archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 4
Jaargang 12
4 december 2014
Beschouwingen > De verbazing delen printen terug
Gewoon je kop houden! Theo Capel

1204BS NieuwsDe rubriek 'De Ombudsvrouw' van de Volkskrant van 1 november 2014 (Klik voor artikel) geeft een mooie inkijk op de opvatting van de redactie over de mening van hun lezers. Kort gezegd komt die erop neer: 'Waarom houden die luitjes hun kop niet?' Het gaat dan om de mogelijkheid om op het internet te reageren op specifieke artikelen. Als je het betoog leest van de journaliste die de rubriek verzorgt, vraag je je af waarom de krant die mogelijkheid tot reageren eigenlijk biedt.

Om te beginnen schakelt men een bureau in om de reacties te schiften. Daarvoor voelt de krant zichzelf te goed. Het is alsof je de chef wilt spreken, maar niet langs de portier komt. Het vreemde is, dat het erop lijkt dat als je een brief schrijft, die wel bij de redactie belandt. Maar misschien klopt dat ook niet. De rubriek geeft daarover geen uitsluitsel.

Dat je moet schiften, ligt voor de hand. Iedereen die wel eens een discussie naloopt op het net, ziet dat vaak enkele mensen het discours monopoliseren. En vaak zijn die snel als querulant, fanatiekeling of erger herkenbaar. Dat gebeurt ook bij de Volkskrant.

Bij de brievenredactie komen die er ook niet door, en terecht. Maar om te weten wat er bij je lezers leeft, kan het geen kwaad om snel van een reactie kennis te nemen, voordat die in de prullenbak verdwijnt. Dit allemaal vanuit de gedachte dat je als krant in je lezers bent geïnteresseerd. En als het je te erg wordt, kun je tegen iemand zeggen dat haar of zijn mening verder niet op prijs wordt gesteld. En wat is makkelijker dan op de wisknop te drukken?

Zoals de Volkskrant het beschrijft, lijkt het erop dat de mogelijkheid tot reageren alleen maar is bedoeld om tegen de muur aan te praten. Van het artikel gaat geen enkele suggestie uit dat de redactie kennis neemt van wat de - langs de virtuele portier gedrongen - lezer vindt. Het is een beetje zoals het in een ouderwetse schoolklas toegaat. Stilzitten, luisteren en je kop houden. De meester (de journalist) weet het beter en als je wat te melden hebt, dan doe je dat maar in het speelkwartier tegen je vriendjes.

De krant worstelt ermee, in ieder geval De Ombudsvrouw. Maar die kun je ook simpel aanzien voor het schaamlapje van de redactie. Moeten mensen onder hun eigen naam reageren? Dat lijkt bijna vanzelfsprekend. Hun naam moet in ieder geval bij de krant bekend zijn. Of ze een guitige gebruikersnaam willen hanteren of niet, zou men zelf moeten mogen weten.
Mogen alleen abonnees reageren? Waarom dan? Waarom niet de lezer die een los nummer heeft gekocht, de krant in de trein vond of hem met de buurman ruilt?

Het echte venijn zit in de staart van het artikel. De lezers moeten het als een voorrecht beschouwen dat ze mogen reageren.
Waarom zou je als krant niet zeggen dat de redactie blij is als de lezers van zich laten horen, liefst op een weloverwogen, beleefde manier. Nu wekt de Volkskrant de indruk een zelfingenomen club te zijn die helaas door het verschijnsel internet gedwongen is zich de meute van het lijf te houden, maar daarvoor niet durft uit te komen.

Natuurlijk is het ook veel verstandiger om gewoon de krant te lezen, er het jouwe van te vinden en niet meteen die mening uit te venten. Maar draag dat als krant dan ook naar de lezer uit en open niet de mogelijkheid om online te reageren. Laat de Volkskrant een voorbeeld nemen aan de bridgevereniging HIMBUV. Die naam staat voor: Hoogst Interessant Maar Bridget U Verder. Wij schrijven de krant vol, u leest hem, dat is een goede ruil. En heel af en toe schrijft u ons maar een brief als u echt iets te melden heeft. En dan hoort u ook van ons. En meldt verder wat u van ons vindt aan de ontbijttafel of bij het koffieapparaat.

------------------------------------
Dit artikel is eerder gepubliceerd op LinkedIn
--------------------------------------------
De tekening is van Annemiek Meijer
---------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!


