archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 2
Jaargang 10
1 november 2012
Beschouwingen > Buitenlandse zaken delen printen terug
Ach de Levant, over erbij horen en toch niet Abdelrachid Khalil

1002BS Syrie
Maghreb is vrij vertaald: ‘Het land waar de zon ondergaat’, het tegenovergestelde van het land waar de zon opkomt: ‘Majrek’. Ooit was Majrek de geografische term voor een gedeelte van West-Azië, dat door Arabieren ook wel liefkozend met ‘Bilad Al-Sham’ werd aangeduid. Een bekendere naam voor de streek is Levant, dat afgeleid is van het Latijnse woord voor rijzen: ‘levare’.

Damascus (of ‘ash-Sham, zoals de Arabieren zeggen) is niet alleen de onofficiële hoofdstad van de Levant, maar ook de stad waar mijn zogenaamde wortels liggen. Een stad waar ik nooit ben geweest maar waar ik mij toch onlosmakelijk mee verbonden voel, net als met het land: Syrië. Een land dat momenteel gebukt gaat onder het wanbestuur van een dictatoriale president. Hij is dat enkel en alleen geworden omdat zijn vader het ambt vóór hem had bekleed. Erfopvolging binnen een republiek leek onmogelijk, maar Syrië en de Ba’ath-partij lieten zien dat niets onmogelijk is.

Vorig jaar had de bevolking er genoeg van. Men begon iets dat op een Arabische lente moest gaan lijken. President Al-Assad reageerde met grof geweld. De hele wereld spreekt er schande van maar niemand durft zijn vingers eraan te branden. Dagelijks wordt mij gevraagd wat ik er nou van vind, maar ik kan er nauwelijks woorden voor vinden. De beelden op de televisie, en dan vooral op de Arabische zenders, zijn hartverscheurend. Ik kijk met tranen in mijn ogen naar bebloede lichamen en (misschien nog wel aangrijpender) naar kinderen van amper vier die zonder vader en moeder verder moeten. Moet je nagaan: ik vond mijzelf al zielig toen ik op mijn twintigste mijn moeder verloor aan kanker.

Bashar Al-Assad moet zo snel mogelijk van het toneel verdwijnen, dat lijkt mij meer een constatering dan een mening. Normaal gesproken ben ik voor een rechtszitting. Als voormalig rechtenstudent omarm ik het rechtssysteem liefdevol. Alleen hoe langer deze burgeroorlog duurt hoe meer onschuldige mensen er zullen sterven. Het doet mij denken aan de volgende zinnen van Harry Mulisch (uit ‘Siegfried’).

Voor hem, Herter zelf, was het stompzinnige eind van het lied dat hij niet alleen niet meer kon genieten van Tristan und Isolde of de Götterdämmerung, maar ook niet meer van Die Kunst der Fuge ……Hitler …van zijn wieg tot zijn afwezige graf was de blijdschap die hij had verspreid steeds toegenomen. Eerst, bij zijn geboorte, waren alleen zijn ouders blij, later maakte hij het hele Duitse volk blij, vervolgens ook het Oostenrijkse; en toen hij stierf was de hele mensheid blij.
Maar ik ben bang voor wat er daarna gaat komen. Nu sterven er onschuldige mensen, maar wie zegt dat hen dan een beter lot beschoren is. De interne tegenstellingen zijn enorm en Syrië is voor de Amerikanen niet belangrijk genoeg om er als ordehandhaver te gaan optreden, vermoed ik.

De familie die ik eventueel nog heb in Syrië heb ik nooit gekend en zal ik waarschijnlijk ook nooit kennen. De banden die ik met het land heb zijn te verwaarlozen. Wij behoren tot de kleine groep van Arabische Syriërs in dit land, terwijl de meeste Syrische Nederlanders van Koerdische komaf zijn. Lotsverbondenheid voelen met mensen uit die groep is niet vanzelfsprekend. Ik ken mijn familie daar niet, toch zou ik graag iets voor ze doen, maar ik weet niet wat. Een groot deel van de familie, die ik niet ken, woont in De Libanon. Daar gaat het ook weer de verkeerde kant op. Het is allemaal één grote chaos en het enige dat ik kan doen is het aanzien.

Soms droom ik dat ik het verschil kan maken. Dat ik de persoon ben die de problemen de wereld uithelpt. Eenzelfde droom als kinderen bezitten wanneer zij net met voetbal zijn begonnen. Dat zij het winnende doelpunt in een WK-finale mogen maken. Het verschil is dat die kinderen wel ongeveer weten hoe je een doelpunt moet maken, terwijl ik werkelijk geen idee heb hoe ik de problemen in de Levant kan oplossen.

De zon zal ongetwijfeld blijven opgaan boven Bilad Al-Sham, meer troost is er niet.
 
