Interactie!

De vorige aflevering eindigde ik met de belofte dat we het nu over over Arabische muziek van vóór de hedendaagse Jihad zouden hebben. Belofte maakt schuld. Dat ik deze belofte nu toch niet nakom is dat het gevolg van tegendruk door een belangrijk artikel uit het redactiestatuut van De Leunstoel: De Lezer Staat Centraal en reacties van lezers dienen dan ook met voorrang te worden behandeld. Ook De Leunstoel voert interconnectiviteit en interactie hoog in zijn vaandel.

Niet minder dan twee lezers hebben gereageerd op twee eerdere afleveringen; die over ‘Oorlogsherdenkingstijd’ in nummer 13 van 25 april 2013, en die getiteld ‘Op reis in de automobiel’ in het nummer van daarvoor, nummer 12 van 11 april 2013.

Autotochtje in Kinderland

Lezer C.K. te A. is tevreden over het 1^e hands verslag van het autotochtje in een mooie Panhard op een winterdag, 16 februari 1930, in Lotharingen. Een tochtje dat zo mooi begon maar dat voor het gezelschap enigszins dramatisch eindigde met de ongelukkige verbranding van de geleende Panhard. Echter: een ongemak dat de stemming van het reisgezelschap niet eens zeer mocht bederven. Een blijk van verfrissende vitaliteit! Het verslag eindigde immers met ‘Gelukkig mankeerde ons gezelschap, behalve de schrik!, niets’. En werd de dag in het voortreffelijke restaurant ‘Le Chêne Vert’ toch nog feestelijk besloten.

‘Leuk dat verslag!’ schrijft Caroline K. ‘En het interessante is dat mij iets dergelijk is overkomen!’ Het autotochtje van mij, vond in 1905 plaats en ik was flink wat jonger dan het stel uit uw verhaal, een jaar of 9, en we waren maar liefst met zijn 15en toen. Je had toen nog geen rijbewijs nodig en ik had van mijn vader zijn DeDion Bouton geleend, uitgelaten gingen we zondagochtend op stap. Ik zat aan het stuur, naast mij zat Saartje met een mondharmonicaatje, achterin speelde Pomme mandoline. (kijk naar kaart 1.a.) Uitgelaten snelden we langs ’s heren wegen en lieten per ezel reizende collega-kinderen ver achter ons. Alles ging goed tot we een lekke band kregen en over de kop sloegen. Jeetje! Ik wist niet eens dat dat kon, maar kijk maar eens op het plaatje! (kaart 1.b. ) Het gekke was: niemand was gewond of echt geschrokken! En er bestonden nog lang geen veiligheidsgordels! En de auto was ook nog heel! (maar lag wel op zijn kop). We zijn daar wat blijven spelen en gaven de babies hun flesjes en toen kwam de Wegenwacht en die zette de auto weer overeind. Knap werk! Zo hadden we toch nog een heel fijne dag. Ook al waren we eigenlijk veel te jong voor zo’n avontuur! Maar wat hadden we een plezier in Kinderland!’ ’

Authentieke soldaten in de loopgraven

Lezer K.K. uit L weet erg veel van de eerste Wereldoorlog en zet ‘manshoge vraagtekens’ bij mijn opmerking: ‘Wie op postkaarten een onpartijdig beeld verslag verwacht van de oorlogsellende komt bedrogen uit, kapotte gebouwen zijn goed vertegenwoordigd, maar kapotte mensen zoals we ze nu bloederig en vrijwel dagelijks zien via onze hedendaagse media komen we nauwelijks tegen.’ ‘HoHo meneer Schröder, ik zou mijzelf geen superdeskundige willen noemen, maar de postkaarten met levensechte soldaten nemen in mijn verzameling een prominente plaats in. U blijft wel erg gemakkelijk hangen in de geënsceneerde zoete plaatjes uit de studio’s, dagmarsen verwijderd van Het Front! Graag stuur ik u hierbij uit mijn collectie van een kleine vijfduizend postkaarten van de Grande Guerre twee exemplaren waarop de strijdende soldaat ten zeerste aanwezig is. Op postkaart 2.a. zien we een ordelijke rij Franse soldaten marcheren tussen het maanlandschap van de loopgraven. Er boven staat een tekst in het Arabisch, aldus te vertalen: ‘Franse infanteristen betreden de eerste linies van het verschrikkelijke strijdgewoel in de loopgraven’. Indrukwekkend!’

Islamitische steun

‘Waarom een tekst in het Arabisch? Heel goed dat u dat vraagt. Het zit zo: Van de bijna 820.000 tijdens de Eerste Wereldoorlog gemobiliseerde soldaten uit de Franse kolonies en protectoraten werden 636.000 mannen naar Frankrijk gestuurd als soldaat of sjouwer. Van de 449.000 strijdende rekruten komt het merendeel uit Algerije (150.000), Tunesië (39.000) en Marokko (34.000). 70.000 slachtoffers rusten in Franse aarde.’ Een ten onrechte vergeten Islamitisch hoofdstuk, meneer Geert Wilders!’

Op kaart 2.b. heeft een kunstenaar de verschrikkingen en heldendom van het soldatenleven in de loopgraven zeer kundig in beeld gebracht. Dapperheid, spierkracht, jammerlijk verraad, de nieuwste wapentechnologie, discipline, eervol sterven, doorzettingsvermogen, lafheid, intermenselijke trouw en de uiteindelijke glorie aan de einder zijn treffender in beeld gebracht dan welke fotograaf had kunnen doen! Verschrikkingen en heldendom: ook op postkaarten werd daar netjes over bericht, meneer Schröder! Graag plaatsing van deze kaarten als rectificatie van de door u wel erg zorgeloos geëtaleerde misverstanden!’

Bij deze!

De volgende keer de vorige keer beloofde Arabische muzikanten.

 

*****************************************

Plaatjes zijn afkomstig uit de collectie van de schrijver