archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 15
Jaargang 11
5 juni 2014
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
De terugkeer van Linda Sharrock Willem Minderhout

1115VG Palet
  An English version can be found here >>>
Ik ben geen groot liefhebber van ‘vocale jazz’. Goede jazz vertelt het onzegbare, dus waarom zou je daar ter toelichting nog een liedje bij zingen? Er zijn zoals altijd weer vele uitzonderingen op die regel. Linda Sharrock is zo’n uitzondering. Tot mijn stomme verbazing kreeg ik een paar weken geleden een uitnodiging om een concert van haar te bezoeken in Den Haag.

Dat ze mijn stad aandeed was nog wel te begrijpen, maar de locatie verraste me enigszins: het Autonoom Centrum, een gekraakt café in het Bezuidenhout. Dat etablissement biedt wel vaker gelegenheid voor spannende muziek, maar dan betreft het de jonge honden van de aller avant-gardistischte avant-garde. Een diva op leeftijd is wel de laatste die ik daar zou verwachten. De organisator, de begenadigde jonge pianist Leo Svirsky, ontkende echter dat het hier een grap betrof.

Linda Sharrock leerde ik kennen door haar samenwerking met de Oostenrijkse saxofonist Wolfgang Puschnig. Puschnig, bekend geworden bij het Vienna Art Orchestra, grossierde in spannende platen waarop hij gebruik maakte van diverse sterk uiteenlopende muziektradities. Op ‘Roots and Fruits’, bijvoorbeeld, gingen een Oostenrijkse blaaskapel, een Koreaanse slagwerkgroep en een Amerikaanse jazzband met elkaar aan en in de slag. ‘Fusion’ kon je het niet echt noemen, want er ontstonden geen mengvormen. Het waren echte ‘confrontaties’. Confrontaties met een zeer goede afloop weliswaar. En dan die stem van Linda Sharrock! Donker, warm, ritmisch, sensueel, opstandig, betrokken …. Voor mij kortom ‘betoverend’.

Hoe ze precies in ‘de Oostenrijkse scene’ terecht is gekomen weet ik niet. Ook in haar vaderland, de V.S., was ze heel succesvol geweest. Ze had bij Material, een van de vele fantastische bands van Bill Laswell, gezongen en ze bleek de weduwe te zijn van Sonny Sharrock, een fantastische gitarist die ik weer kende van een ander Bill Laswell project: Last Exit. En nu dus in het kraakcafé …. Enig gegoogle leverde een begin van een verklaring van haar verschijning in Den Haag op: ze had een zware hersenbloeding gehad en was met een groep improvisatoren1115VG Noot bezig om ondanks haar handicap een comeback te maken. Linda bleek niet meer te kunnen praten.

En daar zat ze dan. Ineengedoken in een rolstoel met een wollen muts op haar hoofd. Ze maakte me duidelijk dat ze een vuurtje wilde. Dat kon ik haar bezorgen en ik maakte van de gelegenheid gebruik om te vertellen hoe fantastisch ik het vond haar te ontmoeten. Maar dan? Hoe voer je een gesprek met iemand die niets terug kan zeggen?

Nadat de Scandinavische band Ape Club zijn optreden had beëindigd was het haar beurt. Begeleid door de gemoedelijke Bostonian Eric Zinman op toetsen, de Oostenrijkse ‘mad scientist’ Mario Rechtern op sax, onze eigen jeune premier Onno Govaert op drums en Julius Lind, de bassist van de Ape Club, die schijnbaar moeiteloos instapte, barstte het los. Energieke snoeiharde free jazz vulde het Autonoom Centrum. La Sharrock boog haar hoofd in de richting van de microfoon en begon met lange halen te kreunen en te loeien. Hoezo gehandicapt? Hier zat pure emotie! Ze zong het onzegbare. En daar zat ik met kippenvel op de eerste rij tussen de ‘autonomen’, die af en toe met luide stem een Euroshopperbiertje voor 50 cent bestelden. Sommigen hadden echt geen idee bij wat voor historisch concert ze waren aangeland, ze wilden gewoon bier drinken in een antifascistische omgeving, of zoiets.

Halverwege het concert bedacht ik me ineens dat Linda ‘full circle’ gegaan was. Op haar eerste LP met Sonny Sharrock had ze ook zulke woordenloze vocalen gezongen. 'Portrait of Linda in three colors - all black' heette dat nummer. Ik had weer een portret van Linda gezien. Waarschijnlijk nog zwarter, maar wat een kleuren! Het hele palet van het leven.

Na afloop nam ik enigszins verdwaasd afscheid van haar. Ik gaf haar een zoen. Ze glimlachte. Het leven was goed.

