De laatste tijd wordt het straatbeeld bepaald door uniformiteit en smakeloosheid. Ik houd van variatie, durf en creativiteit in de manier waarop mensen zich uitdossen, inclusief de mislukkingen. Als het maar niet is wat iedereen aan heeft.

Vorig voorjaar in Zuid Spanje signaleerde ik de terugkeer van hotpants, gedragen over een legging, aan het lijf van jong en oud, dik en dun. Daar was ik nogal van geschrokken. Helaas heeft deze trend doorgezet en ook onze oma's en kleindochters doen eraan mee. Gelukkig is niet iedereen blind voor het feit dat slechts één op de tienduizend jonge meisjes ze kunnen dragen. Praktisch niemand echter deinst er voor terug zich te hullen in een strakke broek of in leggings, met een kort strak tricot rokje of jurkje tot net over de billen en daarop een kort jakje. Ook dit kan bijna niemand dragen, of je moet benen hebben van bijna twee meter. En toch doet bijna iedereen het!

Strakke broeken staan te dunne benen net zo slecht als te dikke, maar zo'n kort strak rokje is vooral fataal voor vrouwen en meisjes – en dat zijn er steeds meer – met een kont als van een os. Mijn vriendin vraagt zich steeds vaker moedeloos af of vrouwen in de spiegel nooit meer naar hun achterkant kijken; klaarblijkelijk niet. Of het interesseert ze niet. Dat laatste kan ik moeilijk geloven als je ziet hoeveel mensen in etalageruiten zichzelf bespieden. Ze moeten er dus van overtuigd zijn dat ze er zo, zoals het op dit moment kennelijk moet, goed uitzien.

Een ander probleem met wat er op dit moment gedragen wordt, zijn de kleurcombinaties. Een blauwe legging met bruine schoenen eronder, een vaalgroen rokje en een jasje van een ondefinieerbare vage kleur, bijvoorbeeld. Of een geruit rokje met kanten leggings eronder (met de nodige gaten erin) en felgekleurde basketbalschoentjes. Say no more!

Contrasten kunnen leuk zijn, net als stijlbreuken, maar je moet ze wel met smaak weten te kiezen. Het combineren van op zichzelf al moeilijke kleuren als blauw, vaalgroen, pastelroze en bleekbeige is een kunst, die niet veel mensen beheersen. Het is dan maar beter je te beperken tot één zo'n rotkleur, bijvoorbeeld in het geraffineerde ton-sur-ton (verschillende nuances van één kleur). Dat zie je helaas maar zelden. Net als iemand helemaal in het zwart of helemaal in het wit, terwijl iedereen er op die manier goed uitziet en zelfs een dikke kont niet zo'n probleem is.

Wel weer overal zichtbaar en verkrijgbaar zijn schoenen en laarzen met hoge hakken, zelfs met naaldhakken. Je ziet prachtexemplaren, maar ook levensgevaarlijke misbaksels. En dus zie je weer vrouwen schommelen, zwikken en strompelen. Niet iedereen kan op hoge hakken lopen, maar iedereen krijgt er zere voeten in. Die hakken zie ik graag, platte schoenen zijn een noodzakelijk kwaad voor de wandelaar. En zolang het geen stiletto's zijn kan ik er ook nog wel op lopen. Kleine stukjes, natuurlijk. Iemand op hoge hakken laat zich bij voorkeur per taxi vervoeren. In ieder geval moet zij (of hij, natuurlijk) de Dam met zijn enkel brekende keitjes vermijden.

Ondertussen hoop ik op de terugkeer van de rechte broek en het getailleerde jurkje en jasjes tot op de heupen en vooral op 'afwijkend gedrag'. Iedereen mag van mij aantrekken waar hij zin in heeft, maar toch: oma's, moeders en dochters, gebruik je fantasie en trek eens wat anders aan!

 

*************************