archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 11
Jaargang 9
29 maart 2012
Beschouwingen > Amsterdam werelddorp delen printen terug
Van afwerkplek naar boulevard Sebastiaan Capel

0911BS Klosje
Afgelopen maand zijn de eerste koopwoningen aan de Oosterdokskade opgeleverd, de route vanaf het Centraal Station naar Nemo parallel aan het treinspoor. De afgelopen jaren is het vooral een bouwput geweest, maar nu begint een boulevard zich af te tekenen, weliswaar met de route voor voetgangers en fietsers nog over een noodvoorziening. Het is een mooie nieuwe mijlpaal, deze eerste woningen, na de opening van de Openbare Bibliotheek en het Conservatorium aan het eind van de Oosterdokskade en het hotel aan het begin. Inmiddels ontneemt een lint van hoogbouw het zicht op de spoorrails en vanuit de appartementen is er prachtig zicht op de oude binnenstad.

Nu is het dus een boulevard met meerdere functies, maar in het verleden was er weinig reden de Oosterdokskade af te lopen of fietsen. Behalve als je, zoals ik, lid was van studentenvereniging Unitas. Voor de deur van de Openbare Bibliotheek lag namelijk ‘De Boot’, de sociëteit van Unitas. Op de fiets of lopend maakte niet uit, in mijn herinnering waaide het altijd. En iedere tocht gaf, in ieder geval in nuchtere staat op de heenweg, altijd een unheimisch gevoel.

Want behalve de tap van de sociëteit waren er maar een paar redenen om op de Oosterdokskade te komen. Werknemers en bezoekers van het grote postkantoor moesten er zijn, toeristen liepen er in ganzenpas van en naar de binnenstad, terwijl de chauffeurs van hun touringcars er een dutje deden. En er was de niet te plaatsen mêlee van ongure types die op dit soort plekken rondhangt. Vooral de bocht naar het spoor toe was een te vermijden plek in die tijd. Inmiddels ligt hier een nieuwe brug, die toegang biedt tot de hippe uitspanning Hannekes Boom. Maar toen was het de enige weg naar een shot, een beurt of je einde.

Het zal nog even duren voor de Oosterdokskade helemaal af is, maar de volle fietsenrekken voor het hotel en de continue stroom bezoekers naar de Bibliotheek en Conservatorium, en ook het techniekmuseum NEMO, laten zien dat er al flink meer reden is om te komen dan in mijn studententijd.

Overigens schermt de nieuwbouw de stad af van de sporen, maar daarmee ook van het IJ aan de andere kant van die sporen. En dat terwijl er al lange tijd een wens is om Amsterdam weer ‘met het gezicht aan het IJ’ te krijgen. Maar de wens om de stad weer aan het IJ te krijgen is sowieso weinig realistisch met meer dan tien treinsporen bovenop een dijk voor het IJ. De oplossing daarvoor zou even simpel als groots zijn: breng de treinsporen ondergronds! En bouw er bovenop nieuwe huizen, straten en pleinen. Alleen op die manier zou Amsterdam weer echt aan het IJ komen te liggen.
 
*******************************
Het plaatje is van Linda Hulshof.
Meer over haar op: www.lindahulshof.nl


© 2012 Sebastiaan Capel meer Sebastiaan Capel - meer "Amsterdam werelddorp" -
Beschouwingen > Amsterdam werelddorp
Van afwerkplek naar boulevard Sebastiaan Capel
0911BS Klosje
Afgelopen maand zijn de eerste koopwoningen aan de Oosterdokskade opgeleverd, de route vanaf het Centraal Station naar Nemo parallel aan het treinspoor. De afgelopen jaren is het vooral een bouwput geweest, maar nu begint een boulevard zich af te tekenen, weliswaar met de route voor voetgangers en fietsers nog over een noodvoorziening. Het is een mooie nieuwe mijlpaal, deze eerste woningen, na de opening van de Openbare Bibliotheek en het Conservatorium aan het eind van de Oosterdokskade en het hotel aan het begin. Inmiddels ontneemt een lint van hoogbouw het zicht op de spoorrails en vanuit de appartementen is er prachtig zicht op de oude binnenstad.

Nu is het dus een boulevard met meerdere functies, maar in het verleden was er weinig reden de Oosterdokskade af te lopen of fietsen. Behalve als je, zoals ik, lid was van studentenvereniging Unitas. Voor de deur van de Openbare Bibliotheek lag namelijk ‘De Boot’, de sociëteit van Unitas. Op de fiets of lopend maakte niet uit, in mijn herinnering waaide het altijd. En iedere tocht gaf, in ieder geval in nuchtere staat op de heenweg, altijd een unheimisch gevoel.

Want behalve de tap van de sociëteit waren er maar een paar redenen om op de Oosterdokskade te komen. Werknemers en bezoekers van het grote postkantoor moesten er zijn, toeristen liepen er in ganzenpas van en naar de binnenstad, terwijl de chauffeurs van hun touringcars er een dutje deden. En er was de niet te plaatsen mêlee van ongure types die op dit soort plekken rondhangt. Vooral de bocht naar het spoor toe was een te vermijden plek in die tijd. Inmiddels ligt hier een nieuwe brug, die toegang biedt tot de hippe uitspanning Hannekes Boom. Maar toen was het de enige weg naar een shot, een beurt of je einde.

Het zal nog even duren voor de Oosterdokskade helemaal af is, maar de volle fietsenrekken voor het hotel en de continue stroom bezoekers naar de Bibliotheek en Conservatorium, en ook het techniekmuseum NEMO, laten zien dat er al flink meer reden is om te komen dan in mijn studententijd.

Overigens schermt de nieuwbouw de stad af van de sporen, maar daarmee ook van het IJ aan de andere kant van die sporen. En dat terwijl er al lange tijd een wens is om Amsterdam weer ‘met het gezicht aan het IJ’ te krijgen. Maar de wens om de stad weer aan het IJ te krijgen is sowieso weinig realistisch met meer dan tien treinsporen bovenop een dijk voor het IJ. De oplossing daarvoor zou even simpel als groots zijn: breng de treinsporen ondergronds! En bouw er bovenop nieuwe huizen, straten en pleinen. Alleen op die manier zou Amsterdam weer echt aan het IJ komen te liggen.
 
*******************************
Het plaatje is van Linda Hulshof.
Meer over haar op: www.lindahulshof.nl
© 2012 Sebastiaan Capel
powered by CJ2