Zie hier een groot deel van het concert.
Een deel van het optreden van Ape Club vindt u hier.
--------------------------------------------------
De tekeningen zijn van Annemiek Meijer


© 2014 Willem Minderhout meer Willem Minderhout - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
De terugkeer van Linda Sharrock Willem Minderhout
1115VG Palet
  An English version can be found here >>>
Ik ben geen groot liefhebber van ‘vocale jazz’. Goede jazz vertelt het onzegbare, dus waarom zou je daar ter toelichting nog een liedje bij zingen? Er zijn zoals altijd weer vele uitzonderingen op die regel. Linda Sharrock is zo’n uitzondering. Tot mijn stomme verbazing kreeg ik een paar weken geleden een uitnodiging om een concert van haar te bezoeken in Den Haag.

Dat ze mijn stad aandeed was nog wel te begrijpen, maar de locatie verraste me enigszins: het Autonoom Centrum, een gekraakt café in het Bezuidenhout. Dat etablissement biedt wel vaker gelegenheid voor spannende muziek, maar dan betreft het de jonge honden van de aller avant-gardistischte avant-garde. Een diva op leeftijd is wel de laatste die ik daar zou verwachten. De organisator, de begenadigde jonge pianist Leo Svirsky, ontkende echter dat het hier een grap betrof.

Linda Sharrock leerde ik kennen door haar samenwerking met de Oostenrijkse saxofonist Wolfgang Puschnig. Puschnig, bekend geworden bij het Vienna Art Orchestra, grossierde in spannende platen waarop hij gebruik maakte van diverse sterk uiteenlopende muziektradities. Op ‘Roots and Fruits’, bijvoorbeeld, gingen een Oostenrijkse blaaskapel, een Koreaanse slagwerkgroep en een Amerikaanse jazzband met elkaar aan en in de slag. ‘Fusion’ kon je het niet echt noemen, want er ontstonden geen mengvormen. Het waren echte ‘confrontaties’. Confrontaties met een zeer goede afloop weliswaar. En dan die stem van Linda Sharrock! Donker, warm, ritmisch, sensueel, opstandig, betrokken …. Voor mij kortom ‘betoverend’.

Hoe ze precies in ‘de Oostenrijkse scene’ terecht is gekomen weet ik niet. Ook in haar vaderland, de V.S., was ze heel succesvol geweest. Ze had bij Material, een van de vele fantastische bands van Bill Laswell, gezongen en ze bleek de weduwe te zijn van Sonny Sharrock, een fantastische gitarist die ik weer kende van een ander Bill Laswell project: Last Exit. En nu dus in het kraakcafé …. Enig gegoogle leverde een begin van een verklaring van haar verschijning in Den Haag op: ze had een zware hersenbloeding gehad en was met een groep improvisatoren1115VG Noot bezig om ondanks haar handicap een comeback te maken. Linda bleek niet meer te kunnen praten.

En daar zat ze dan. Ineengedoken in een rolstoel met een wollen muts op haar hoofd. Ze maakte me duidelijk dat ze een vuurtje wilde. Dat kon ik haar bezorgen en ik maakte van de gelegenheid gebruik om te vertellen hoe fantastisch ik het vond haar te ontmoeten. Maar dan? Hoe voer je een gesprek met iemand die niets terug kan zeggen?

Nadat de Scandinavische band Ape Club zijn optreden had beëindigd was het haar beurt. Begeleid door de gemoedelijke Bostonian Eric Zinman op toetsen, de Oostenrijkse ‘mad scientist’ Mario Rechtern op sax, onze eigen jeune premier Onno Govaert op drums en Julius Lind, de bassist van de Ape Club, die schijnbaar moeiteloos instapte, barstte het los. Energieke snoeiharde free jazz vulde het Autonoom Centrum. La Sharrock boog haar hoofd in de richting van de microfoon en begon met lange halen te kreunen en te loeien. Hoezo gehandicapt? Hier zat pure emotie! Ze zong het onzegbare. En daar zat ik met kippenvel op de eerste rij tussen de ‘autonomen’, die af en toe met luide stem een Euroshopperbiertje voor 50 cent bestelden. Sommigen hadden echt geen idee bij wat voor historisch concert ze waren aangeland, ze wilden gewoon bier drinken in een antifascistische omgeving, of zoiets.

Halverwege het concert bedacht ik me ineens dat Linda ‘full circle’ gegaan was. Op haar eerste LP met Sonny Sharrock had ze ook zulke woordenloze vocalen gezongen. 'Portrait of Linda in three colors - all black' heette dat nummer. Ik had weer een portret van Linda gezien. Waarschijnlijk nog zwarter, maar wat een kleuren! Het hele palet van het leven.

Na afloop nam ik enigszins verdwaasd afscheid van haar. Ik gaf haar een zoen. Ze glimlachte. Het leven was goed.

Zie hier een groot deel van het concert.
Een deel van het optreden van Ape Club vindt u hier.
--------------------------------------------------
De tekeningen zijn van Annemiek Meijer
© 2014 Willem Minderhout
powered by CJ2