archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 11 Jaargang 11 27 maart 2014

	Bezigheden > Lopen delen printen terug Duimen voor DRU in Ulft Frits Hoorweg Aardige boekhandel hebben ze nog in Doetinchem: Raadgeep & Berrevoets; kom daar eens om. In een bak met aanbiedingen lag: ‘Een rondje Achterhoek en De Liemers’, met foto’s van mooie plekjes: riviertjes, bosjes, coulissen, landhuizen. Prachtig, maar als je zelf door de streek loopt valt helaas vooral de liefdeloze manier op waarmee men met al dat moois omgaat. Misschien was het daarom beter geweest naar de door Natuurmonumenten aanbevolen Slangenburg te lopen. Daar is een uitgestrekt park met een landhuis erop, en een beetje terzijde ervan een klooster. Maar ja, wat tref je daar aan? Vermoedelijk aangeharkte, bewegwijzerde paden met veel grijze muizen erop, in de voorgeschreven uitmonstering op de snorfiets. O ja, niet te vergeten: er is ook een crematorium. Dus koos ik er voor naar Ulft te lopen. Daar doen ze iets bijzonders met een oude ijzerfabriek, was mij verteld. Om het aantal te lopen kilometers enigszins binnen de perken te houden ging ik eerst een stukje met de trein. Naar Gaanderen, om van daar binnendoor over landweggetjes, naar Ulft te lopen. Op mijn kaart leek het alsof daar diverse mogelijkheden voor waren, maar dat viel tegen. Ik slofte langs wegen die weliswaar het woord hoofdweg niet verdienen, maar breed genoeg zijn om het snelverkeer ruim baan te bieden. De ergernis groeide, niet alleen vanwege de langs razende auto’s, maar ook door de obsceen grote bedrijfsgebouwen die zonder pardon leken neergekwakt op de meest voor de hand liggende plekken, althans vanuit de uitbaters geredeneerd. En dan zijn er ook nog al die vierkante huizen, waarin vierkante vrouwen blijken te wonen; de mannen zijn, indien voorhanden, trouwens ook vierkant. Althans zo ogen ze, bij nadere kennismaking blijken ze op een prettige manier pretentieloos en vriendelijk. Het moest natuurlijk zo zijn dat ik Ulft binnenkwam via een splinternieuw bedrijventerrein. Hier begon mij iets bijzonders op te vallen. Overal in Nederland staan bedrijfsgebouwen leeg. Een gevolg van slechte economische omstandigheden zegt de een, en van slecht beleid door lokale overheden, benadrukt de ander. Maar in Ulft draait alles op volle toeren. Ligt dat aan de nabijheid van de Duitse grens? Een andere verklaring kan ik zo gauw niet bedenken. Voor (benzine)pomphouders schijnt die nabijheid juist desastreus uit te werken (vanwege het groter geworden accijnsverschil), maar de andere bedrijven hebben zo te zien niet te klagen. Van mij mag het allemaal, het is ze gegund. Vooral als een behoorlijk deel van het geld dat er blijkbaar binnenstroomt besteed wordt aan het opkalefateren van een oud-industriecomplex. Want daar was het mij om begonnen en het DRU-complex bleek de geleden ontberingen meer dan waard te zijn. Tot nu had ik iets dergelijk alleen gezien in Essen: een zo grote verzameling oude bedrijfsgebouwen, waarvoor men diverse nieuwe bestemmingen heeft gezocht of nog zoekt: woningen, kantoren, theater, museum, bibliotheek, ruimte voor festivals, ateliers voor kunstenaars. Het fascinerende is dat zo uit functionaliteit (en laten we eerlijk zijn vaak ook lelijkheid) iets heel moois kan ontstaan. Kan ontstaan, want succes is niet verzekerd. De eerste investeerders nemen een enorm risico, als, zeg eens wat, minder dan de helft van de geplande bestemmingen gerealiseerd wordt is er natuurlijk een geweldig probleem. Mijn inschatting is dat ze in Ulft nog niet over het dooie punt heen zijn, maar dat het nog wel kan lukken. Op een binnenplaats naast het Grand Café sprak ik met een man die mij vol bezieling begon te vertellen over de plannen die op het punt staan te worden gerealiseerd. Hij vertrouwde mij toe dat hij voorlopig vrijwilliger is. ‘Nu nog als vrijwilliger’, in dat bijzinnetje lijken hoop en onuitgesproken vrees te zijn versmolten. Laten we duimen voor DRU in Ulft, al is het maar voor mijn vriend de vrijwilliger. ------ DRU staat voor Diepenbrock, Reigers te Ulft. Opgericht in 1774. http://nl.wikipedia.org/wiki/DRU © 2014 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Lopen" -

