archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 14
Jaargang 8
19 mei 2011
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Recycling Ray Davies Henk Klaren

0814VG Ray Davies
Het moet ergens in het midden van de jaren negentig van de vorige eeuw zijn geweest. Ik liep op het Vredenburg in Utrecht. Hertzbergers Muziekcentrum stond er nog in volle glorie. Op de lichtkrant stond te lezen: ‘Vanavond: RAY DAVIES THE STORYTELLER’. Het was mij ontgaan dat hij zou komen. Ik kon trouwens niet die avond. Misschien was het ook wel uitverkocht. Maar ik weet nog steeds dat ik toen dacht dat het toch wel jammer was om het te missen.

In het theaterprogramma, want dat is/was The Storyteller, vertelt Ray Davies de geschiedenis van zijn muzikale leven, gelardeerd met oude liedjes: Kinks-liedjes. Ray Davies en z’n gitaar, met Pete Mathison ook op gitaar. Voor minder ingevoerden: Ray Davies was de leider van The Kinks, een rockgroep uit de vroege Beatles/Stones-periode. Ray schreef bijna alle liedjes voor de band en zong ook de meeste. Zijn jongere broer Dave was de sologitarist en schreef en zong ook wel eens wat. De andere leden waren de inmiddels overleden Peter Quaife, een buurjongen, en drummer Mick Avory, die er later bijkwam.

De Kinks worden wel gezien als de grondleggers van heavy metal. Stevige nummers uit de begintijd als You Really Got Me en All Day And All Of The Night, met een vervormd gitaargeluid maken dat aannemelijk. In Storytelling vertelt Ray dat dat gitaargeluid werd verkregen door de luidsprekers van hun versterker (the little green amp) te mishandelen met moeders breinaalden en scheermesjes. Toch vind ik heavy metal nog iets heel anders. Ray zingt daar te lief voor, ook op die oude stevige nummers. Dat geeft niks, ik hou eigenlijk helemaal niet zo erg van heavy metal. Ze zagen er ook niet zo heavy uit, die Kinks. Toen aan Mick Avory werd gevraagd om bij de groep te komen heeft hij eerst nadrukkelijk duidelijk gemaakt dat hij wél hetero was, vertelt Ray. Ze waren meer mods dan rockers. En de muziek werd ook gevoeliger. De teksten zijn vaak verhalend en maatschappijkritisch.

In 1996 hielden de Kinks er mee op. Ray ging solo verder. In 1998 verscheen de CD van The Storyteller; live opnamen, aangevuld in de studio, geen achtergrondmuziek. Om het te waarderen moet je het verhaal volgen. Dan is het leuk. En al die oude nummers weer eens horen is altijd aardig. Na deze CD is er acht jaar geen nieuw werk uitgebracht. Toen volgden er twee nieuwe albums. Ik volgde het allemaal niet zo precies meer. Nou ja, helemaal niet eigenlijk. Tot onlangs See My Friends uitkwam, een album vol samenwerkingsprojecten.0814VG See my Friends Ray zingt weer allemaal oude Kinks-liedjes, maar nu met allerlei collega’s. Dat leek me wel tof, dus ging ik op zoek naar informatie. Toen bleek dat hij vrij kort daarvoor nóg een CD had uitgebracht met oude Kinks-liedjes: The Kinks Choral Collection, m.m.v. The Crouch End Festival Chorus. Ik heb beide albums inmiddels verworven, evenals The Storyteller. Dat album met het koor is vooral curieus. Lang niet alle nummers lenen zich voor zo’n benadering, zeker de rocknummers niet. De rockband en de klassiekachtige koorzang schuurt meestal. See My Friends is een echte aanwinst. Mijn zoon mailde me of ik hem kende. Ja, toen had ik ‘m al. Hij was ‘behoorlijk weg van ’All Day And All Of The Night’ met Metallica. En hij had gelijk. Met Metallica wordt het echt heavy.

Toen ik de eerste keer naar het album luisterde hoorde ik vooral Ray zelf. Dat was een vergissing. Ja, hij doet steeds mee, maar enkele anderen drukken echt hun eigen stempel op de songs. Metallica, inderdaad, Springsteen, zeker. Gitarist Richie Sambora (nooit van gehoord!) op Celluloid Heroes. Paloma Faith, een zangeres, die Lola zingt met de oorspronkelijke tekst. Bizar, maar ze slaagt er in dat afgekloven nummer een nieuwe dimensie te geven. Lollig.
En ik had me nooit zo gerealiseerd, dat See My Friends, het titelnummer, een oosters sfeertje had. In de informatieve hoestekst legt Ray dat uit en inderdaad in deze versie met Spoon – wie dat ook moge zijn – is dat goed te horen. Mooi ook. Hoogtepunt voor mij was Lucinda Williams met het vrij onbekende Long Way From Home 1).
Veel van Ray Davies’ soloprojecten blijken dus te steunen op oud werk. Er is in 2009 ook nog een compilatiealbum verschenen. Dan is het wel leuk om eens te kijken welke nummers dan zijn favorieten zijn op basis van de drie die ik besprak. See My Friends staat op alle drie, evenals You Really Got Me en Victoria. Victoria gaat over die oude koningin. Ray heeft één van zijn vier dochters naar het nummer genoemd. Ze – zegt Ray – heeft hem dat nooit vergeven.
 