************************
Het plaatje is van Henk Klaren


© 2012 Abdelrachid Khalil meer Abdelrachid Khalil - meer "Buitenlandse zaken" -
Beschouwingen > Buitenlandse zaken
Ach de Levant, over erbij horen en toch niet Abdelrachid Khalil
1002BS Syrie
Maghreb is vrij vertaald: ‘Het land waar de zon ondergaat’, het tegenovergestelde van het land waar de zon opkomt: ‘Majrek’. Ooit was Majrek de geografische term voor een gedeelte van West-Azië, dat door Arabieren ook wel liefkozend met ‘Bilad Al-Sham’ werd aangeduid. Een bekendere naam voor de streek is Levant, dat afgeleid is van het Latijnse woord voor rijzen: ‘levare’.

Damascus (of ‘ash-Sham, zoals de Arabieren zeggen) is niet alleen de onofficiële hoofdstad van de Levant, maar ook de stad waar mijn zogenaamde wortels liggen. Een stad waar ik nooit ben geweest maar waar ik mij toch onlosmakelijk mee verbonden voel, net als met het land: Syrië. Een land dat momenteel gebukt gaat onder het wanbestuur van een dictatoriale president. Hij is dat enkel en alleen geworden omdat zijn vader het ambt vóór hem had bekleed. Erfopvolging binnen een republiek leek onmogelijk, maar Syrië en de Ba’ath-partij lieten zien dat niets onmogelijk is.

Vorig jaar had de bevolking er genoeg van. Men begon iets dat op een Arabische lente moest gaan lijken. President Al-Assad reageerde met grof geweld. De hele wereld spreekt er schande van maar niemand durft zijn vingers eraan te branden. Dagelijks wordt mij gevraagd wat ik er nou van vind, maar ik kan er nauwelijks woorden voor vinden. De beelden op de televisie, en dan vooral op de Arabische zenders, zijn hartverscheurend. Ik kijk met tranen in mijn ogen naar bebloede lichamen en (misschien nog wel aangrijpender) naar kinderen van amper vier die zonder vader en moeder verder moeten. Moet je nagaan: ik vond mijzelf al zielig toen ik op mijn twintigste mijn moeder verloor aan kanker.

Bashar Al-Assad moet zo snel mogelijk van het toneel verdwijnen, dat lijkt mij meer een constatering dan een mening. Normaal gesproken ben ik voor een rechtszitting. Als voormalig rechtenstudent omarm ik het rechtssysteem liefdevol. Alleen hoe langer deze burgeroorlog duurt hoe meer onschuldige mensen er zullen sterven. Het doet mij denken aan de volgende zinnen van Harry Mulisch (uit ‘Siegfried’).

Voor hem, Herter zelf, was het stompzinnige eind van het lied dat hij niet alleen niet meer kon genieten van Tristan und Isolde of de Götterdämmerung, maar ook niet meer van Die Kunst der Fuge ……Hitler …van zijn wieg tot zijn afwezige graf was de blijdschap die hij had verspreid steeds toegenomen. Eerst, bij zijn geboorte, waren alleen zijn ouders blij, later maakte hij het hele Duitse volk blij, vervolgens ook het Oostenrijkse; en toen hij stierf was de hele mensheid blij.
Maar ik ben bang voor wat er daarna gaat komen. Nu sterven er onschuldige mensen, maar wie zegt dat hen dan een beter lot beschoren is. De interne tegenstellingen zijn enorm en Syrië is voor de Amerikanen niet belangrijk genoeg om er als ordehandhaver te gaan optreden, vermoed ik.

De familie die ik eventueel nog heb in Syrië heb ik nooit gekend en zal ik waarschijnlijk ook nooit kennen. De banden die ik met het land heb zijn te verwaarlozen. Wij behoren tot de kleine groep van Arabische Syriërs in dit land, terwijl de meeste Syrische Nederlanders van Koerdische komaf zijn. Lotsverbondenheid voelen met mensen uit die groep is niet vanzelfsprekend. Ik ken mijn familie daar niet, toch zou ik graag iets voor ze doen, maar ik weet niet wat. Een groot deel van de familie, die ik niet ken, woont in De Libanon. Daar gaat het ook weer de verkeerde kant op. Het is allemaal één grote chaos en het enige dat ik kan doen is het aanzien.

Soms droom ik dat ik het verschil kan maken. Dat ik de persoon ben die de problemen de wereld uithelpt. Eenzelfde droom als kinderen bezitten wanneer zij net met voetbal zijn begonnen. Dat zij het winnende doelpunt in een WK-finale mogen maken. Het verschil is dat die kinderen wel ongeveer weten hoe je een doelpunt moet maken, terwijl ik werkelijk geen idee heb hoe ik de problemen in de Levant kan oplossen.

De zon zal ongetwijfeld blijven opgaan boven Bilad Al-Sham, meer troost is er niet.
 
************************
Het plaatje is van Henk Klaren
© 2012 Abdelrachid Khalil
powered by CJ2