archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 12
9 april 2015
Bezigheden > Ergernissen delen printen terug
Stroomstoring Mas Papo

1212BZ StoringDe stroomstoring had ons mooi te pakken. Vrijdagmorgen in ons hotel vielen opeens de lichten uit. Het werd stil, alle ruisende apparaten hielden op met ruisen. De klok die ik vanuit het raam kon zien, stond op een paar minuten over half tien en bleef daar staan.

De mensen buiten waren zich van niets bewust, totdat zij wilden bellen en zagen dat het niet lukte en dat de klok een oude tijd gaf. De koffie was op en nieuwe zetten lukte niet. Een potje thee dan, gas was voorradig. Maar dan meteen opdrinken, want het lampje van het warmhoudplaatje was uit.

‘De koelkasten houden het nog wel uren’, verzekerde een van de mensen mij ‘en anders gooien we alles weg’. Toch wel zonde, de bevoorrading had zojuist plaatsgevonden. Het personeel werd baldadig, aan de ene kant van de zenuwen en aan de andere kant van het niet weten wat te doen. Het was pas ochtend, naar huis gaan kon nog niet. Een stroomstoring eerder had ’s avonds plaatsgevonden en toen zijn ze maar naar huis gegaan, op de man van de koelkasten na.

Er werden kaarsen neergezet en zo werd het nog gezellig. De thee werd geserveerd en we praatten wat en lachten wat naar de mensen aan de andere tafels. Geen telefoon, geen mail, geen Whatsapp, geen Twitter, geen Buienradar.

Maar na een tijd was het moment aangebroken om afscheid te nemen. We pakten onze spullen en liepen naar de kamer. Het was donker in de gangen, maar we wisten waar we moesten zijn. Voor de deur stond een kleine vrouw bedremmeld te kijken. De stofzuigerslang in haar handen.
‘Hij doet het niet meer’, zei ze. ‘De stroom is er af’. Ze vertelde dat in haar land de stroom zo regelmatig uitviel dat de mensen het maar voor lief namen en er op rekenden dat dit ieder moment kon gebeuren.

‘We gebruiken de apparaten of kijken teevee, maar weten dat het opeens kan ophouden. Dan gaan we iets anders doen, of blijven soms zitten tot er weer stroom is.’ Ze keek me aan met een gelaten blik en daarna naar de stofzuiger.
‘Ik wacht gewoon tot er weer stroom is en ga dan verder’, zei ze opeens resoluut. Ze ging zitten in de stoel die in de gang stond, met de slang nog in haar handen.
‘Zo’, zei ze ‘ik zit goed’.

Toen we later vertrokken stonden er op onverwachte plekken files. Stoplichten waren uitgevallen en de regelagenten nog niet gearriveerd. In de loop van de dag gingen langzaam maar zeker de lichten weer aan. We wisten hoe het was zonder stroom te zijn. Het besef van de afhankelijkheid, de leegte, het beroerende, maar vooral ook de rust. En voor sommigen de gelatenheid.

---------------------------------------
De tekening is van Elène Klaren
--------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!


© 2015 Mas Papo meer Mas Papo - meer "Ergernissen"
Bezigheden > Ergernissen
Stroomstoring Mas Papo
1212BZ StoringDe stroomstoring had ons mooi te pakken. Vrijdagmorgen in ons hotel vielen opeens de lichten uit. Het werd stil, alle ruisende apparaten hielden op met ruisen. De klok die ik vanuit het raam kon zien, stond op een paar minuten over half tien en bleef daar staan.

De mensen buiten waren zich van niets bewust, totdat zij wilden bellen en zagen dat het niet lukte en dat de klok een oude tijd gaf. De koffie was op en nieuwe zetten lukte niet. Een potje thee dan, gas was voorradig. Maar dan meteen opdrinken, want het lampje van het warmhoudplaatje was uit.

‘De koelkasten houden het nog wel uren’, verzekerde een van de mensen mij ‘en anders gooien we alles weg’. Toch wel zonde, de bevoorrading had zojuist plaatsgevonden. Het personeel werd baldadig, aan de ene kant van de zenuwen en aan de andere kant van het niet weten wat te doen. Het was pas ochtend, naar huis gaan kon nog niet. Een stroomstoring eerder had ’s avonds plaatsgevonden en toen zijn ze maar naar huis gegaan, op de man van de koelkasten na.

Er werden kaarsen neergezet en zo werd het nog gezellig. De thee werd geserveerd en we praatten wat en lachten wat naar de mensen aan de andere tafels. Geen telefoon, geen mail, geen Whatsapp, geen Twitter, geen Buienradar.

Maar na een tijd was het moment aangebroken om afscheid te nemen. We pakten onze spullen en liepen naar de kamer. Het was donker in de gangen, maar we wisten waar we moesten zijn. Voor de deur stond een kleine vrouw bedremmeld te kijken. De stofzuigerslang in haar handen.
‘Hij doet het niet meer’, zei ze. ‘De stroom is er af’. Ze vertelde dat in haar land de stroom zo regelmatig uitviel dat de mensen het maar voor lief namen en er op rekenden dat dit ieder moment kon gebeuren.

‘We gebruiken de apparaten of kijken teevee, maar weten dat het opeens kan ophouden. Dan gaan we iets anders doen, of blijven soms zitten tot er weer stroom is.’ Ze keek me aan met een gelaten blik en daarna naar de stofzuiger.
‘Ik wacht gewoon tot er weer stroom is en ga dan verder’, zei ze opeens resoluut. Ze ging zitten in de stoel die in de gang stond, met de slang nog in haar handen.
‘Zo’, zei ze ‘ik zit goed’.

Toen we later vertrokken stonden er op onverwachte plekken files. Stoplichten waren uitgevallen en de regelagenten nog niet gearriveerd. In de loop van de dag gingen langzaam maar zeker de lichten weer aan. We wisten hoe het was zonder stroom te zijn. Het besef van de afhankelijkheid, de leegte, het beroerende, maar vooral ook de rust. En voor sommigen de gelatenheid.

---------------------------------------
De tekening is van Elène Klaren
--------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!
© 2015 Mas Papo
powered by CJ2