archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 19
Jaargang 1
9 september 2004
Bezigheden > Klussen delen printen terug
Komt de zegen wel van boven? Beer Meijer

0119 Zegen
Een mens leert – althans zo wordt in brede kring aangenomen – méér van één eigen fout dan van tien goede raadgevingen, bij wijze van spreken. Dat mag dan wel waar wezen, leuk is het vaak allesbehalve. Een van de laatste kwesties vóór mijn zomervakantie – een broodnodige, helende periode, nog maar net afgelopen – betrof een heerlijk buitenwerkje in een chique, rustige buurt in Amsterdam-Zuid. Het begon heel mooi. Een klant, we noemen haar Susan, voor wie we al eerder van alles hadden gedaan en die niet op een dubbeltje hoefde te kijken, wilde naast de tuin die ze al had, een mooi dakterras met een stalen pergola en grote plantenbakken. Ze had schetsjes gemaakt hoe het een en ander er uit zou moeten gaan zien. De toegang tot het platte dakgedeelte van haar villa was er al, met wat aanpassing in de plaatsing van de enorme bakken zou de sterkte van de dakbalklaag geen problemen geven. Kortom, het huis leek bouwkundig voorbestemd voor een daktuin. De opdrachtgeefster leek dat ook: onze calculatie vond ze niet onrealistisch en de hoogte van de aanneemsom vormde geen bezwaar.
 
Wij aan de slag. Hartstikke leuke klus, vooral door het afwijken van standaard onderhouds- of renovatiewerk. Wat er al niet moest. Ter plaatse het dakgrind verwijderen, dak schoonmaken en op dragertjes poreus betonnen, zogeheten drainagetegels leggen. Vervolgens op de tegelvloer los een gelast stalen pergola maken, een pijpconstructie van stalen bogen voor de wingerd. Daarop aansluitend in patroon de plantenbakken plaatsen. Die zouden op de werkplaats gemaakt worden: bijna twee meter lange houten bakken, aan de binnenkant bekleed met polyester.
Kraan erbij, tegels omhoog, bakken omhoog... écht werk aan de winkel.
 
Vooral de drainage van die bakken vonden we een punt van grote zorg; één zo’n bak zou bij verstopping en vol water meer dan zestienhonderd kilo wegen en er waren tien bakken gepland. Veel te veel voor de draagkracht van het dak, zeker samen met de last van de nieuwe tegelvloer. Het dak zelf leek ons voldoende waterafvoer te hebben: er waren meerdere uitlopen die onderling ongeveer waterpas lagen zodat ze allemaal werkelijk mee telden. De kuil in het dak – platte daken zakken nu eenmaal op den duur in het midden in een kuil – leek ons niet zorgelijk: je merkte hem niet op en dus dat zou wel lukken met die poreuze straattegelvloer.
 
De uitvoering van zo’n project moet bijna altijd sneller dan je denkt. Toen we de drainagetegels plaatsten, bleken enkele zinken dak-ontluchtingspijpjes in de weg te zitten. Het leek ons mee te zitten. De plekken waar zo geen tegel kon liggen omdat er een ontluchtingspijpje zat, vielen allemaal onder een plantenbak. Die stonden ten gerieve van de luchtcirculatie op klossen, een paar centimeter vrij van de tegelvloer. Twee vliegen in één klap: de o zo nodige ventilatie van de ruimte onder het dak bleef gehandhaafd en er was geen duur geld vergooid naar een loodgieter of dakdekker. We zaagden gewoon de ontluchtingen af vlak boven bovenkant tegel en alles zou goed komen.
Nee dus.
 
De eerste periode na onze oplevering ging prima. Het inrichten van de plantenbakken ging naar een tuinbedrijf. Smaakvol teak tuinmeubilair. Ze pakte het geheel voortvarend aan en we waren apetrots. De zomer brak aan en er kwamen heel erg natte dagen. Het duurde niet lang tot er – nog onbezorgde en vriendelijke – telefoontjes kwamen: ze had het idee dat er soms bij veel regen wat lekkage was. We kregen de tijd niet om onvriendelijk tegen elkaar te worden, we werden door de werkelijkheid ingehaald. Na een forse hoosbui kreeg ik Susan gillend aan de lijn, DAT HET WATER BIJ HAAR NAAR BINNEN STROOMDE EN DAT IK METEEN MOEST KOMEN!!!!
Ik kreeg visioenen van ondanks alle voorzorg toch overstroomde bakken, doorgezakte balklagen, allerlei vreselijke dingen. Ik erheen.
 
