archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 4
Jaargang 10
6 december 2012
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Rod the Mod Henk Klaren

1004VG Handbags
De laatste tijd verschijnen er allerlei (auto)biografieën van popsterren. Destijds heb ik Life van Keith Richard gekregen, en gelezen, en hoewel ik dat best een leuk boek vond heb ik nauwelijks de neiging om nog meer van dat soort lectuur tot me te nemen. Inmiddels is er een levensverhaal over Mick Jagger verschenen en zeer onlangs ook nog boeken van/over Neil Young, Pete Townshend en Rod Stewart. Ik heb wel genoeg aan de recensies.

Maar de recensie lezend over het Rod the Mod-verhaal bekroop mij de gedachte dat ik toch mijn oude platen/ Cd’s van de man maar weer eens moest draaien. Dat idee werd nog versterkt door een column van Nico Dijkshoorn in Voetbal International. Het was een column over huilende mensen. Rod Stewart heeft gehuild toen Celtic won van Barcelona. Gehuild van geluk, want hij is Celtic-fan. Dat laatste vond hij merkwaardig omdat Rod is geboren en opgegroeid in Londen. Het was hem kennelijk ontgaan dat Stewart een Schotse naam is. Stewart Sr. komt dan ook uit Leith, vlakbij Edinburgh. Nou komt Celtic uit Glasgow, maar om nou fan te worden van Heart of Midlothian*, de club uit Edinburgh is ook weer zowat. Het is maar een middelmatige club.

Een echte trouwe fan kan hij niet zijn, want ik heb wel eens in een interview gelezen dat hij van Leeds United hield (die zijn nu wel te ver weggezakt natuurlijk) en volgens Wikipedia was hij als kind Arsenal-supporter. Rod heeft zelf ook gevoetbald. Ik meen ooit eens gelezen te hebben dat hij als leerjongen bij een profclub kon komen, maar daar kan ik niets van terugvinden. Bij een concert dat ik jaren geleden in Ahoy bijwoonde werd een voetbal op het toneel gegooid en toen bleek dat een balletje hooghouden voor onze held geen probleem was.

Platen draaien lukt me niet meer want toen mijn pick-up het jaren geleden begaf, heb ik hem niet vervangen. Tot mijn verrassing bleek echter dat ik de elpees van Stewart ook nooit vervangen had door CD’s. Ik had alleen Unplugged1004VG Heart and Seated, ook een leuke plaat, maar ik ben toch naar de bibliotheek gegaan om Gasoline Alley, Every Picture tells a Story en Blondes have more Fun te lenen en voor eigen gebruik te kopiëren. Ik meen dat dat mag en al was het niet zo: de rechten heb ik al een keer betaald toen ik de platen kocht en om dat nou twee keer te doen… . Nou, ze hadden alleen Every Picture etc. en dus heb ik maar volstaan met een verzamelalbum – Handbags and Gladrags – , want daar staan de meeste nummers van Every Picture etc. ook op.

Zo heb ik op die dubbelaar nu een aardig overzicht van Stewarts werk uit zijn goede tijd. Tsja, daar moet je wel op letten, want wat hij de laatste tijd maakt is minder. Dijkshoorn noemt het ‘kutplaten met kutmuziek’. Zo zou ik mij niet uitdrukken, maar ik heb ook nooit voor GeenStijl gewerkt. Maar, dat oude werk is echt goed. Daar doet Rod the Mod’s merkwaardige uiterlijk niets aan af. Natuurlijk is het wat wonderlijk dat een man van 67 jaar oud nog steeds een kapsel als een soort rattennest heeft en hele strakke broeken draagt (wat naar mijn idee met zijn kont altijd al een beetje gewaagd was), maar toen ik Mandolin Wind weer draaide vergaf ik hem dat meteen. En gelukkig hebben we Spotify en Youtube, want helaas staat The Killing of Georgie niet op het verzamelalbum.

* In het hart van Midlothian, een regio waar Edinburgh in vroeger tijden deel van uitmaakte, stond destijds de Tolbooth gevangenis. Van daaruit werden ter dood veroordeelden naar de galg vervoerd. Op de plaats waar die gevangenis vroeger stond, bevindt zich nu een hart in het straatplaveisel. Schotten schijnen daar op te spugen om hun afkeer van die misdadigers te uiten. Toen ik er overheen liep tijdens mijn wandeling over de Royal Mile was het schoon.


