archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 9
Jaargang 13
25 februari 2016
Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept delen printen terug
Kommaneuken in de wandelgangen Willem Minderhout

1309VG ApostrofOver W.F. Hermans
Afgelopen zaterdag heb ik eventjes het PvdA-congres bezocht. Niet vanwege de verhitte discussies over amendement 29b van de afdeling Noordwijkerhout, maar voor de gezelligheid. In tegenstelling tot het wat zure imago van de partij en ondanks de wat magere peilingen is die altijd in ruime mate voorhanden.

Zo stuitte ik op twee gezellig koutende heren die zich – dacht ik – allebei mijn voorzitter mogen noemen. Jan Marinus Wiersma van het Gewest Zuid-Holland der PvdA en Camiel Hamans van de roemruchte Jacob Campo Weyermanstichting. Camiel bleek echter net geabdiceerd te zijn van deze stichting, die zich richt op de studie van de Nederlandse achttiende eeuw in het algemeen en leven en werken van de broodschrijver Weyerman in het bijzonder.

Aan Camiel wilde ik al een stukje wijden naar aanleiding van Otterspeers Hermansbiografie, maar dat was er niet van gekomen. Ik heb die biografie niet gelezen, maar had wel vanwege alle publiciteit mijn Hermansverzameling weer eens uit de kast gehaald. Tot mijn verrassing kwam ik Camiel tegen in ‘Door gevaarlijke gekken omringd’. Hij heeft de eer om daarin als een van die gevaarlijke gekken te mogen figureren. Ik herinnerde me niet deze stukjes ooit gelezen te hebben, maar misschien waren ze gewoon niet blijven hangen omdat ik Camiel destijds nog niet kende.

Wat had Camiel op zijn kerfstok? Hij had de euvele moed betoond om in een aan taal gewijde column in NRC Handelsblad te schrijven dat Hermans’ titels ‘Homme’s hoest’, ‘Filip’s sonatine’ en ‘Geyerstein’s dynamiek’ verkeerd gespeld waren volgens de heersende spellingsregels. Het had ‘Hommes hoest’ etc. moeten zijn. Zonder apostrof, dus.

Hermans reageerde furieus. Zonder die apostrof zou de lezer immers niet kunnen weten of het zou gaan over een meneer Hommes die hoest, of over de hoest van Homme. Bovendien was deze, in zijn ogen absurde, regel pas in 1954 ingevoerd. Hermans had het anders geleerd op school. Schoorvoetend gaf hij toe dat ‘Filips’, als voornaam, ook voor die tijd zonder apostrof geschreven diende te worden. Daar kon Hermans zich niet aan storen ‘want Nederlands was nu eenmaal een gebrekkig brabbeltaaltje’.

Had W.F. ‘ik heb altijd gelijk’ Hermans ook deze keer het gelijk aan zijn zijde? Het lijkt enigszins overdreven om een neerlandicus die je op een volgens de heersende regels foute spelling wijst schuimbekkend van repliek te dienen en onder de ‘gevaarlijke gekken’ te categoriseren. Anderzijds zou je, zeker als Zappa-fan, kunnen volhouden dat in de apostrof ‘the crux of the biscuit’ zit.  Ik had namelijk aan het begin van dit stukje ook veel liever ‘Otterspeer’s Hermansbiografie’ geschreven. Ik vind dat mooier en duidelijker. Ik heb sinds die rare regel van de ’tussen-n’ een einde maakte aan de pannekoek en de ruggegraat een hekel aan spellingshervormers.

Desalniettemin ben ik jaloers op Camiel.  Tegenwoordig is het erg makkelijk om je op de sociale media de gramschap van, pak ‘m beet, een hedendaagse 'essayist' als een Annabel Nanninga of een Bart Schut op de hals te halen. Dat is 'like being savaged by a dead sheep', zou Denis Healey zeggen. Willem Frederik’s (!) gramschap beklijft. Misschien dat er over tweehonderd jaar nog iemand een voordracht over zal houden op een avond van de navolger van de Weyermanstichting. De Hermansstichting, of zo.

-----------------------
Het plaatje is van Henk Klaren
-------------------------
Bestel uw boeken en wat al niet
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!