Een fout leert je de werkelijkheid. Na de eerste noodgrepen, zoals neerzetten van meegebrachte cementkuipen en emmers onder de lekplekken, in de kletterregen op het dak opstellen van een klokpomp met slang tot over de gootrand, zag ik mijn fout. Ondanks het halfdonker, de stress en de kletterregen was duidelijk te zien dat er een laag watert boven de tegels stond. Toen was het ook niet moeilijk meer om te bedenken dat het water stromenderwijs naar binnen kwam door de afgezaagde ontluchtingen.  Het is niet leuk om zo voor gek te staan, toegevend dat je ergens gewoon niet bij stil gestaan hebt. Ik had me simpelweg niet gerealiseerd hoeveel sneller een dak vol water komt te staan wanneer er tegels op liggen, kortom, hoeveel minder opvangcapaciteit voor water zo’n dak krijgt.. Samen met een lichte dakdoorbuiging veroorzaakte dit over het hoofd geziene feit de catastrofe die ik aanschouwde.
 
We hebben de schade netjes hersteld. Stucwerk, vloerbedekking.. De ontluchtingen MET VOORRANG verplaatst en verlengd. En we schaamden ons diep. Vooral omdat bij de plantenbakken zo nagedacht was. Stom. Wanneer een plat dak, per saldo een grote platte bak, overloopt, willen we natuurlijk dat dat daar gebeurt waar wij dat willen: door de overlopen en in het ergste geval over die rand waar het water vrij naar buiten, in géén geval naar binnen, kan vallen. Dus alle doorvoeren (net zo goed ook randen) en aansluitingen op opgaand werk moeten ALTIJD hoger zijn dan de dakrand. Logisch. Maar toch.


© 2004 Beer Meijer meer Beer Meijer - meer "Klussen"
Bezigheden > Klussen
Komt de zegen wel van boven? Beer Meijer
0119 Zegen
Een mens leert – althans zo wordt in brede kring aangenomen – méér van één eigen fout dan van tien goede raadgevingen, bij wijze van spreken. Dat mag dan wel waar wezen, leuk is het vaak allesbehalve. Een van de laatste kwesties vóór mijn zomervakantie – een broodnodige, helende periode, nog maar net afgelopen – betrof een heerlijk buitenwerkje in een chique, rustige buurt in Amsterdam-Zuid. Het begon heel mooi. Een klant, we noemen haar Susan, voor wie we al eerder van alles hadden gedaan en die niet op een dubbeltje hoefde te kijken, wilde naast de tuin die ze al had, een mooi dakterras met een stalen pergola en grote plantenbakken. Ze had schetsjes gemaakt hoe het een en ander er uit zou moeten gaan zien. De toegang tot het platte dakgedeelte van haar villa was er al, met wat aanpassing in de plaatsing van de enorme bakken zou de sterkte van de dakbalklaag geen problemen geven. Kortom, het huis leek bouwkundig voorbestemd voor een daktuin. De opdrachtgeefster leek dat ook: onze calculatie vond ze niet onrealistisch en de hoogte van de aanneemsom vormde geen bezwaar.
 
Wij aan de slag. Hartstikke leuke klus, vooral door het afwijken van standaard onderhouds- of renovatiewerk. Wat er al niet moest. Ter plaatse het dakgrind verwijderen, dak schoonmaken en op dragertjes poreus betonnen, zogeheten drainagetegels leggen. Vervolgens op de tegelvloer los een gelast stalen pergola maken, een pijpconstructie van stalen bogen voor de wingerd. Daarop aansluitend in patroon de plantenbakken plaatsen. Die zouden op de werkplaats gemaakt worden: bijna twee meter lange houten bakken, aan de binnenkant bekleed met polyester.
Kraan erbij, tegels omhoog, bakken omhoog... écht werk aan de winkel.
 
