archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 13
Jaargang 11
24 april 2014
Beschouwingen > Buitenlandse zaken delen printen terug
Het insluiten van uitgeslotenen Marie Muriel

1113BS DisruptionOnlangs was er in het Haagse Filmhuis een bijzonder filmfestival: Movies that Matter, films die er toe doen. Er werden documentaires getoond waarvan sommigen, zoals ‘Disruption’ van Pamela Yates en Paco de Onis, ook deel hadden uitgemaakt van het door Robert Redfort gestichte Sundance festival, de wereldstandaard op het gebied van onafhankelijke films over mensenrechten.

Hoewel Disruption op Sundance niet in de prijzen viel, zal iedereen die het in Den Haag heeft gezien ongetwijfeld naar huis gegaan zijn met een goed gevoel: een gevoel van hoop, iets zeldzaams in deze al te vaak grauwe wereld. De film toont, naast adembenemend mooie beelden van Peru, Bolivia en Brazilië, een meeslepend verhaal over wat tegenwoordig ‘financiële inclusie’ wordt genoemd, dat betekent de mogelijkheid voor de allerarmsten om van financiële diensten gebruik te maken. Microkredieten? Nee, dat is niet waar deze documentaire aandacht aan besteedt. Microkredieten zijn populair bij veel beleidsmakers, maar ook een micro-schuld is een schuld waarvan het maar de vraag is of die ooit kan worden terugbetaald. De documentaire belicht het werk van de Fundaciòn Capital, onder leiding van de charismatische en zeer gedreven Yves Moury, die zijn leven aan het bestrijden van armoede in Afrika en Zuid-Amerika heeft gewijd. Deze Fundacion heeft miljoenen Zuid-Amerikaanse vrouwen geleerd om het anders aan te pakken: door te sparen in plaats van te lenen.

Dat klinkt mooi, sparen, maar hoe doen mensen dat die werkelijk niets hebben? In de documentaire worden de adviseurs van Fundaciòn Capital gevolgd in een drietal Zuid-Amerikaanse landen. We zien hoe ze vrouwen (ja, deze film gaat over vrouwen) leren om de centen bij elkaar te schrapen. Het gaat om ogenschijnlijk minuscule besparingen. Zelfs in hun krottenwijken is er TV; veel andere afleiding hebben ze niet. Die TV staat de hele dag aan, ook als er niemand naar kijkt. De adviseurs leggen uit dat als je hem alleen aanzet als er daadwerkelijk gekeken wordt, je geld overhoudt. Ze leren ook spaarzaam om te gaan met elke druppel van het toch al zeer beperkte waterverbruik. Het klinkt nogal beperkt en voor de hand liggend, maar het werkt. De vrouwen merken dat ze inderdaad een paar centen overhouden door nog zuiniger om te gaan met hun weinige geld.

En zo hebben de mensen van Fundaciòn Capital vrouwen in Peru, Colombia en Brazilië geleerd om hun lot in eigen hand te nemen. Om hun spaargeld te kunnen beheren hebben ze, vaak met behulp van hun dochters, leren lezen en schrijven. Binnen vier jaar zijn ze erin geslaagd gemiddeld 200 dollar (150 €) te sparen. 150 € in vier jaar, dat is niets, zou je kunnen denken, maar vergis je niet! Die 150 € betekenen een groeiend gevoel van zelfstandigheid en zekerheid.

Een van de mooiste beelden die Disruption toont is die van een lange rij Peruaanse vrouwen in de traditionele kleurrijke kledij met zwart hoofddeksel die voor een pinautomaat staan met allemaal een creditkaart in hun hand. Hun stralende en trotse blikken tonen dat ze zijn begonnen het pad te bewandelen weg van de armoede, naar een betere toekomst voor hen en hun gezinnen.

Disruption laat zien hoe de gerichte en belangeloze adviezen van de mensen van Fundaciòn Capital mensen in staat stellen om zichzelf uit de put te werken. Door dit collectief aan te pakken raken ook banken geïnteresseerd in deze mensen die tot voor kort geen ‘marktpartij’ waren. Pamela Yates, de regisseur van Disruption en maakster van een aantal bekroonde documentaires over mensenrechten, zei tijdens een van de debatten die haar film volgden, ‘Ik had nooit gedacht dat ik ooit iets aardigs over Citibank zou kunnen zeggen, maar Citibank zegt: ‘een dollar van een paar honderd mensen is niet veel, maar een paar dollar van een paar miljoen mensen is toch iets waar we ons best voor willen doen.’

