtuigd dat we dat wel zouden halen. We waren nu immers GroenLinks geworden! De verdeeldheid ter linkerzijde was definitief van de baan en we zouden met een fris programma vast minimaal onze vier zetels vasthouden.

Toen de lijst werd vastgesteld bleek mijn vierde plotseling in een vijfde plek veranderd te zijn. GroenLinks was op zoek gegaan naar aansprekende publieke persoonlijkheden en had de schrijfster Astrid Roemer bereid gevonden om zich kandidaat te stellen. Zij kwam op plaats vier.

De verkiezingen brachten bovendien niet de verwachte winst. We verloren zelfs een zetel. De ultrarechtse CP ’86 kreeg net zoveel zetels als wij! Om een gebaar te maken besloot Vera Wijnker, onze nummer drie en een uitstekend raadslid, om haar zetel aan Astrid Roemer af te staan. Ik werd weer fractievertegenwoordiger.

De eerste bijeenkomst van de nieuwe fractie staat me nog vrij goed bij. Onze fractiemedewerker Ria Sikkes, een flamboyante Dolle Mina die de feministische uitgeverij Sara nog had bestierd, kwam met een voorstel tot een taakverdeling en een werkplan. We wilden aan de slag gaan, maar we kregen geen reactie van het kersverse raadslid Roemer. Ze zat ons van een afstandje nors door haar donkere zonnebril aan te kijken. We vroegen haar een paar keer naar haar mening, maar kregen geen duidelijke antwoorden. Als ze wat zei had ze het steevast over ‘jullie’. Op een gegeven moment begon me dat te irriteren. ‘Jullie? Je bedoelt ‘wij’, neem ik aan.’ Nee, zo moest ik dat niet begrijpen. Ze was weliswaar wel op onze lijst verkozen, maar ze was als persoon gevraagd, niet als GroenLinks vertegenwoordiger.

Al snel kregen we de indruk dat het offer van Vera geen al te slimme zet was geweest. Ria deed er alles aan om haar te coachen maar Astrid deed niet mee. Na een tijdje kwam ze niet eens meer. Ze deed op haar eigen manier aan politiek, zei ze. Hoe je als gemeenteraadslid aan politiek kan doen zonder ooit je gezicht in de raad te laten zien is mij echter nooit helder geworden.

Uiteindelijk is ze zelfs een eigen fractie begonnen. Ze had een eigen fractiekamer maar ik geloof niet dat ze ooit nog in de raad is gesignaleerd. In een ontluisterend interview met Ischa Meijer beweerde ze dat GroenLinks racistisch was en dat ze nog het best kon opschieten met de raadsleden van CP ‘86. Ikzelf was in die tijd al gestopt met het raadswerk omdat ik het niet langer met mijn baan kon combineren, maar ik zie het vuur van verontwaardiging nog uit de ogen van Ria Sikkes spuiten toen ze me dat vertelde.

Ik heb sindsdien nooit meer iets van Roemer gelezen, dus ik kan niet beoordelen of de jury van de P.C. Hooftprijs haar terecht of ten onrechte gelauwerd heeft. Misschien kunnen we haar periode in de Haagse raad beschouwen als een nuttige cultuursubsidie om een literair genie door een moeilijke periode te loodsen, maar ik kan het nog steeds niet opbrengen om me daar van te vergewissen.

Door de wonderen der techniek vond ik het interview van Ischa Meijer met Astrid Roemer, dat ik destijds gemist had, op internet. Wat een wartaal, maar ze had wel een mooie stem. En ik ben toch maar mooi aanwezig geweest tijdens dit merkwaardige voetnootje in de literatuurgeschiedenis!

------
Het plaatje is van Henk Klaren
--------
Bestel uw boeken en wat al niet
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!
© 2016 Willem Minderhout
powered by CJ2