© 2014 Theo Capel meer Theo Capel - meer "De verbazing"
Beschouwingen > De verbazing
Gewoon je kop houden! Theo Capel
1204BS NieuwsDe rubriek 'De Ombudsvrouw' van de Volkskrant van 1 november 2014 (Klik voor artikel) geeft een mooie inkijk op de opvatting van de redactie over de mening van hun lezers. Kort gezegd komt die erop neer: 'Waarom houden die luitjes hun kop niet?' Het gaat dan om de mogelijkheid om op het internet te reageren op specifieke artikelen. Als je het betoog leest van de journaliste die de rubriek verzorgt, vraag je je af waarom de krant die mogelijkheid tot reageren eigenlijk biedt.

Om te beginnen schakelt men een bureau in om de reacties te schiften. Daarvoor voelt de krant zichzelf te goed. Het is alsof je de chef wilt spreken, maar niet langs de portier komt. Het vreemde is, dat het erop lijkt dat als je een brief schrijft, die wel bij de redactie belandt. Maar misschien klopt dat ook niet. De rubriek geeft daarover geen uitsluitsel.

Dat je moet schiften, ligt voor de hand. Iedereen die wel eens een discussie naloopt op het net, ziet dat vaak enkele mensen het discours monopoliseren. En vaak zijn die snel als querulant, fanatiekeling of erger herkenbaar. Dat gebeurt ook bij de Volkskrant.

Bij de brievenredactie komen die er ook niet door, en terecht. Maar om te weten wat er bij je lezers leeft, kan het geen kwaad om snel van een reactie kennis te nemen, voordat die in de prullenbak verdwijnt. Dit allemaal vanuit de gedachte dat je als krant in je lezers bent geïnteresseerd. En als het je te erg wordt, kun je tegen iemand zeggen dat haar of zijn mening verder niet op prijs wordt gesteld. En wat is makkelijker dan op de wisknop te drukken?

Zoals de Volkskrant het beschrijft, lijkt het erop dat de mogelijkheid tot reageren alleen maar is bedoeld om tegen de muur aan te praten. Van het artikel gaat geen enkele suggestie uit dat de redactie kennis neemt van wat de - langs de virtuele portier gedrongen - lezer vindt. Het is een beetje zoals het in een ouderwetse schoolklas toegaat. Stilzitten, luisteren en je kop houden. De meester (de journalist) weet het beter en als je wat te melden hebt, dan doe je dat maar in het speelkwartier tegen je vriendjes.

De krant worstelt ermee, in ieder geval De Ombudsvrouw. Maar die kun je ook simpel aanzien voor het schaamlapje van de redactie. Moeten mensen onder hun eigen naam reageren? Dat lijkt bijna vanzelfsprekend. Hun naam moet in ieder geval bij de krant bekend zijn. Of ze een guitige gebruikersnaam willen hanteren of niet, zou men zelf moeten mogen weten.
Mogen alleen abonnees reageren? Waarom dan? Waarom niet de lezer die een los nummer heeft gekocht, de krant in de trein vond of hem met de buurman ruilt?

Het echte venijn zit in de staart van het artikel. De lezers moeten het als een voorrecht beschouwen dat ze mogen reageren.
Waarom zou je als krant niet zeggen dat de redactie blij is als de lezers van zich laten horen, liefst op een weloverwogen, beleefde manier. Nu wekt de Volkskrant de indruk een zelfingenomen club te zijn die helaas door het verschijnsel internet gedwongen is zich de meute van het lijf te houden, maar daarvoor niet durft uit te komen.

Natuurlijk is het ook veel verstandiger om gewoon de krant te lezen, er het jouwe van te vinden en niet meteen die mening uit te venten. Maar draag dat als krant dan ook naar de lezer uit en open niet de mogelijkheid om online te reageren. Laat de Volkskrant een voorbeeld nemen aan de bridgevereniging HIMBUV. Die naam staat voor: Hoogst Interessant Maar Bridget U Verder. Wij schrijven de krant vol, u leest hem, dat is een goede ruil. En heel af en toe schrijft u ons maar een brief als u echt iets te melden heeft. En dan hoort u ook van ons. En meldt verder wat u van ons vindt aan de ontbijttafel of bij het koffieapparaat.

------------------------------------
Dit artikel is eerder gepubliceerd op LinkedIn
--------------------------------------------
De tekening is van Annemiek Meijer
---------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!
© 2014 Theo Capel
powered by CJ2