Namen of Namur, zomer 1959. Mijn vader was 27 jaar en leidde een luxeleven: hij woonde in een walgelijk grote villa en had drie auto's waaronder een hele snelle knalgele Alfa-sport. Hij was reeds vijf jaar ongelukkig getrouwd en bedroog zijn vrouw dus. Eerlijk gezegd moest hij niet veel moeite doen om een vrouw onder de lakens te krijgen.

Zo was hij die nacht na de zoveelste echtelijke ruzie, in razernij, vertrokken, direction Bruxelles. Hij had zich al volgegoten met Martini voor zijn vertrek en was dus behoorlijk opgehitst aan het rijden of beter gezegd aan het racen. Maar hij was een echte fils à papa en dus zou zijn vader de rapen wel uit het vuur halen in geval van nood. Mijn grootvader stond bekend als een ernstige mijn-ingenieur en leidde bovendien twee industriebedrijven. Hij had dus veel connecties en kon veel doen voor z'n jongste zoon, zijn enfant terrible.

Aangekomen in Brussel ging de snob naar een klassevolle drankgelegenheid waar enkel leden van de Club 300 toegang kregen. Al gauw viel zijn oog op een bloedmooi meisje die in een azuurblauw kleedje haar cocktail stond te drinken. Die moest hij wel ten dans vragen! Met een onderzoekende blik keek zij hem aan maar een glimlach volgde.

Betoverd door deze schoonheid was mijn vader op slag ontnuchterd en danste de hele nacht met haar terwijl hij verder alleen nog maar spuitwater dronk. Ze legde vertederd haar hoofd op zijn schouder. En dàt allemaal terwijl de charmezanger Adamo zijn nieuwste chanson bracht: Dolce Paola...

Maar toen de Basiliek de ochtendklok luidde moesten ze helaas afscheid nemen van elkaar. Ze kuste hem op de wang en verdween met haar body-guards in haar Rolls Royce, terug naar haar verloofde waar ze diezelfde dag nog mee zou trouwen!

 

************************