Vooral de drainage van die bakken vonden we een punt van grote zorg; één zo’n bak zou bij verstopping en vol water meer dan zestienhonderd kilo wegen en er waren tien bakken gepland. Veel te veel voor de draagkracht van het dak, zeker samen met de last van de nieuwe tegelvloer. Het dak zelf leek ons voldoende waterafvoer te hebben: er waren meerdere uitlopen die onderling ongeveer waterpas lagen zodat ze allemaal werkelijk mee telden. De kuil in het dak – platte daken zakken nu eenmaal op den duur in het midden in een kuil – leek ons niet zorgelijk: je merkte hem niet op en dus dat zou wel lukken met die poreuze straattegelvloer.
 
De uitvoering van zo’n project moet bijna altijd sneller dan je denkt. Toen we de drainagetegels plaatsten, bleken enkele zinken dak-ontluchtingspijpjes in de weg te zitten. Het leek ons mee te zitten. De plekken waar zo geen tegel kon liggen omdat er een ontluchtingspijpje zat, vielen allemaal onder een plantenbak. Die stonden ten gerieve van de luchtcirculatie op klossen, een paar centimeter vrij van de tegelvloer. Twee vliegen in één klap: de o zo nodige ventilatie van de ruimte onder het dak bleef gehandhaafd en er was geen duur geld vergooid naar een loodgieter of dakdekker. We zaagden gewoon de ontluchtingen af vlak boven bovenkant tegel en alles zou goed komen.
Nee dus.
 
De eerste periode na onze oplevering ging prima. Het inrichten van de plantenbakken ging naar een tuinbedrijf. Smaakvol teak tuinmeubilair. Ze pakte het geheel voortvarend aan en we waren apetrots. De zomer brak aan en er kwamen heel erg natte dagen. Het duurde niet lang tot er – nog onbezorgde en vriendelijke – telefoontjes kwamen: ze had het idee dat er soms bij veel regen wat lekkage was. We kregen de tijd niet om onvriendelijk tegen elkaar te worden, we werden door de werkelijkheid ingehaald. Na een forse hoosbui kreeg ik Susan gillend aan de lijn, DAT HET WATER BIJ HAAR NAAR BINNEN STROOMDE EN DAT IK METEEN MOEST KOMEN!!!!
Ik kreeg visioenen van ondanks alle voorzorg toch overstroomde bakken, doorgezakte balklagen, allerlei vreselijke dingen. Ik erheen.
 
Een fout leert je de werkelijkheid. Na de eerste noodgrepen, zoals neerzetten van meegebrachte cementkuipen en emmers onder de lekplekken, in de kletterregen op het dak opstellen van een klokpomp met slang tot over de gootrand, zag ik mijn fout. Ondanks het halfdonker, de stress en de kletterregen was duidelijk te zien dat er een laag watert boven de tegels stond. Toen was het ook niet moeilijk meer om te bedenken dat het water stromenderwijs naar binnen kwam door de afgezaagde ontluchtingen.  Het is niet leuk om zo voor gek te staan, toegevend dat je ergens gewoon niet bij stil gestaan hebt. Ik had me simpelweg niet gerealiseerd hoeveel sneller een dak vol water komt te staan wanneer er tegels op liggen, kortom, hoeveel minder opvangcapaciteit voor water zo’n dak krijgt.. Samen met een lichte dakdoorbuiging veroorzaakte dit over het hoofd geziene feit de catastrofe die ik aanschouwde.
 
We hebben de schade netjes hersteld. Stucwerk, vloerbedekking.. De ontluchtingen MET VOORRANG verplaatst en verlengd. En we schaamden ons diep. Vooral omdat bij de plantenbakken zo nagedacht was. Stom. Wanneer een plat dak, per saldo een grote platte bak, overloopt, willen we natuurlijk dat dat daar gebeurt waar wij dat willen: door de overlopen en in het ergste geval over die rand waar het water vrij naar buiten, in géén geval naar binnen, kan vallen. Dus alle doorvoeren (net zo goed ook randen) en aansluitingen op opgaand werk moeten ALTIJD hoger zijn dan de dakrand. Logisch. Maar toch.
© 2004 Beer Meijer
powered by CJ2