archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 3
Jaargang 10
15 november 2012
Bezigheden > Lopen delen printen terug
Doe mij een project, met een slagzin liefst Frits Hoorweg

1003BZ Project
Zonder dat er een bewuste keuze aan te pas kwam zijn mijn wandelgewoonten ingrijpend veranderd. Vroeger zocht ik vooraf in boekjes naar beschreven routes, meest uitgezet door natuurliefhebbers. Liefst koos ik voor etappes van een langeafstandswandeling.

Dat doe ik vrijwel nooit meer. Het verveelde mij op den duur. Dat getob vooraf begon ik als een corvee te ervaren. Het werd een rem op de onbevangen nieuwsgierigheid waarmee je het best op stap kan gaan. Ik bedenk nu liever zelf iets of, nog relaxter, ik stap ergens uit een trein en begin gewoon te lopen. Voordat u dat nu halsoverkop ook gaat doen, wijs ik eerst op een bezwaar. Die natuurliefhebbers kennen kruipdoor-sluipdoor paadjes, die je mist als je zomaar op pad gaat. Je loopt wat vaker over een saai fietspad langs een secundaire weg. Maar, inderdaad ieder nadeel heeft zijn voordeel, je krijgt daardoor wel een veel reëler beeld van ons land. Je ontdekt iets dat automobilisten namelijk al lang wisten: Nederland bestaat voornamelijk uit industrieterreinen en nieuwbouwwijken, en autowegen natuurlijk.

Daar komt bij dat enige ergernis de kwaliteit van het stukje dat je er later over schrijft ten goede komt. Zo ontlokte mijn stukje over een wandeling van Leiden naar Katwijk (Ruzie in Rijnsburg ) een interessante reactie aan Carlo van Praag. ‘Dat heeft wel wat, zo'n tocht van Leiden naar Katwijk: de grote lelijkheid! Holland op zijn ergst. Je zou er een serie van moeten maken onder de titel: 'wereld zonder troost' of 'niet voor het mooie'. De geestgronden achter de duinen met bollendorpen, kassen en business parks bieden nog veel stof. Een drieweekse vakantie in Dortmund-Ost zou ook het nodige materiaal kunnen opleveren.’

Op het eerste gezicht gewoon een jolige reactie, maar toch een waarin een serieuze kwestie naar voren komt. Namelijk de behoefte aan een etiket voor wat je aan het doen bent, de suggestie van een zekere duurzaamheid. Als je ‘zomaar een beetje wandelt’ valt het niet mee om thuis uit te leggen wat je nu eigenlijk aan het doen bent. Je afwezigheid mist een duidelijke legitimatie. Nee, dan de mensen die je hoort roepen: ‘Oh, dan kan ik niet. Wij zijn het Pieterpad aan het lopen en dat weekend doen wij het stuk van ……. ‘. Ja, natuurlijk. Zet daar maar eens tegenover: ‘Nee, ik ga dan wat lopen in de buurt van …. ‘.

Voor dat probleem reikt Carlo mij een fantastische oplossing aan. Ga zo door, schrijft hij eigenlijk, maak er een project van. Richt je wandelinspanningen op treurigstemmende gebieden. En hij gaat nog een stap verder. Hij bedacht voor de serie verslagen die ik daarover moet schrijven ook een titel en wel een die klinkt als een slagzin. Het is een interessante suggestie. Aanvankelijk leek hij mij op het lijf geschreven, maar bij nader inzien vond ik hem toch te beperkend. Wat wil namelijk het geval: ik vind lelijkheid vaak heel troostrijk. Zo bekijk ik de meeste industrieterreinen met plezier, terwijl ik gruw van opgetutte woonwijkjes. Misschien past die suggestie van Carlo niet zo goed bij mijn dwarse natuur. Ik moet op zoek naar een ander thema, liefst met een net zo’n pakkende titel/slagzin.

Hoe het komt weet ik niet, maar ik moet ineens denken aan de nieuwe regering. Die heeft haar geplande saneringsmaatregelen de slogan: ‘bruggen slaan’ meegegeven. Goed gezien is dat. In Nederland is namelijk alles gerelateerd aan het water. Handig om het land mee te voeden en voor transport, maar het wordt ook al gauw weer teveel. Je doet er graag iets mee, maar soms moet je er juist vanaf. Je zit er lekker achter, of je moet er overheen. Daardoor weet ik het ineens: ik ga een serie maken over lopen langs het water. Om te beginnen is de Rijn aan de beurt. Zijn onze voorvaderen immers niet langs deze rivier het land binnengekomen? Ik ben begonnen met het lezen van een mooi boek dat voor weinig geld in de ramsch tekoop is *.
Het enige bezwaar van die keuze is misschien dat je langs zo’n rivier onvermijdelijk ook weer veel mooie plekjes tegenkomt. Die moet ik dan maar op de koop toe nemen.

