In 2011 maakte regisseur Jonathan Levine de film 50/50. Bij een nog jonge man wordt kanker geconstateerd. 50% kans dat hij de ziekte overleeft, 50% kans dat hij op korte termijn de pijp uitgaat. De film was geen schaamteloze tearjerker zoals het beruchte Love Story, maar een opgewekte komedie. Dat de hoofdpersoon uiteindelijk zijn ziekte overwint, maakte het grappen maken natuurlijk wel wat makkelijker.

Ook Lane’s nieuwste film, Warm Bodies, is een komedie. Over zombies. Meer in het bijzonder over een mannelijke zombie die tot over zijn oren verliefd wordt op een beeldschoon meisje uit de gewone mensenwereld. Op voorhand zou je denken dat dit idee een doodgeboren – of misschien moeten we spreken van undead – kindje is. Maar geen zorg. Het is het soort film waar de kijker al tijdens de vertoning een fan van wordt, terwijl zijn bewondering na afloop – bij het lezen van recensies, of het praten met andere bezoekers – alleen maar toeneemt.

Het verhaal begint met een voice-over van de hoofdpersoon R, met gevoel gespeeld door Nicholas Hoult. (Zijn naam is hem ontschoten, op die beginletter na.) Die leidt de kijker in in dit specifieke zombieverhaal, dat zich grotendeels afspeelt op en rond een niet meer gebruikt vliegveld. De levende mensen hebben zich teruggetrokken in een ommuurde vesting, terwijl de zombies als altijd in het wild rondschuifelen. Nieuw in deze samenleving zijn de bonies. Deze uit hun krachten gegroeide geraamtes eten alles op wat los en vast zit, en ze worden gevreesd door zowel de levende bevolking als de normale ondoden.

Het gebruik van de voice-over van R is een gouden greep. Terwijl deze zich in het dagelijks leven moet schikken in zijn gebruikelijke zombie-handicaps – waggelende tred, minieme taalvaardigheid – toont hij zich als gids en verteller een lucide geest die in staat is tot ironische bespiegelingen op het zombieschap. Zoals een intelligente persoon zou kunnen rapporteren over een periode waarin hij in een psychiatrische inrichting verbleef, of in een zonderlinge commune. Ook R’s uiterlijk maakt het makkelijk, zich met hem te identificeren. Hij heeft iets kwetsbaars, en lijkt omgeven door een aura van empathie. Maar ja, hij is wel een zombie, hoe je het ook wendt of keert.

 

Tijdens een strooptocht naar voedsel stuiten R en zijn soortgenoten op de mooie Julie (een doorleefde rol van Teresa Palmer). Zijn natuurlijke zombiebehoefte om dit exemplaar met huid en haar op te eten verdwijnt als bij toverslag, en maakt plaats voor onbaatzuchtige verliefdheid van het zuiverste water. Maar eerst moet hij haar verbergen voor zijn eetlustige soortgenoten. Hij verbergt het meisje in een vervallen vliegtuig, dat hij als zijn privé-onderkomen heeft ingericht. Geleidelijk ontdekt Julie R’s onverwachte menselijke trekjes. Zo heeft hij een omvangrijke verzameling vinylplaten bij elkaar gescharreld waarmee hij haar onbedoeld imponeert: Hungry Heart van Bruce Springsteen en Shelter from the Storm van Bob Dylan. Ook maken ze met een ongebruikte bedrijfsauto een ritje over het vliegveld, waarbij R. zijn eerste rijles krijgt die even erratisch verloopt als in het normale leven. Enzovoort.

De vraag is natuurlijk of, en zo ja hoe, die wederzijdse aantrekkingskracht ooit in staat zal zijn het vanzelfsprekende taboe dat rust op een volwaardige relatie tussen mens en zombie kan doorbreken. Een ZOMBIE, ja? Waar hebben we het eigenlijk over? En dan heb ik nog niet eens verteld dat Julies vader (een onaangename, kort aangebonden John Malkovich) de reguliere bewoners aanvoert in hun verbitterde strijd tegen de zombies.

Maar je kunt het wel aan een inventieve filmmaker van het kaliber Levine overlaten, een reeks plotwendingen in te lassen waardoor het aan het eind van de film de normaalste zaak van de wereld lijkt dat de gewone stervelingen en de eens zo gevreesde ondoden elkaar met nieuw begrip tegemoet treden.

Warm Bodies is geen horrorfilm met zenuwslopende schokeffecten. Tegelijk wordt het zombiegenre met respect behandeld, ook al is de toon die van een romantische komedie. In het Amerikaans kun je de bestanddelen van de film afkorten tot zom-rom-com, als betrof het hier een nieuw en veelbelovend genre. Dat is het natuurlijk niet. Wel dienen dit soort films als een welkome reminder dat Hollywood nog andere komedies voortbrengt dan hersenloze kots-, poep- en pieshumor.