Zomaar, zonder het bewust na te streven, werd dit een typisch voorjaarsnummer. Terwijl de wereld zich druk maakt over vermogensaanwas bij mensen die toch al te veel hebben! En er een wereldkampioenschap voetbal op het punt staat te beginnen in een land dat zich dat eigenlijk niet lijkt te kunnen permitteren. Is het Nederlands elftal trouwens wel klaar voor dat kampioenschap? Maar: wie goed zoekt vindt in het archief van De Leunstoel antwoorden op problemen die anderen nu pas ontdekken. Onderaan staan een paar links om dat te illustreren.

In dit nummer houden wij het dus grotendeels luchtig. Nou ja, Dik Kruithof verdwaalt in het Rijksmuseum en Henk Klaren windt zich (met zijn vrouw!) op over het Songfestival, klein leed. Maar verder? Katharina Kouwenhoven geniet van een ruzie en Thomas van der Steen gaat lunchen bij de buren. Jaap van Lakerveld zit in een trein met vertraging, ach gut en Reinier van Delden nipt tevreden aan zijn koffie, echte koffie.

Frits Hoorweg gniffelt om de toon die John Jansen van Galen tegen de wandelmaffia aanslaat. En wat te denken van de manier waarop Hester Torn haar moeder toespreekt (Mode)? Voorjaar of niet, Maeve van der Steen maakt een stevige hap. Wijntje d’r bij natuurlijk.

Ook literatuur kan niet alleen maar luchtig worden opgevat. Mas Papo haalt herinneringen op aan Kees Buddingh, Ewout Klei aan Ischa Meijer en Frits Hoorweg bespreekt de biografie van Martin Bril.
Katharina Kouwenhoven neemt u mee naar de Jodenbreestraat en Willem Minderhout voert u naar een concert van Linda Sharrock.

Bas Geeraets spijt het dat hij niets meer te zeggen heeft, dat klinkt wel enigszins dreigend. Waar schrijft Hans Knegtmans over? Het is een vraag die de redactie bijna altijd tot sluitingsdatum bezighoudt. Nicolas Cage is deze keer het antwoord. Claude Aendenboom neemt in versvorm afscheid van Billie, dat kon niet uitblijven. In de rubriek Ontmoetingen citeert hij Mick Jagger, maar beheerst die z’n moerstaal eigenlijk wel?

----------------------------------------------------
Plaatje 1 is gemaakt door Henk Klaren,
plaatje 2 door Lucia Jonkhoff