Voor mijn verjaardag vorig jaar én voor Sinterklaas heb ik diverse boeken mogen ontvangen. Ze stonden allemaal op mijn lijstje. Je wordt daardoor wat minder verrast dan ingeval van een spontane inval van familie of vriend, maar het voorkomt veel teleurstellingen. Niet alle natuurlijk, maar eventuele teleurstellingen zijn dan in ieder geval alleen aan jezelf te wijten.

Zelf heb ik trouwens ook nog een boek gekócht. Dat is natuurlijk dom, want onze boekenkast is vol. Jarenlang hebben alle nieuwe boeken dwars op de keurige rijen oudere boeken gelegen, maar ook die uitwijkmogelijkheid was uitgeput. Ik ben ooit eens bij een bevriende collega geweest die op iedere plank van zijn boekenkast twéé rijen boeken had staan. De achterste rij kon je dus niet zien. Ja, dan kun je die net zo goed in dozen doen.

Er moest dus een zootje boeken geloosd worden. Ludlums enzo, die kocht ik vroeger wel, voordat ik zo slim werd om lid te worden van de bibliotheek. Dat soort boeken hoef je eigenlijk niet te bewaren. Maar bóeken weggooien dat is ook weer zo wat en tweede handswinkels en antiquariaten zijn niet geïnteresseerd. Dus heb ik ze bij mooi weer maar op de papiercontainer gelegd. Ze verdwenen voortdurend keurig vóórdat de containers geleegd werden. Dus heeft iemand, denkelijk een stuk jonger dan ik (vraag me nou niet om dat uit te leggen), nu een mooi gevulde boekenkast met dikke Engelstalige thrillers en onze boekenkast is weer presentabel.

Ik kreeg onder andere The Girl in the Song van Michael Heatley en Frank Hopkinson. Bij nader inzien geloof ik dat ik die niet eens had gevraagd, maar ik heb hem met veel plezier gelezen. Verhalen over hoe dat zat met, bijvoorbeeld, dat meisje (Suze Rotolo dus) op de cover van The Freewheelin’ Bob Dylan. Niet hemelbestormend allemaal, maar wel leuk.

Vic van de Reijt’s Groot 45-toerenboek. Die had ik wél gevraagd. Bijna alles was grappig, maar hoewel de grappigheid niet echt afnam bij voortgaande lezing was dat wel het geval bij mijn grappigheidopnamecapaciteit. Nou ja, ik heb het boek bijna uit (je kunt het beter op de WC leggen en dan steeds een heel klein stukje lezen; hetzelfde geldt voor het toch hilarische De Alfabetweter). Sjonge, jonge wat verzamelt die Van de Reijt! En het lijkt wel of hij alles nog móói vindt ook.

In Antwerpen zag ik The Billy Bob Tapes, a Cave full of Ghosts liggen. Door Billy Bob Thornton en Kinky Friedman. Tsja, als ik al van íemand een fan ben dan is het van Kinky Friedman. Dus gekocht. Het heeft lang ongelezen op de kast gelegen, want ik ben gepensioneerd en heb dus geen tijd. Maar leuk om te lezen. Friedman is slechts de initiatiefnemer en de redacteur. Het boek bestaat uit geouwehoer van Thornton over van alles en nog wat en commentaren van allerlei lui, zoals Angelina Jolie (één van zijn stuk of zes exen), Robert Duvall enzo. Billy Bob is een zeer getalenteerde acteur en regisseur, maar vindt zichzelf eigenlijk een muzikant (drummer, zanger, liedjesschrijver en niet slecht hoor). Hij heeft wel een puinhoop van zijn leven gemaakt, al denkt hij daar zelf wat genuanceerder over.

Drie Akkoorden en de Waarheid, muzikale levenslessen van Rob van Scheers. Dát leek me aardig. Goeie titel (alhoewel, zie nootje*), de man heeft de Jip Golsteijnprijs gewonnen, da’s niet niks en er waren goede recensies. Dus ben ik buiten gaan zitten, zonnebril op, boek op schoot en genieten maar. Het boek kent een Woord Vooraf én een Proloog, getiteld De Ziel van een Songschrijver. Die stukjes bevatten nogal wat hoogdravende tekst. 'Shit', dacht ik bij mezelf: 'It’s only Rock ’n Roll man en er zaten toch maar dríe akkoorden in de titel?' Hoogdravend ja, in de eerste pagina of tien komt het woord ‘eclectisch’ diverse malen voor. Dat woord gebruik ik ook wel eens, maar ik probeer daar dan altijd wat ironie in te leggen. Maar toen hij het in een stukje over Johnny Cash had over ‘opulente southern mansions’ moest ik toch even naar de dikke Van Dale. In de volgende zin werd overigens toegegeven, dat Cash zulke ‘opulente huizen’ in zijn jeugd alleen van buiten kan hebben gezien. ‘Opulent’ betekent volgens Van Dale: ‘(zeer) rijk’. Zijn huizen rijk? Ik zal wel te dom zijn.

Wat ik wél interessant vond (en ik tot mijn schande niet wist) was dat er een bootlegalbum bestaat met opnamen van Bob Dylan en Johnny Cash samen. Eén van de opnamen van die sessie is op Dylan’s Nashville Skyline terecht gekomen: Girl from the North Country. Inmiddels beschik ik over die bootleg. Bijzonder interessant (Carl Perkins speelt ook mee) is een betere typering dan pràchtig. Dylan zingt vaak wel heel erg slecht en de opnamekwaliteit kan ook beter, maar toch. Toen ik Nashville Skyline pas had en speelde en Cash begon te zingen, zeiden we tegen onze kleuterdochter altijd: ‘Daar heb je z’n vriend’. Ik kan het nummer niet meer horen zonder dat erbij te denken.

Dus toen ik over die bootleg las in Drie akkoorden … ging ik op zoek op het wereldwijde web. De éérste verwijzing die ik vond bevatte een Engelstalige beschrijving** van de relatie en de samenwerking tussen Bob Dylan en Johnny Cash. Dat stuk had ik net vrijwel letterlijk gelezen in mijn nieuwe boek. Eclectisch, opulent en dan nog stukkies van internet overschrijven ook. Ik heb het boek walgend terzijde gelegd. Misschien moet ik het ooit nog eens ter hand nemen, want het was toch wel leuk om de bootleg van Dylan en Cash te ontdekken. Misschien is er nog meer.

* Het boek is van 2014. In 2012 bracht de Vlaamse zanger Bart Hermans een album uit met de titel Drie Akkoorden en de Waarheid … .

** Internettekst

Girl from the North Country

Billy Bob Thornton - Angelina

Bart Hermans D’n 1e Pieper

-------------------------------------
Het plaatje is van Henk Klaren
--------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!