Mijn moeder en haar vriendin Marie kwaken thuis vol emotie over wat ze zoal meemaken in hun leven, waar iedere hartslag de laatste kan zijn. Eerst een kopje koffie, daarna misschien nog wat bubbels om gemakkelijker over de bobbels van mooie snaken te praten, ze laten hun fantasie daarbij graag de vrije loop.

En ik luistervink zowaar bij het gedienstig inschenken van de cava en denk: fijn dat deze twee nog jong ogende dames elkaar hebben gevonden, een halve eeuw terug in de tijd weliswaar. Ze zaten toen in dezelfde klas. Toch leren ze elkaar nu pas echt kennen.

Maar plots gaat thuis de bel, ik kijk door het gaatje van de deur en zie twee jongemannen reeds naar elkaar grinniken. Deur aan deur-aan-deurverkopers, dat zie je zo. Vlug zeg ik hen beleefd: ‘Sorry heren maar ik ben niet thuis!’

Een lachsalvo klinkt vanuit de woonkamer, de boezemvriendinnen vinden mijn reactie blijkbaar grappig ...

En ze giechelen: Jammer dat het geen twee Chippendales waren!

 

************************