Dit begin van zelfstandigheid heeft voor de deelnemende vrouwen talloze deuren geopend: ze gaan zich in comités organiseren; sommigen willen nu zelfs burgemeester van hun dorpje worden; anderen zijn vastbesloten hun kinderen aan de Universiteit te laten studeren. Inmiddels heeft Fundaciòn Capital drie miljoen vrouwen weten te stimuleren om mee te doen. Over tien jaar hopen ze 30 miljoen vrouwen bereikt te hebben. Misschien is dat niets, als je denkt aan de omvang van de wereldbevolking, maar ik zelf denk dat het de weg van de toekomst is.

Deze week was Fundaciòn Capital in het nieuws omdat ze de Skoll Award voor sociaal entrepreneurschap gewonnen hebben. In zijn aanvaardingsrede citeerde Moury een bekend gedicht van Antonio Machado, een van de grootste Spaanse dichters: ‘Er is geen weg; al wandelend ontstaat de weg’. Hij vertelde hoe hij jaren geleden, in Afrika, in de tent van een stamhoofd verbleef dat tegen hem zei: ‘Wat denken jullie niet, dat wij, die jullie armen noemen, zijn? Een leeg glas dat je naar eigen wens kunt vullen? We hebben dingen die voor ons heel veel betekenen en voor jullie niets. Je kunt niet zomaar bepalen wat we nodig hebben’. Moury bedoelde daarmee dat je de armen niet zo maar kunt geven wat jij denkt dat ze nodig hebben, maar je moet ze helpen om dat aan te schaffen wat zij vinden dat ze nodig hebben en kunnen gebruiken. Niemand had het beter kunnen zeggen.
Meer over Disruption vindt u hier.

---------------------------------------
De tekening is van Elène Klaren
------------------------------------------------
Wie zijn bestellingen doet via deze link: (www.bol.com), steunt De Leunstoel!


© 2014 Marie Muriel meer Marie Muriel - meer "Buitenlandse zaken" -
Beschouwingen > Buitenlandse zaken
Het insluiten van uitgeslotenen Marie Muriel
1113BS DisruptionOnlangs was er in het Haagse Filmhuis een bijzonder filmfestival: Movies that Matter, films die er toe doen. Er werden documentaires getoond waarvan sommigen, zoals ‘Disruption’ van Pamela Yates en Paco de Onis, ook deel hadden uitgemaakt van het door Robert Redfort gestichte Sundance festival, de wereldstandaard op het gebied van onafhankelijke films over mensenrechten.

Hoewel Disruption op Sundance niet in de prijzen viel, zal iedereen die het in Den Haag heeft gezien ongetwijfeld naar huis gegaan zijn met een goed gevoel: een gevoel van hoop, iets zeldzaams in deze al te vaak grauwe wereld. De film toont, naast adembenemend mooie beelden van Peru, Bolivia en Brazilië, een meeslepend verhaal over wat tegenwoordig ‘financiële inclusie’ wordt genoemd, dat betekent de mogelijkheid voor de allerarmsten om van financiële diensten gebruik te maken. Microkredieten? Nee, dat is niet waar deze documentaire aandacht aan besteedt. Microkredieten zijn populair bij veel beleidsmakers, maar ook een micro-schuld is een schuld waarvan het maar de vraag is of die ooit kan worden terugbetaald. De documentaire belicht het werk van de Fundaciòn Capital, onder leiding van de charismatische en zeer gedreven Yves Moury, die zijn leven aan het bestrijden van armoede in Afrika en Zuid-Amerika heeft gewijd. Deze Fundacion heeft miljoenen Zuid-Amerikaanse vrouwen geleerd om het anders aan te pakken: door te sparen in plaats van te lenen.