Bezigheden > Lopen
Duimen voor DRU in Ulft	Frits Hoorweg
Aardige boekhandel hebben ze nog in Doetinchem: Raadgeep & Berrevoets; kom daar eens om. In een bak met aanbiedingen lag: ‘Een rondje Achterhoek en De Liemers’, met foto’s van mooie plekjes: riviertjes, bosjes, coulissen, landhuizen. Prachtig, maar als je zelf door de streek loopt valt helaas vooral de liefdeloze manier op waarmee men met al dat moois omgaat. Misschien was het daarom beter geweest naar de door Natuurmonumenten aanbevolen Slangenburg te lopen. Daar is een uitgestrekt park met een landhuis erop, en een beetje terzijde ervan een klooster. Maar ja, wat tref je daar aan? Vermoedelijk aangeharkte, bewegwijzerde paden met veel grijze muizen erop, in de voorgeschreven uitmonstering op de snorfiets. O ja, niet te vergeten: er is ook een crematorium. Dus koos ik er voor naar Ulft te lopen. Daar doen ze iets bijzonders met een oude ijzerfabriek, was mij verteld. Om het aantal te lopen kilometers enigszins binnen de perken te houden ging ik eerst een stukje met de trein. Naar Gaanderen, om van daar binnendoor over landweggetjes, naar Ulft te lopen. Op mijn kaart leek het alsof daar diverse mogelijkheden voor waren, maar dat viel tegen. Ik slofte langs wegen die weliswaar het woord hoofdweg niet verdienen, maar breed genoeg zijn om het snelverkeer ruim baan te bieden. De ergernis groeide, niet alleen vanwege de langs razende auto’s, maar ook door de obsceen grote bedrijfsgebouwen die zonder pardon leken neergekwakt op de meest voor de hand liggende plekken, althans vanuit de uitbaters geredeneerd. En dan zijn er ook nog al die vierkante huizen, waarin vierkante vrouwen blijken te wonen; de mannen zijn, indien voorhanden, trouwens ook vierkant. Althans zo ogen ze, bij nadere kennismaking blijken ze op een prettige manier pretentieloos en vriendelijk. Het moest natuurlijk zo zijn dat ik Ulft binnenkwam via een splinternieuw bedrijventerrein. Hier begon mij iets bijzonders op te vallen. Overal in Nederland staan bedrijfsgebouwen leeg. Een gevolg van slechte economische omstandigheden zegt de een, en van slecht beleid door lokale overheden, benadrukt de ander. Maar in Ulft draait alles op volle toeren. Ligt dat aan de nabijheid van de Duitse grens? Een andere verklaring kan ik zo gauw niet bedenken. Voor (benzine)pomphouders schijnt die nabijheid juist desastreus uit te werken (vanwege het groter geworden accijnsverschil), maar de andere bedrijven hebben zo te zien niet te klagen. Van mij mag het allemaal, het is ze gegund. Vooral als een behoorlijk deel van het geld dat er blijkbaar binnenstroomt besteed wordt aan het opkalefateren van een oud-industriecomplex. Want daar was het mij om begonnen en het DRU-complex bleek de geleden ontberingen meer dan waard te zijn. Tot nu had ik iets dergelijk alleen gezien in Essen: een zo grote verzameling oude bedrijfsgebouwen, waarvoor men diverse nieuwe bestemmingen heeft gezocht of nog zoekt: woningen, kantoren, theater, museum, bibliotheek, ruimte voor festivals, ateliers voor kunstenaars. Het fascinerende is dat zo uit functionaliteit (en laten we eerlijk zijn vaak ook lelijkheid) iets heel moois kan ontstaan. Kan ontstaan, want succes is niet verzekerd. De eerste investeerders nemen een enorm risico, als, zeg eens wat, minder dan de helft van de geplande bestemmingen gerealiseerd wordt is er natuurlijk een geweldig probleem. Mijn inschatting is dat ze in Ulft nog niet over het dooie punt heen zijn, maar dat het nog wel kan lukken. Op een binnenplaats naast het Grand Café sprak ik met een man die mij vol bezieling begon te vertellen over de plannen die op het punt staan te worden gerealiseerd. Hij vertrouwde mij toe dat hij voorlopig vrijwilliger is. ‘Nu nog als vrijwilliger’, in dat bijzinnetje lijken hoop en onuitgesproken vrees te zijn versmolten. Laten we duimen voor DRU in Ulft, al is het maar voor mijn vriend de vrijwilliger. ------ DRU staat voor Diepenbrock, Reigers te Ulft. Opgericht in 1774. http://nl.wikipedia.org/wiki/DRU
© 2014 Frits Hoorweg
	powered by CJ2