 
****************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php


© 2011 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Recycling Ray Davies Henk Klaren
0814VG Ray Davies
Het moet ergens in het midden van de jaren negentig van de vorige eeuw zijn geweest. Ik liep op het Vredenburg in Utrecht. Hertzbergers Muziekcentrum stond er nog in volle glorie. Op de lichtkrant stond te lezen: ‘Vanavond: RAY DAVIES THE STORYTELLER’. Het was mij ontgaan dat hij zou komen. Ik kon trouwens niet die avond. Misschien was het ook wel uitverkocht. Maar ik weet nog steeds dat ik toen dacht dat het toch wel jammer was om het te missen.

In het theaterprogramma, want dat is/was The Storyteller, vertelt Ray Davies de geschiedenis van zijn muzikale leven, gelardeerd met oude liedjes: Kinks-liedjes. Ray Davies en z’n gitaar, met Pete Mathison ook op gitaar. Voor minder ingevoerden: Ray Davies was de leider van The Kinks, een rockgroep uit de vroege Beatles/Stones-periode. Ray schreef bijna alle liedjes voor de band en zong ook de meeste. Zijn jongere broer Dave was de sologitarist en schreef en zong ook wel eens wat. De andere leden waren de inmiddels overleden Peter Quaife, een buurjongen, en drummer Mick Avory, die er later bijkwam.

De Kinks worden wel gezien als de grondleggers van heavy metal. Stevige nummers uit de begintijd als You Really Got Me en All Day And All Of The Night, met een vervormd gitaargeluid maken dat aannemelijk. In Storytelling vertelt Ray dat dat gitaargeluid werd verkregen door de luidsprekers van hun versterker (the little green amp) te mishandelen met moeders breinaalden en scheermesjes. Toch vind ik heavy metal nog iets heel anders. Ray zingt daar te lief voor, ook op die oude stevige nummers. Dat geeft niks, ik hou eigenlijk helemaal niet zo erg van heavy metal. Ze zagen er ook niet zo heavy uit, die Kinks. Toen aan Mick Avory werd gevraagd om bij de groep te komen heeft hij eerst nadrukkelijk duidelijk gemaakt dat hij wél hetero was, vertelt Ray. Ze waren meer mods dan rockers. En de muziek werd ook gevoeliger. De teksten zijn vaak verhalend en maatschappijkritisch.

In 1996 hielden de Kinks er mee op. Ray ging solo verder. In 1998 verscheen de CD van The Storyteller; live opnamen, aangevuld in de studio, geen achtergrondmuziek. Om het te waarderen moet je het verhaal volgen. Dan is het leuk. En al die oude nummers weer eens horen is altijd aardig. Na deze CD is er acht jaar geen nieuw werk uitgebracht. Toen volgden er twee nieuwe albums. Ik volgde het allemaal niet zo precies meer. Nou ja, helemaal niet eigenlijk. Tot onlangs See My Friends uitkwam, een album vol samenwerkingsprojecten.0814VG See my Friends Ray zingt weer allemaal oude Kinks-liedjes, maar nu met allerlei collega’s. Dat leek me wel tof, dus ging ik op zoek naar informatie. Toen bleek dat hij vrij kort daarvoor nóg een CD had uitgebracht met oude Kinks-liedjes: The Kinks Choral Collection, m.m.v. The Crouch End Festival Chorus. Ik heb beide albums inmiddels verworven, evenals The Storyteller. Dat album met het koor is vooral curieus. Lang niet alle nummers lenen zich voor zo’n benadering, zeker de rocknummers niet. De rockband en de klassiekachtige koorzang schuurt meestal. See My Friends is een echte aanwinst. Mijn zoon mailde me of ik hem kende. Ja, toen had ik ‘m al. Hij was ‘behoorlijk weg van ’All Day And All Of The Night’ met Metallica. En hij had gelijk. Met Metallica wordt het echt heavy.

Toen ik de eerste keer naar het album luisterde hoorde ik vooral Ray zelf. Dat was een vergissing. Ja, hij doet steeds mee, maar enkele anderen drukken echt hun eigen stempel op de songs. Metallica, inderdaad, Springsteen, zeker. Gitarist Richie Sambora (nooit van gehoord!) op Celluloid Heroes. Paloma Faith, een zangeres, die Lola zingt met de oorspronkelijke tekst. Bizar, maar ze slaagt er in dat afgekloven nummer een nieuwe dimensie te geven. Lollig.
En ik had me nooit zo gerealiseerd, dat See My Friends, het titelnummer, een oosters sfeertje had. In de informatieve hoestekst legt Ray dat uit en inderdaad in deze versie met Spoon – wie dat ook moge zijn – is dat goed te horen. Mooi ook. Hoogtepunt voor mij was Lucinda Williams met het vrij onbekende Long Way From Home 1).
Veel van Ray Davies’ soloprojecten blijken dus te steunen op oud werk. Er is in 2009 ook nog een compilatiealbum verschenen. Dan is het wel leuk om eens te kijken welke nummers dan zijn favorieten zijn op basis van de drie die ik besprak. See My Friends staat op alle drie, evenals You Really Got Me en Victoria. Victoria gaat over die oude koningin. Ray heeft één van zijn vier dochters naar het nummer genoemd. Ze – zegt Ray – heeft hem dat nooit vergeven.
 
 
****************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php
© 2011 Henk Klaren
powered by CJ2