archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 16
Jaargang 8
16 juni 2011
Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Spannend als een jongensboek Hans Knegtmans

0113 Hoe vertel ik ...
Legerkapitein Colter Stevens (Jake Gyllenhaal) schrikt wakker. Letterlijk. In plaats van bij zijn legereenheid in Afghanistan bevindt hij zich in burgerkledij in een Amerikaanse sneltrein. Tegenover hem zit een aantrekkelijke vrouw (Michelle Monaghan) die Christina heet en hem aanspreekt met een naam die hem onbekend is. Ze doet alsof ze al tientallen keren samen hebben gereisd en vertrouwt hem kennelijk volledig. Als haar mobiel afgaat, beklaagt ze zich omdat het voor de zoveelste keer haar ex-vriendje blijkt te zijn, die maar van geen ophouden weet.

Stevens is een stoere militair, maar deze gebeurtenis brengt hem behoorlijk van zijn stuk. Het wordt er niet beter op wanneer hij zich even terugtrekt op het toilet, alleen maar om daar te constateren dat het hoofd dat hem in de spiegel aankijkt niet het zijne is. Wanneer hij verward weer de gang op gaat en tegen Christina opbotst die hem probeert te kalmeren, explodeert de trein. Welkom in Source Code.

Als Stevens weer bijkomt, is dat in een soort stalen capsule, waarin op de computer legerofficier Goodwin (Vera Fermina) hem uitlegt wat er aan de hand is. Eerder die ochtend is de trein naar Chicago getroffen door een terroristische aanslag. (Ja, vertel hem wat!). Alle passagiers dood. (Allemaal? Ook die leuke Christina?) Er is een goede reden (al ben ik vergeten welke) om aan te nemen dat de dader nu zijn zinnen heeft gezet op een mega-explosie die heel Chicago met de grond gelijk zal maken.

Maar er is hoop. Een briljante geleerde heeft een manier ontdekt om bezit te nemen van de laatste acht minuten van iemands geheugen. (Aha! Vandaar dat Stevens voor een ander werd aangezien, zelfs in de spiegel!) Zolang de terrorist de nieuwe aanslag nog niet uitvoert, is het voor Stevens mogelijk dezelfde acht minuten opnieuw te beleven. Hopelijk ontdekt hij welke medepassagier de terrorist is, en kan hij hem onschadelijk maken.

Nu moet hij vooral niet denken dat hij de treinramp alsnog kan voorkomen. Wat gebeurd is, is gebeurd. Het is dus zaak om – zoals een militair betaamt – zich bij de opdracht te houden en zijn persoonlijke mening voor zich te houden.

En flits – daar zit Stevens weer tegenover Christina. Als topmilitair heeft hij snel bijgeleerd. Hij kijkt niet meer op van de conducteur die zijn kaartje wil knippen. Evenmin als van de koffie die een medepassagier op zijn schoenen morst, de akelige man die de conducteur en medereizigers schoffeert, of de nerd die trouwhartig de portefeuille oppakt die een andere passagier heeft laten vallen. Zijn schrik van de eerste keer heeft plaatsgemaakt voor de flair van iemand die de eigenaardigheden van de medemens beter doorgrondt dan hijzelf. Behalve dan die van de terrorist.

Enzovoort. Zoals filmjournalisten eensgezind opmerken, lijkt de film sterk op een griezelige versie van Groundhog Day. Een weerman (glansrol van Bill Murray) wordt in een lullig stadje steeds weer op dezelfde dag wakker. Hij is de enige die over dit déjà vu beschikt. Dat komt hem niet slecht uit, want nu heeft hij dagelijks een helderder idee hoe hij het meisje dat zijn hart heeft gestolen, aan de haak kan slaan. In Source Code echter tikt de klok onbarmhartig door, en vermindert bij elke nieuwe treinreis de kans dat Stevens zal slagen in zijn mission impossible.

