archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 19
Jaargang 11
11 september 2014
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Cale en Clapton Henk Klaren

1119VG BreezeHet moet in de tweede helft van de jaren zeventig van de vorige eeuw zijn geweest. We kwamen veel bij vrienden over de vloer die onze muzieksmaak wel ongeveer deelden. Ze hadden zo'n bandrecorder gekregen of gekocht van een vriend. Zo één die volgens mij toen al hopeloos verouderd was. Een bakbeest was het met van die banden op grote spoelen. Je moest de band een beetje losmaken en dan ergens instoppen, het zaakje straktrekken en dan op START drukken. Zoiets was het geloof ik.

Dit soort apparatuur dateert van vóór de cassetterecorder. Mensen van onder de dertig weten al niet eens meer wat dát voor een ding was. Maar goed, met de recorder was ook een aantal banden meegekomen. Eén daarvan bevatte zo'n beetje alle elpees van J.J. Cale die er tot op dat moment waren uitgekomen. Hele avonden praten en kaarten werden begeleid door Cale's muziek. Ik vond het meteen geweldig. Heel prettig, heel relaxed, goeie, ietwat gruizige stem, mooie gitaarpartijen, uitstekende liedjes. Wat wil je nog meer.

In de periode daarna heb ik een aantal van zijn platen gekocht. Vaak in de Haarlemse Barteljorisstraat, waar ik op weg naar vergaderingen nogal eens langs kwam. In die winkel kon je ietwat oudere platen zeer goedkoop aanschaffen. Vijf gulden kostten ze en dan zat er een knipje in de hoes, alsof er een treinconducteur langs was geweest. Toen vinyl verdween heb ik niet al die elpees vervangen, ik heb volstaan met het aanschaffen van een verzamelaar: J.J. Cale, Anyway the Wind Blows, The Anthology. Vijftig nummers, waaronder de bekendste. Niks mis mee, maar ik denk dat ik het nu anders gedaan zou hebben als de tijden niet alweer veranderd waren geweest met Spotify enzo.

Diverse andere muzikanten hebben nummers van wijlen J.J. (hij heette eigenlijk gewoon John, maar zo één was er al in de popmuziek: John Cale van de Velvet Underground) gespeeld. De meest opvallende daarvan is Eric Clapton. Hij heeft wel een stuk of acht Cale-liedjes gecoverd, waaronder natuurlijk de grote hits Cocaine en After Midnight. Cale speelde en zong mee in Angel, op Clapton's album Old Sock (2013).
In 2006 kwamen Clapton en Cale al heel wat nadrukkelijker samen op het gezamenlijke album The Road to Escondido, een prachtig werkstuk. Twaalf van de veertien nummers zijn van J.J., Sporting Life Blues is van Brownie McGhee en Hard to Thrill1119BS Cenc van Clapton en John Mayer, één van de vele gitaristen die een bijdrage leveren aan het album. Pianist/organist Billie Preston doet ook mee, zoals vaker bij Clapton.

J.J. Cale was - hij is in 2013 overleden op 74-jarige leeftijd - een uitzonderlijke figuur. Hij wilde eigenlijk nooit op de voorgrond staan. Hij leefde nogal teruggetrokken. Toen hem ooit werd voorgesteld iets meer aan verkoopbevordering te doen zag hij daar het nut niet van in. Het ging toch wel goed zo? Bij optredens wilde hij nooit veel licht op het podium. Dat soort dingen. Nogal een contrast met de werkelijkheid rond superstar Eric Clapton. Dat contrast doet niets af aan de wederzijdse bewondering.

Een blijk daarvan is het recente project van Clapton and Friends: The Breeze, in Appreciation of J.J. Cale. Zestien Cale nummers naast Clapton uitgevoerd door mensen als John Mayer, Tom Petty, Willie Nelson, Mark Knopfler etc. Het is een juweeltje geworden. Ondanks al die ego's wordt recht gedaan aan Cale's muziek. Ze blijven prettig dicht bij de originelen. De meest stemmen passen ook wel in zijn sfeer. Willie Nelson is daarop wel een beetje een uitzondering, die klinkt nu eenmaal zoals hij klinkt. Zo zet hij ieder nummer naar zijn hand, zoals ook Johnny Cash dat kon.
 
Opvallende medewerker is drummer Jim Keltner, een soort rode draad in de popmuziek sinds de jaren zestig van de vorige eeuw. Ik las ergens dat zijn deelname sterk bijdraagt aan de authentieke sound van het album. Nou ja, als je dan weet dat Cale bij zijn opnames, waarop hij veel instrumenten zelf speelde, vaak gebruik maakte van een drumcomputer ... . Hoe het ook zij, Keltner kan er wat van.
Noch op The Road to Escondido, noch op The Breeze staan After Midnight en Cocaine, de grote hits die Clapton had met Cale-covers. Ik weet niet precies waarom, maar ik vind dat eigenlijk wel goed zo. Al zou het misschien wel leuk zijn geweest als Mama Don't op één of beide had gestaan. Dat vind ik één van de leukste stukken.

