Laatst herlas ik een Nederlandse politieroman van een halve eeuw geleden. De hoofdcommissaris in dat boek zorgt als een vader voor zijn manschappen. Blijkbaar paste dat in het wereldbeeld van toen; misschien meer wensbeeld dan realiteit, maar niet onbetekenend.

Kom daar nu eens om. Erik Bolt draagt zijn nieuwe boek ‘De neergang van de Don’ weliswaar op aan Bernard Welten, maar zijn hoofdpersoon, Felix de Grave, bekijkt zijn meerderen met argwaan. Waarschijnlijk zijn die erop uit je voor een duister karretje te spannen en als het misgaat krijg jij de schuld; ziedaar de moderne visie op het politieapparaat.

Felix neemt het zelf ook niet al te nauw met de regels, maar hij heeft natuurlijk wel een goede inborst. Dat is wel zo prettig want het verhaal wordt vanuit zijn gezichtshoek verteld. Hij trekt zich in dit boek het lot aan van een geschorste commissaris die ‘de Don’ wordt genoemd. Die wil graag dat hij hem helpt om de verdenkingen tegen hem weg te nemen. Felix heeft dat verzoek nog in overweging als hij al door de leider van het onderzoek wordt benaderd om als een soort informant in deze zaak op te treden. Hij raakt daardoor in een spagaat die hij het hele boek moet volhouden. Geen benijdenswaardige positie, maar wel een die een erg leuk boek oplevert.

Wie is Erik Bolt? Na lezing van zijn eerste boek (‘Een messteek in de rug’) vroeg ik mij al af of er misschien een vrouw achter deze naam schuil gaat. Aanleiding daarvoor was dat Felix’ (toen ook al hoofdpersoon) vriendin verliefd op hem was geworden terwijl hij hulpeloos op de operatietafel lag. Dat leek mij getuigen van een romantische levenshouding zoals je die bij mannen zelden aantreft. In het nieuwe boek gaat het vaak over ‘kunsttieten’. Een woordkeus die lijkt te willen suggereren dat we met mannen onder elkaar zijn. Maar hoe vaak hoor je een man dat woord gebruiken? Nee, ik blijf erbij: Erik Bolt is een vrouw die nadrukkelijk probeert de bink uit te hangen.

 

***********************