* Paul Geelen en Marja Dirkzwager, De Rijn, van Lobith tot Katwijk, Fontaine Uitgevers 2010
 
*************************
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer informatie op: www.lindahulshof.nl


© 2012 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Lopen" -
Bezigheden > Lopen
Doe mij een project, met een slagzin liefst Frits Hoorweg
1003BZ Project
Zonder dat er een bewuste keuze aan te pas kwam zijn mijn wandelgewoonten ingrijpend veranderd. Vroeger zocht ik vooraf in boekjes naar beschreven routes, meest uitgezet door natuurliefhebbers. Liefst koos ik voor etappes van een langeafstandswandeling.

Dat doe ik vrijwel nooit meer. Het verveelde mij op den duur. Dat getob vooraf begon ik als een corvee te ervaren. Het werd een rem op de onbevangen nieuwsgierigheid waarmee je het best op stap kan gaan. Ik bedenk nu liever zelf iets of, nog relaxter, ik stap ergens uit een trein en begin gewoon te lopen. Voordat u dat nu halsoverkop ook gaat doen, wijs ik eerst op een bezwaar. Die natuurliefhebbers kennen kruipdoor-sluipdoor paadjes, die je mist als je zomaar op pad gaat. Je loopt wat vaker over een saai fietspad langs een secundaire weg. Maar, inderdaad ieder nadeel heeft zijn voordeel, je krijgt daardoor wel een veel reëler beeld van ons land. Je ontdekt iets dat automobilisten namelijk al lang wisten: Nederland bestaat voornamelijk uit industrieterreinen en nieuwbouwwijken, en autowegen natuurlijk.

Daar komt bij dat enige ergernis de kwaliteit van het stukje dat je er later over schrijft ten goede komt. Zo ontlokte mijn stukje over een wandeling van Leiden naar Katwijk (Ruzie in Rijnsburg ) een interessante reactie aan Carlo van Praag. ‘Dat heeft wel wat, zo'n tocht van Leiden naar Katwijk: de grote lelijkheid! Holland op zijn ergst. Je zou er een serie van moeten maken onder de titel: 'wereld zonder troost' of 'niet voor het mooie'. De geestgronden achter de duinen met bollendorpen, kassen en business parks bieden nog veel stof. Een drieweekse vakantie in Dortmund-Ost zou ook het nodige materiaal kunnen opleveren.’

Op het eerste gezicht gewoon een jolige reactie, maar toch een waarin een serieuze kwestie naar voren komt. Namelijk de behoefte aan een etiket voor wat je aan het doen bent, de suggestie van een zekere duurzaamheid. Als je ‘zomaar een beetje wandelt’ valt het niet mee om thuis uit te leggen wat je nu eigenlijk aan het doen bent. Je afwezigheid mist een duidelijke legitimatie. Nee, dan de mensen die je hoort roepen: ‘Oh, dan kan ik niet. Wij zijn het Pieterpad aan het lopen en dat weekend doen wij het stuk van ……. ‘. Ja, natuurlijk. Zet daar maar eens tegenover: ‘Nee, ik ga dan wat lopen in de buurt van …. ‘.

Voor dat probleem reikt Carlo mij een fantastische oplossing aan. Ga zo door, schrijft hij eigenlijk, maak er een project van. Richt je wandelinspanningen op treurigstemmende gebieden. En hij gaat nog een stap verder. Hij bedacht voor de serie verslagen die ik daarover moet schrijven ook een titel en wel een die klinkt als een slagzin. Het is een interessante suggestie. Aanvankelijk leek hij mij op het lijf geschreven, maar bij nader inzien vond ik hem toch te beperkend. Wat wil namelijk het geval: ik vind lelijkheid vaak heel troostrijk. Zo bekijk ik de meeste industrieterreinen met plezier, terwijl ik gruw van opgetutte woonwijkjes. Misschien past die suggestie van Carlo niet zo goed bij mijn dwarse natuur. Ik moet op zoek naar een ander thema, liefst met een net zo’n pakkende titel/slagzin.

Hoe het komt weet ik niet, maar ik moet ineens denken aan de nieuwe regering. Die heeft haar geplande saneringsmaatregelen de slogan: ‘bruggen slaan’ meegegeven. Goed gezien is dat. In Nederland is namelijk alles gerelateerd aan het water. Handig om het land mee te voeden en voor transport, maar het wordt ook al gauw weer teveel. Je doet er graag iets mee, maar soms moet je er juist vanaf. Je zit er lekker achter, of je moet er overheen. Daardoor weet ik het ineens: ik ga een serie maken over lopen langs het water. Om te beginnen is de Rijn aan de beurt. Zijn onze voorvaderen immers niet langs deze rivier het land binnengekomen? Ik ben begonnen met het lezen van een mooi boek dat voor weinig geld in de ramsch tekoop is *.
Het enige bezwaar van die keuze is misschien dat je langs zo’n rivier onvermijdelijk ook weer veel mooie plekjes tegenkomt. Die moet ik dan maar op de koop toe nemen.

* Paul Geelen en Marja Dirkzwager, De Rijn, van Lobith tot Katwijk, Fontaine Uitgevers 2010
 
*************************
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer informatie op: www.lindahulshof.nl
© 2012 Frits Hoorweg
powered by CJ2