© 2012 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Rod the Mod Henk Klaren
1004VG Handbags
De laatste tijd verschijnen er allerlei (auto)biografieën van popsterren. Destijds heb ik Life van Keith Richard gekregen, en gelezen, en hoewel ik dat best een leuk boek vond heb ik nauwelijks de neiging om nog meer van dat soort lectuur tot me te nemen. Inmiddels is er een levensverhaal over Mick Jagger verschenen en zeer onlangs ook nog boeken van/over Neil Young, Pete Townshend en Rod Stewart. Ik heb wel genoeg aan de recensies.

Maar de recensie lezend over het Rod the Mod-verhaal bekroop mij de gedachte dat ik toch mijn oude platen/ Cd’s van de man maar weer eens moest draaien. Dat idee werd nog versterkt door een column van Nico Dijkshoorn in Voetbal International. Het was een column over huilende mensen. Rod Stewart heeft gehuild toen Celtic won van Barcelona. Gehuild van geluk, want hij is Celtic-fan. Dat laatste vond hij merkwaardig omdat Rod is geboren en opgegroeid in Londen. Het was hem kennelijk ontgaan dat Stewart een Schotse naam is. Stewart Sr. komt dan ook uit Leith, vlakbij Edinburgh. Nou komt Celtic uit Glasgow, maar om nou fan te worden van Heart of Midlothian*, de club uit Edinburgh is ook weer zowat. Het is maar een middelmatige club.

Een echte trouwe fan kan hij niet zijn, want ik heb wel eens in een interview gelezen dat hij van Leeds United hield (die zijn nu wel te ver weggezakt natuurlijk) en volgens Wikipedia was hij als kind Arsenal-supporter. Rod heeft zelf ook gevoetbald. Ik meen ooit eens gelezen te hebben dat hij als leerjongen bij een profclub kon komen, maar daar kan ik niets van terugvinden. Bij een concert dat ik jaren geleden in Ahoy bijwoonde werd een voetbal op het toneel gegooid en toen bleek dat een balletje hooghouden voor onze held geen probleem was.

Platen draaien lukt me niet meer want toen mijn pick-up het jaren geleden begaf, heb ik hem niet vervangen. Tot mijn verrassing bleek echter dat ik de elpees van Stewart ook nooit vervangen had door CD’s. Ik had alleen Unplugged1004VG Heart and Seated, ook een leuke plaat, maar ik ben toch naar de bibliotheek gegaan om Gasoline Alley, Every Picture tells a Story en Blondes have more Fun te lenen en voor eigen gebruik te kopiëren. Ik meen dat dat mag en al was het niet zo: de rechten heb ik al een keer betaald toen ik de platen kocht en om dat nou twee keer te doen… . Nou, ze hadden alleen Every Picture etc. en dus heb ik maar volstaan met een verzamelalbum – Handbags and Gladrags – , want daar staan de meeste nummers van Every Picture etc. ook op.

Zo heb ik op die dubbelaar nu een aardig overzicht van Stewarts werk uit zijn goede tijd. Tsja, daar moet je wel op letten, want wat hij de laatste tijd maakt is minder. Dijkshoorn noemt het ‘kutplaten met kutmuziek’. Zo zou ik mij niet uitdrukken, maar ik heb ook nooit voor GeenStijl gewerkt. Maar, dat oude werk is echt goed. Daar doet Rod the Mod’s merkwaardige uiterlijk niets aan af. Natuurlijk is het wat wonderlijk dat een man van 67 jaar oud nog steeds een kapsel als een soort rattennest heeft en hele strakke broeken draagt (wat naar mijn idee met zijn kont altijd al een beetje gewaagd was), maar toen ik Mandolin Wind weer draaide vergaf ik hem dat meteen. En gelukkig hebben we Spotify en Youtube, want helaas staat The Killing of Georgie niet op het verzamelalbum.

* In het hart van Midlothian, een regio waar Edinburgh in vroeger tijden deel van uitmaakte, stond destijds de Tolbooth gevangenis. Van daaruit werden ter dood veroordeelden naar de galg vervoerd. Op de plaats waar die gevangenis vroeger stond, bevindt zich nu een hart in het straatplaveisel. Schotten schijnen daar op te spugen om hun afkeer van die misdadigers te uiten. Toen ik er overheen liep tijdens mijn wandeling over de Royal Mile was het schoon.
© 2012 Henk Klaren
powered by CJ2