© 2016 Willem Minderhout meer Willem Minderhout - meer "De wereldliteratuur roept" -
Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept
Kommaneuken in de wandelgangen Willem Minderhout
1309VG ApostrofOver W.F. Hermans
Afgelopen zaterdag heb ik eventjes het PvdA-congres bezocht. Niet vanwege de verhitte discussies over amendement 29b van de afdeling Noordwijkerhout, maar voor de gezelligheid. In tegenstelling tot het wat zure imago van de partij en ondanks de wat magere peilingen is die altijd in ruime mate voorhanden.

Zo stuitte ik op twee gezellig koutende heren die zich – dacht ik – allebei mijn voorzitter mogen noemen. Jan Marinus Wiersma van het Gewest Zuid-Holland der PvdA en Camiel Hamans van de roemruchte Jacob Campo Weyermanstichting. Camiel bleek echter net geabdiceerd te zijn van deze stichting, die zich richt op de studie van de Nederlandse achttiende eeuw in het algemeen en leven en werken van de broodschrijver Weyerman in het bijzonder.

Aan Camiel wilde ik al een stukje wijden naar aanleiding van Otterspeers Hermansbiografie, maar dat was er niet van gekomen. Ik heb die biografie niet gelezen, maar had wel vanwege alle publiciteit mijn Hermansverzameling weer eens uit de kast gehaald. Tot mijn verrassing kwam ik Camiel tegen in ‘Door gevaarlijke gekken omringd’. Hij heeft de eer om daarin als een van die gevaarlijke gekken te mogen figureren. Ik herinnerde me niet deze stukjes ooit gelezen te hebben, maar misschien waren ze gewoon niet blijven hangen omdat ik Camiel destijds nog niet kende.

Wat had Camiel op zijn kerfstok? Hij had de euvele moed betoond om in een aan taal gewijde column in NRC Handelsblad te schrijven dat Hermans’ titels ‘Homme’s hoest’, ‘Filip’s sonatine’ en ‘Geyerstein’s dynamiek’ verkeerd gespeld waren volgens de heersende spellingsregels. Het had ‘Hommes hoest’ etc. moeten zijn. Zonder apostrof, dus.

Hermans reageerde furieus. Zonder die apostrof zou de lezer immers niet kunnen weten of het zou gaan over een meneer Hommes die hoest, of over de hoest van Homme. Bovendien was deze, in zijn ogen absurde, regel pas in 1954 ingevoerd. Hermans had het anders geleerd op school. Schoorvoetend gaf hij toe dat ‘Filips’, als voornaam, ook voor die tijd zonder apostrof geschreven diende te worden. Daar kon Hermans zich niet aan storen ‘want Nederlands was nu eenmaal een gebrekkig brabbeltaaltje’.

Had W.F. ‘ik heb altijd gelijk’ Hermans ook deze keer het gelijk aan zijn zijde? Het lijkt enigszins overdreven om een neerlandicus die je op een volgens de heersende regels foute spelling wijst schuimbekkend van repliek te dienen en onder de ‘gevaarlijke gekken’ te categoriseren. Anderzijds zou je, zeker als Zappa-fan, kunnen volhouden dat in de apostrof ‘the crux of the biscuit’ zit.  Ik had namelijk aan het begin van dit stukje ook veel liever ‘Otterspeer’s Hermansbiografie’ geschreven. Ik vind dat mooier en duidelijker. Ik heb sinds die rare regel van de ’tussen-n’ een einde maakte aan de pannekoek en de ruggegraat een hekel aan spellingshervormers.

Desalniettemin ben ik jaloers op Camiel.  Tegenwoordig is het erg makkelijk om je op de sociale media de gramschap van, pak ‘m beet, een hedendaagse 'essayist' als een Annabel Nanninga of een Bart Schut op de hals te halen. Dat is 'like being savaged by a dead sheep', zou Denis Healey zeggen. Willem Frederik’s (!) gramschap beklijft. Misschien dat er over tweehonderd jaar nog iemand een voordracht over zal houden op een avond van de navolger van de Weyermanstichting. De Hermansstichting, of zo.

-----------------------
Het plaatje is van Henk Klaren
-------------------------
Bestel uw boeken en wat al niet
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!
© 2016 Willem Minderhout
powered by CJ2