archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 6
Jaargang 9
12 januari 2012
Bezigheden > Lopen delen printen terug
Een rondje snelweg Frits Hoorweg

0906BZ Paddestoel
Als automobilist erger ik mij dood aan wegopbrekingen, ook al weet ik dat ze een goed doel dienen. Zo komt men daar onder meer de volgende stenen des aanstoots tegen: ongebruikelijke en daardoor onduidelijke verkeersborden, onnodige snelheidsbeperkingen (probeer je er maar eens aan te houden met al die bumperklevers) en jolige informatieborden met teksten als: ‘Bedankt voor uw begrip’. Een gedachte die mij tot voor kort op de been hield was: voor de omwonenden is het nog erger. Maar inmiddels weet ik uit eigen ervaring dat het voor die omwonenden heus niet alleen maar kommer en kwel is.

Het kan u moeilijk ontgaan zijn dat op het moment de A-12 van Utrecht (Lunetten) tot Veenendaal wordt verbreed. De werkzaamheden zijn begin 2011 gestart en zullen waarschijnlijk half 2013 worden afgerond.
Vanaf ons uitzichtpunt op de Maarnse Berg (zie ook: Hoog en droog) hebben we er aardig zicht op, maar voor een inspectie van de fijne details besloten we tijdens de Kerst een ‘rondje snelweg’ te maken. Dat is onze aanduiding voor een kleine wandeling die we wel meer maken als we geen zin hebben in iets ingewikkelds. We lopen eerst naar het westen, aan de zuidkant van de snelweg, gaan er onderdoor via de Traay (weg van Driebergen naar Austerlitz), slaan vervolgens rechtsaf en lopen door het bos (Noordholt) naar Maarn, gaan daar weer onder de weg door en beklimmen de Maarnse Berg. Een rondje snelweg noemen we het, maar op de kaart ziet het er uit als een rechthoek.

In westelijke richting lopen wordt sinds de werkzaamheden gestart zijn enigszins bemoeilijkt door de aanleg van een ecoduct. Het fietspad dat voorheen direct langs de weg liep is opgebroken. De oude paddestoel (omdat hij oud is schrijf ik hem zonder tussen ‘n) biedt een ontroerende aanblik, ogenschijnlijk verdwaald in het niets. Via een kleine omweg komen we bij de fundamenten van het nieuwe ecoduct terecht. Links en rechts liggen hopen puin, restanten van oud asfalt en andere wegbedekking. Voor ons verrijst het begin van een nieuwe brug. Achter ons wappert het plastic dat ooit diende om de paddentrek (nu wel met een n!) in goede banen te leiden. Blijkbaar moeten deze beestjes nu maar even zelf de weg zien te vinden. Nou ja, over een poosje hebben ze een heel ecoduct voor henzelf. Of zouden ze dan platgetrapt worden door de hordes hoefdieren en ander gespuis dat naar het zuiden wil?

De onderdoorgang van de Traay is nog altijd een sinister tunneltje De ideale plek om het losgeld te laten afleveren dat je hebt geëist om de ontvoering van een grootindustrieel tot een waardige afronding te brengen. Vanwege de verbreding van de weg moet de tunnel natuurlijk verlengd worden en krijgt het hele ding een opknapbeurt. Daardoor zal het er veel frisser uit gaan zien dan voorheen. Een streep door uw rekening misschien, maar ja, in alle andere opzichten een vooruitgang. Als je vroeger geen zin had in een enorme omweg diende je vanaf het fietspad als voetganger een geïmproviseerd pad af te dalen. Dat paadje is nu verdwenen, maar daarvoor in de plaats is een heuse trap van blank hout gekomen. Zo te zien een tijdelijke voorziening, maar wel een die erop lijkt te duiden dat er een permanente komt.

Aan de noordkant van de weg gaan we zoals altijd meteen rechts het bos in. Een groot bord waarop ‘bouwverkeer’ staat lijkt erop te duiden dat voetgangers er nog gewoon door kunnen, maar dat blijkt toch niet helemaal mee te vallen. De bouwplaats voor deze kant van het ecoduct beslaat een flinke hap van het bos. Iemand heeft trouwens vergeten om de boel af te sluiten, maar daar hebben wij niet zo veel aan, want we moeten er aan de andere kant weer uit en daar staat een groot hek. Via een kruip-door-sluip-door pad om de bouwplaats heen (lopen we hier niet door iemands landgoed?) komen we toch weer uit op de route die we van oudsher kennen.

Door een aangenaam bosgebied, met hier en daar een open ruimte komen we aan de rand van Maarn terecht. Tegenover landgoed ’t Stort, aan de andere kant van de Amersfoortse Weg, staat de Theresiakerk. Met een knipoog (neem ik aan) wordt deze snelwegkerk aangeprezen als een ‘oplaadpunt voor de ziel’. Nou daar waren we aan toe! Want wat eerst een nogal suffige wandeling door prettig ogende natuur was (weliswaar met verkeersgedruis op de achtergrond) is nu een opwindende tocht geworden, veel interessanter eigenlijk. Aan de andere kant van de weg beklimmen we de Maarnse Berg weer, over een pad waaraan helemaal niets veranderd is. Elke keer verbaast het mij dat een nietig bergje zo’n zware klim kan opleveren.
 