Maar dat is niet zijn enige probleem. In gesprekken met zijn opdrachtgeefster probeert Stevens te ontdekken hoe hij überhaupt in dit bizarre avontuur verwikkeld is geraakt. Waarom moet uitgerekend hij de rol van geheim agent vervullen? Waar staat het geheimzinnige laboratorium? En hoe heeft het leger hem vanuit Afghanistan hierheen gekregen?

Ook weigert hij zich neer te leggen bij het gebod van zijn superieuren af te zien van pogingen om de aanslag verijdelen. Dat is niet alleen uit abstracte naastenliefde: tijdens zijn kortstondige ontmoetingen met Christine raakt hij – wat iedereen op zijn klompen aan voelt komen – verliefd op haar. En je geliefde laat je niet sterven, wat ook een geleerde daarvan vindt.

Source Code biedt aanzienlijk meer dan het gros van de gehaaste, onbegrijpelijke technothrillers die wekelijks de megaplexen onveilig maken. Eerstverantwoordelijke hiervoor is regisseur Duncan Jones. Duncan is de enige zoon van David Jones, beter bekend als superster David Bowie. Die was zelf niet wars van het sf- en fantasygenre, getuige zijn rollen in The Man Who Fell to Earth en Jim Hensons Labyrinth.

Het siert junior dat hij zich nooit van vaders kruiwagen heeft willen bedienen. Samen met scenarist Ben Ripley zorgt hij ervoor dat, ondanks een pseudowetenschappelijke onderbouwing en een intrige die wemelt van de ongerijmdheden, zelfs de meest kritische bezoekers en beroepskijkers opgeruimd de zaal verlaten. Waarom zeuren over dingetjes die niet kloppen, als je ruim anderhalf uur hebt kunnen genieten van filmische hoogstandjes, een meeslepend verhaal en een thinking man’s action hero van het kaliber Jake Gyllenhaal? Source Code is een must voor de ware filmliefhebber.
 
********************
Doe iets leuks met je geld:
Word donateur van De Leunstoel.


© 2011 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Spannend als een jongensboek Hans Knegtmans
0113 Hoe vertel ik ...
Legerkapitein Colter Stevens (Jake Gyllenhaal) schrikt wakker. Letterlijk. In plaats van bij zijn legereenheid in Afghanistan bevindt hij zich in burgerkledij in een Amerikaanse sneltrein. Tegenover hem zit een aantrekkelijke vrouw (Michelle Monaghan) die Christina heet en hem aanspreekt met een naam die hem onbekend is. Ze doet alsof ze al tientallen keren samen hebben gereisd en vertrouwt hem kennelijk volledig. Als haar mobiel afgaat, beklaagt ze zich omdat het voor de zoveelste keer haar ex-vriendje blijkt te zijn, die maar van geen ophouden weet.

Stevens is een stoere militair, maar deze gebeurtenis brengt hem behoorlijk van zijn stuk. Het wordt er niet beter op wanneer hij zich even terugtrekt op het toilet, alleen maar om daar te constateren dat het hoofd dat hem in de spiegel aankijkt niet het zijne is. Wanneer hij verward weer de gang op gaat en tegen Christina opbotst die hem probeert te kalmeren, explodeert de trein. Welkom in Source Code.

Als Stevens weer bijkomt, is dat in een soort stalen capsule, waarin op de computer legerofficier Goodwin (Vera Fermina) hem uitlegt wat er aan de hand is. Eerder die ochtend is de trein naar Chicago getroffen door een terroristische aanslag. (Ja, vertel hem wat!). Alle passagiers dood. (Allemaal? Ook die leuke Christina?) Er is een goede reden (al ben ik vergeten welke) om aan te nemen dat de dader nu zijn zinnen heeft gezet op een mega-explosie die heel Chicago met de grond gelijk zal maken.