Dat klinkt mooi, sparen, maar hoe doen mensen dat die werkelijk niets hebben? In de documentaire worden de adviseurs van Fundaciòn Capital gevolgd in een drietal Zuid-Amerikaanse landen. We zien hoe ze vrouwen (ja, deze film gaat over vrouwen) leren om de centen bij elkaar te schrapen. Het gaat om ogenschijnlijk minuscule besparingen. Zelfs in hun krottenwijken is er TV; veel andere afleiding hebben ze niet. Die TV staat de hele dag aan, ook als er niemand naar kijkt. De adviseurs leggen uit dat als je hem alleen aanzet als er daadwerkelijk gekeken wordt, je geld overhoudt. Ze leren ook spaarzaam om te gaan met elke druppel van het toch al zeer beperkte waterverbruik. Het klinkt nogal beperkt en voor de hand liggend, maar het werkt. De vrouwen merken dat ze inderdaad een paar centen overhouden door nog zuiniger om te gaan met hun weinige geld.

En zo hebben de mensen van Fundaciòn Capital vrouwen in Peru, Colombia en Brazilië geleerd om hun lot in eigen hand te nemen. Om hun spaargeld te kunnen beheren hebben ze, vaak met behulp van hun dochters, leren lezen en schrijven. Binnen vier jaar zijn ze erin geslaagd gemiddeld 200 dollar (150 €) te sparen. 150 € in vier jaar, dat is niets, zou je kunnen denken, maar vergis je niet! Die 150 € betekenen een groeiend gevoel van zelfstandigheid en zekerheid.

Een van de mooiste beelden die Disruption toont is die van een lange rij Peruaanse vrouwen in de traditionele kleurrijke kledij met zwart hoofddeksel die voor een pinautomaat staan met allemaal een creditkaart in hun hand. Hun stralende en trotse blikken tonen dat ze zijn begonnen het pad te bewandelen weg van de armoede, naar een betere toekomst voor hen en hun gezinnen.

Disruption laat zien hoe de gerichte en belangeloze adviezen van de mensen van Fundaciòn Capital mensen in staat stellen om zichzelf uit de put te werken. Door dit collectief aan te pakken raken ook banken geïnteresseerd in deze mensen die tot voor kort geen ‘marktpartij’ waren. Pamela Yates, de regisseur van Disruption en maakster van een aantal bekroonde documentaires over mensenrechten, zei tijdens een van de debatten die haar film volgden, ‘Ik had nooit gedacht dat ik ooit iets aardigs over Citibank zou kunnen zeggen, maar Citibank zegt: ‘een dollar van een paar honderd mensen is niet veel, maar een paar dollar van een paar miljoen mensen is toch iets waar we ons best voor willen doen.’

Dit begin van zelfstandigheid heeft voor de deelnemende vrouwen talloze deuren geopend: ze gaan zich in comités organiseren; sommigen willen nu zelfs burgemeester van hun dorpje worden; anderen zijn vastbesloten hun kinderen aan de Universiteit te laten studeren. Inmiddels heeft Fundaciòn Capital drie miljoen vrouwen weten te stimuleren om mee te doen. Over tien jaar hopen ze 30 miljoen vrouwen bereikt te hebben. Misschien is dat niets, als je denkt aan de omvang van de wereldbevolking, maar ik zelf denk dat het de weg van de toekomst is.

Deze week was Fundaciòn Capital in het nieuws omdat ze de Skoll Award voor sociaal entrepreneurschap gewonnen hebben. In zijn aanvaardingsrede citeerde Moury een bekend gedicht van Antonio Machado, een van de grootste Spaanse dichters: ‘Er is geen weg; al wandelend ontstaat de weg’. Hij vertelde hoe hij jaren geleden, in Afrika, in de tent van een stamhoofd verbleef dat tegen hem zei: ‘Wat denken jullie niet, dat wij, die jullie armen noemen, zijn? Een leeg glas dat je naar eigen wens kunt vullen? We hebben dingen die voor ons heel veel betekenen en voor jullie niets. Je kunt niet zomaar bepalen wat we nodig hebben’. Moury bedoelde daarmee dat je de armen niet zo maar kunt geven wat jij denkt dat ze nodig hebben, maar je moet ze helpen om dat aan te schaffen wat zij vinden dat ze nodig hebben en kunnen gebruiken. Niemand had het beter kunnen zeggen.
Meer over Disruption vindt u hier.

---------------------------------------
De tekening is van Elène Klaren
------------------------------------------------
Wie zijn bestellingen doet via deze link: (www.bol.com), steunt De Leunstoel!
© 2014 Marie Muriel
powered by CJ2