Mama Don't

The Breeze

------------------------
De plaatjes zijn van Henk Klaren



© 2014 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Cale en Clapton Henk Klaren
1119VG BreezeHet moet in de tweede helft van de jaren zeventig van de vorige eeuw zijn geweest. We kwamen veel bij vrienden over de vloer die onze muzieksmaak wel ongeveer deelden. Ze hadden zo'n bandrecorder gekregen of gekocht van een vriend. Zo één die volgens mij toen al hopeloos verouderd was. Een bakbeest was het met van die banden op grote spoelen. Je moest de band een beetje losmaken en dan ergens instoppen, het zaakje straktrekken en dan op START drukken. Zoiets was het geloof ik.

Dit soort apparatuur dateert van vóór de cassetterecorder. Mensen van onder de dertig weten al niet eens meer wat dát voor een ding was. Maar goed, met de recorder was ook een aantal banden meegekomen. Eén daarvan bevatte zo'n beetje alle elpees van J.J. Cale die er tot op dat moment waren uitgekomen. Hele avonden praten en kaarten werden begeleid door Cale's muziek. Ik vond het meteen geweldig. Heel prettig, heel relaxed, goeie, ietwat gruizige stem, mooie gitaarpartijen, uitstekende liedjes. Wat wil je nog meer.

In de periode daarna heb ik een aantal van zijn platen gekocht. Vaak in de Haarlemse Barteljorisstraat, waar ik op weg naar vergaderingen nogal eens langs kwam. In die winkel kon je ietwat oudere platen zeer goedkoop aanschaffen. Vijf gulden kostten ze en dan zat er een knipje in de hoes, alsof er een treinconducteur langs was geweest. Toen vinyl verdween heb ik niet al die elpees vervangen, ik heb volstaan met het aanschaffen van een verzamelaar: J.J. Cale, Anyway the Wind Blows, The Anthology. Vijftig nummers, waaronder de bekendste. Niks mis mee, maar ik denk dat ik het nu anders gedaan zou hebben als de tijden niet alweer veranderd waren geweest met Spotify enzo.

Diverse andere muzikanten hebben nummers van wijlen J.J. (hij heette eigenlijk gewoon John, maar zo één was er al in de popmuziek: John Cale van de Velvet Underground) gespeeld. De meest opvallende daarvan is Eric Clapton. Hij heeft wel een stuk of acht Cale-liedjes gecoverd, waaronder natuurlijk de grote hits Cocaine en After Midnight. Cale speelde en zong mee in Angel, op Clapton's album Old Sock (2013).
In 2006 kwamen Clapton en Cale al heel wat nadrukkelijker samen op het gezamenlijke album The Road to Escondido, een prachtig werkstuk. Twaalf van de veertien nummers zijn van J.J., Sporting Life Blues is van Brownie McGhee en Hard to Thrill1119BS Cenc van Clapton en John Mayer, één van de vele gitaristen die een bijdrage leveren aan het album. Pianist/organist Billie Preston doet ook mee, zoals vaker bij Clapton.

J.J. Cale was - hij is in 2013 overleden op 74-jarige leeftijd - een uitzonderlijke figuur. Hij wilde eigenlijk nooit op de voorgrond staan. Hij leefde nogal teruggetrokken. Toen hem ooit werd voorgesteld iets meer aan verkoopbevordering te doen zag hij daar het nut niet van in. Het ging toch wel goed zo? Bij optredens wilde hij nooit veel licht op het podium. Dat soort dingen. Nogal een contrast met de werkelijkheid rond superstar Eric Clapton. Dat contrast doet niets af aan de wederzijdse bewondering.

Een blijk daarvan is het recente project van Clapton and Friends: The Breeze, in Appreciation of J.J. Cale. Zestien Cale nummers naast Clapton uitgevoerd door mensen als John Mayer, Tom Petty, Willie Nelson, Mark Knopfler etc. Het is een juweeltje geworden. Ondanks al die ego's wordt recht gedaan aan Cale's muziek. Ze blijven prettig dicht bij de originelen. De meest stemmen passen ook wel in zijn sfeer. Willie Nelson is daarop wel een beetje een uitzondering, die klinkt nu eenmaal zoals hij klinkt. Zo zet hij ieder nummer naar zijn hand, zoals ook Johnny Cash dat kon.
 
Opvallende medewerker is drummer Jim Keltner, een soort rode draad in de popmuziek sinds de jaren zestig van de vorige eeuw. Ik las ergens dat zijn deelname sterk bijdraagt aan de authentieke sound van het album. Nou ja, als je dan weet dat Cale bij zijn opnames, waarop hij veel instrumenten zelf speelde, vaak gebruik maakte van een drumcomputer ... . Hoe het ook zij, Keltner kan er wat van.
Noch op The Road to Escondido, noch op The Breeze staan After Midnight en Cocaine, de grote hits die Clapton had met Cale-covers. Ik weet niet precies waarom, maar ik vind dat eigenlijk wel goed zo. Al zou het misschien wel leuk zijn geweest als Mama Don't op één of beide had gestaan. Dat vind ik één van de leukste stukken.

Mama Don't

The Breeze

------------------------
De plaatjes zijn van Henk Klaren

© 2014 Henk Klaren
powered by CJ2