Maar er is hoop. Een briljante geleerde heeft een manier ontdekt om bezit te nemen van de laatste acht minuten van iemands geheugen. (Aha! Vandaar dat Stevens voor een ander werd aangezien, zelfs in de spiegel!) Zolang de terrorist de nieuwe aanslag nog niet uitvoert, is het voor Stevens mogelijk dezelfde acht minuten opnieuw te beleven. Hopelijk ontdekt hij welke medepassagier de terrorist is, en kan hij hem onschadelijk maken.

Nu moet hij vooral niet denken dat hij de treinramp alsnog kan voorkomen. Wat gebeurd is, is gebeurd. Het is dus zaak om – zoals een militair betaamt – zich bij de opdracht te houden en zijn persoonlijke mening voor zich te houden.

En flits – daar zit Stevens weer tegenover Christina. Als topmilitair heeft hij snel bijgeleerd. Hij kijkt niet meer op van de conducteur die zijn kaartje wil knippen. Evenmin als van de koffie die een medepassagier op zijn schoenen morst, de akelige man die de conducteur en medereizigers schoffeert, of de nerd die trouwhartig de portefeuille oppakt die een andere passagier heeft laten vallen. Zijn schrik van de eerste keer heeft plaatsgemaakt voor de flair van iemand die de eigenaardigheden van de medemens beter doorgrondt dan hijzelf. Behalve dan die van de terrorist.

Enzovoort. Zoals filmjournalisten eensgezind opmerken, lijkt de film sterk op een griezelige versie van Groundhog Day. Een weerman (glansrol van Bill Murray) wordt in een lullig stadje steeds weer op dezelfde dag wakker. Hij is de enige die over dit déjà vu beschikt. Dat komt hem niet slecht uit, want nu heeft hij dagelijks een helderder idee hoe hij het meisje dat zijn hart heeft gestolen, aan de haak kan slaan. In Source Code echter tikt de klok onbarmhartig door, en vermindert bij elke nieuwe treinreis de kans dat Stevens zal slagen in zijn mission impossible.

Maar dat is niet zijn enige probleem. In gesprekken met zijn opdrachtgeefster probeert Stevens te ontdekken hoe hij überhaupt in dit bizarre avontuur verwikkeld is geraakt. Waarom moet uitgerekend hij de rol van geheim agent vervullen? Waar staat het geheimzinnige laboratorium? En hoe heeft het leger hem vanuit Afghanistan hierheen gekregen?

Ook weigert hij zich neer te leggen bij het gebod van zijn superieuren af te zien van pogingen om de aanslag verijdelen. Dat is niet alleen uit abstracte naastenliefde: tijdens zijn kortstondige ontmoetingen met Christine raakt hij – wat iedereen op zijn klompen aan voelt komen – verliefd op haar. En je geliefde laat je niet sterven, wat ook een geleerde daarvan vindt.

Source Code biedt aanzienlijk meer dan het gros van de gehaaste, onbegrijpelijke technothrillers die wekelijks de megaplexen onveilig maken. Eerstverantwoordelijke hiervoor is regisseur Duncan Jones. Duncan is de enige zoon van David Jones, beter bekend als superster David Bowie. Die was zelf niet wars van het sf- en fantasygenre, getuige zijn rollen in The Man Who Fell to Earth en Jim Hensons Labyrinth.

Het siert junior dat hij zich nooit van vaders kruiwagen heeft willen bedienen. Samen met scenarist Ben Ripley zorgt hij ervoor dat, ondanks een pseudowetenschappelijke onderbouwing en een intrige die wemelt van de ongerijmdheden, zelfs de meest kritische bezoekers en beroepskijkers opgeruimd de zaal verlaten. Waarom zeuren over dingetjes die niet kloppen, als je ruim anderhalf uur hebt kunnen genieten van filmische hoogstandjes, een meeslepend verhaal en een thinking man’s action hero van het kaliber Jake Gyllenhaal? Source Code is een must voor de ware filmliefhebber.
 
********************
Doe iets leuks met je geld:
Word donateur van De Leunstoel.
© 2011 Hans Knegtmans
powered by CJ2