In de fabriekshal van een oude machine fabriek worden op mechanische wijze baby’s geproduceerd, naar een ontwerp van Gerrit Rietveld. Ze zijn daarom wat hoekig van vorm. Ze worden afgeleverd in primaire kleuren, de kleuren waarmee ook de fabriekshal is verfraaid: helrood, felblauw en het geel van oude kanaries. Geheel volgens de principes van De Stijl.

De borelingen, samengesteld uit visafval en ander organisch materiaal uit de composthoop, zijn lang niet allemaal levensvatbaar. De restanten van hen die het niet halen worden afgevoerd naar de keuken van het restaurant dat zich bevindt in een hoek van de fabriekshal en dat zo'n prachtig uitzicht heeft over het water. Zij dienen als basis voor soepen en sausen, maar worden ook geserveerd als vulling van pasteitjes en hartige taarten. Daartoe worden ze eerst gespoeld en van hun kleurstof ontdaan en vervolgens te drogen gehangen. Het restaurant is beroemd vanwege dit geheime ingrediënt van haar delicatessen, maar zeker niet vanwege de bediening.

Na een strenge selectie worden de exemplaren met de meeste overlevingskansen uitgevlogen. Daarvoor heeft het fabrieksmanagement een contract gesloten met Cigoland in Kintzheim in de Elzas, dat jaarlijks de vijftig krachtigste vogels van haar kolonie levert voor de aflevering door de lucht. De felgekleurde, hoekige zuigelingen worden bezorgd bij ouders die vijf onsuccesvolle Ivf-behandelingen achter de rug hebben. Verder biomedisch doormodderen wordt gestopt, maar om hen niet helemaal met lege handen achter te laten wordt hun kinderwens vervuld met fabrieksmatig geproduceerde kleintjes, die prettig in de omgang zijn en al snel met de pot mee-eten. De ouders hebben weinig keus, want de ontvangst van een Rietveldbaby na vijf Ivf-pogingen behoort tot de contractueel vastgelegde behandelingsvoorwaarden.

Geadopteerde fabrieksbaby’s laten zich makkelijk herkennen aan hun opvallende kleur en vorm. Menig ouder laat daarom een niet geringe hoeveelheid chirurgische ingrepen plaatsvinden om hun zuigeling een 'normaal' aanzien te geven. Helemaal lukt dat echter nooit. De inhaligheid van de ouders om hun kinderwens tot een recht op kinderen om te buigen blijft voor iedereen zichtbaar aan hun geadopteerde kind met zijn kleur- en vormafwijking. Veel ouders wenden zich regelmatig tot het productiemanagement van de fabriekshal met een verzoek om aanpassingen, verbeteringen en reparaties. Reparaties kunnen worden verricht, al is dat vaak een traumatische ervaring voor de fabriekskinderen, maar aanpassingen en verbeteringen zijn niet mogelijk. Er kan niet worden afgeweken van het oorspronkelijke model. Bovendien hanteert men de stelling dat het de ouders zijn die zich moeten aanpassen aan hun kinderen, en niet omgekeerd.

In gezinnen met een fabriekskind ontstaan vrijwel altijd problemen. Grofweg dezelfde problemen die ontstaan in gezinnen met geadopteerde Koreaantjes, Colombiaantjes en andere exotische jeugd. De ouders herkennen zich niet in het uiterlijk van hun oneigen nageslacht, nemen dat het kroost kwalijk, waardoor dit kroost zich niet geaccepteerd voelt en de kont tegen de krib gooit. Als tiener kan een Rietveldjongere voor heel wat beroering zorgen, maar hij gaat niet aan de drugs. Hun programmering laat hoogstens een matig alcoholgebruik toe. Het zuigelingenproductiebedrijf neemt voor problemen overigens geen verantwoordelijkheid.

Echtparen die zich niet kunnen neerleggen bij het natuurverschijnsel van de kinderloosheid of het geduld niet kunnen opbrengen voor een natuurlijke bevruchting, mogen blij zijn dat op deze wijze toch nog aan hun dwingelandij tegemoet wordt gekomen.

Rietveldkinderen groeien in het algemeen uit tot begaafde jonge 'mensen'. Ze zijn sociaal, hoewel ze door hun afwijkend uiterlijk veel weerstand ontmoeten. De last die ze veroorzaken komt voort uit het feit dat ze zich miskend voelen door hun ouders, ondanks hun goede prestaties en talenten.

Problemen met het zijn van een adoptief kind hebben zij niet. Alleen een vage herinnering aan andere broertjes en zusjes zeurt wel eens door hun hoofd. Ook voelen zij zich sterk aangetrokken tot de IJ-oevers en mogen ze graag heen en weer varen op de pont over die rivier. Bij de fabriekshal, waar zij zijn ontstaan, wordt hen de toegang echter ontzegd. Dat geldt ook voor u en mij. Alleen het restaurant heet iedereen welkom.

 

*****************************