********************
Doe iets leuks met je geld:
Word donateur van De Leunstoel.


© 2012 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Lopen" -
Bezigheden > Lopen
Een rondje snelweg Frits Hoorweg
0906BZ Paddestoel
Als automobilist erger ik mij dood aan wegopbrekingen, ook al weet ik dat ze een goed doel dienen. Zo komt men daar onder meer de volgende stenen des aanstoots tegen: ongebruikelijke en daardoor onduidelijke verkeersborden, onnodige snelheidsbeperkingen (probeer je er maar eens aan te houden met al die bumperklevers) en jolige informatieborden met teksten als: ‘Bedankt voor uw begrip’. Een gedachte die mij tot voor kort op de been hield was: voor de omwonenden is het nog erger. Maar inmiddels weet ik uit eigen ervaring dat het voor die omwonenden heus niet alleen maar kommer en kwel is.

Het kan u moeilijk ontgaan zijn dat op het moment de A-12 van Utrecht (Lunetten) tot Veenendaal wordt verbreed. De werkzaamheden zijn begin 2011 gestart en zullen waarschijnlijk half 2013 worden afgerond.
Vanaf ons uitzichtpunt op de Maarnse Berg (zie ook: Hoog en droog) hebben we er aardig zicht op, maar voor een inspectie van de fijne details besloten we tijdens de Kerst een ‘rondje snelweg’ te maken. Dat is onze aanduiding voor een kleine wandeling die we wel meer maken als we geen zin hebben in iets ingewikkelds. We lopen eerst naar het westen, aan de zuidkant van de snelweg, gaan er onderdoor via de Traay (weg van Driebergen naar Austerlitz), slaan vervolgens rechtsaf en lopen door het bos (Noordholt) naar Maarn, gaan daar weer onder de weg door en beklimmen de Maarnse Berg. Een rondje snelweg noemen we het, maar op de kaart ziet het er uit als een rechthoek.

In westelijke richting lopen wordt sinds de werkzaamheden gestart zijn enigszins bemoeilijkt door de aanleg van een ecoduct. Het fietspad dat voorheen direct langs de weg liep is opgebroken. De oude paddestoel (omdat hij oud is schrijf ik hem zonder tussen ‘n) biedt een ontroerende aanblik, ogenschijnlijk verdwaald in het niets. Via een kleine omweg komen we bij de fundamenten van het nieuwe ecoduct terecht. Links en rechts liggen hopen puin, restanten van oud asfalt en andere wegbedekking. Voor ons verrijst het begin van een nieuwe brug. Achter ons wappert het plastic dat ooit diende om de paddentrek (nu wel met een n!) in goede banen te leiden. Blijkbaar moeten deze beestjes nu maar even zelf de weg zien te vinden. Nou ja, over een poosje hebben ze een heel ecoduct voor henzelf. Of zouden ze dan platgetrapt worden door de hordes hoefdieren en ander gespuis dat naar het zuiden wil?

De onderdoorgang van de Traay is nog altijd een sinister tunneltje De ideale plek om het losgeld te laten afleveren dat je hebt geëist om de ontvoering van een grootindustrieel tot een waardige afronding te brengen. Vanwege de verbreding van de weg moet de tunnel natuurlijk verlengd worden en krijgt het hele ding een opknapbeurt. Daardoor zal het er veel frisser uit gaan zien dan voorheen. Een streep door uw rekening misschien, maar ja, in alle andere opzichten een vooruitgang. Als je vroeger geen zin had in een enorme omweg diende je vanaf het fietspad als voetganger een geïmproviseerd pad af te dalen. Dat paadje is nu verdwenen, maar daarvoor in de plaats is een heuse trap van blank hout gekomen. Zo te zien een tijdelijke voorziening, maar wel een die erop lijkt te duiden dat er een permanente komt.

Aan de noordkant van de weg gaan we zoals altijd meteen rechts het bos in. Een groot bord waarop ‘bouwverkeer’ staat lijkt erop te duiden dat voetgangers er nog gewoon door kunnen, maar dat blijkt toch niet helemaal mee te vallen. De bouwplaats voor deze kant van het ecoduct beslaat een flinke hap van het bos. Iemand heeft trouwens vergeten om de boel af te sluiten, maar daar hebben wij niet zo veel aan, want we moeten er aan de andere kant weer uit en daar staat een groot hek. Via een kruip-door-sluip-door pad om de bouwplaats heen (lopen we hier niet door iemands landgoed?) komen we toch weer uit op de route die we van oudsher kennen.

Door een aangenaam bosgebied, met hier en daar een open ruimte komen we aan de rand van Maarn terecht. Tegenover landgoed ’t Stort, aan de andere kant van de Amersfoortse Weg, staat de Theresiakerk. Met een knipoog (neem ik aan) wordt deze snelwegkerk aangeprezen als een ‘oplaadpunt voor de ziel’. Nou daar waren we aan toe! Want wat eerst een nogal suffige wandeling door prettig ogende natuur was (weliswaar met verkeersgedruis op de achtergrond) is nu een opwindende tocht geworden, veel interessanter eigenlijk. Aan de andere kant van de weg beklimmen we de Maarnse Berg weer, over een pad waaraan helemaal niets veranderd is. Elke keer verbaast het mij dat een nietig bergje zo’n zware klim kan opleveren.
 
********************
Doe iets leuks met je geld:
Word donateur van De Leunstoel.
© 2012 Frits Hoorweg
powered by CJ2