archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 11
Jaargang 8
24 maart 2011
Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Een optrekje in Monaco Haitze Meurs

0811BS Meurs
Wie Monaco zegt, zegt: Monte Carlo, Grace Kelly, Grand Prix, Casino, belastingparadijs, rijkdom, enorme jachten, luxe, en vooral PRESTIGE. Deze elementen horen bij het zorgvuldig geregisseerde imago van Monaco, als woonplaats van de (super)rijken der aarde. Want waar vind je nog een volstrekt nultarief voor zowel inkomen als winsten van je bedrijf? Met een uiterst gesloten banksysteem dat het begrip discretie tot het uiterste heeft doorgevoerd. Daar kunnen Zwitserland en andere zogenaamde belastingparadijzen een puntje aan zuigen.

Alles draait om prestige en status. Een rekening hebben bij een bank in Monaco geeft aanzien, houdt in dat betrokkene over een ruim vermogen beschikt en vooral zuiver op de graat is (in de ogen van Monaco, dan wel de bank aldaar). In Nederland worden nog wel eens andere criteria gehanteerd is mijn indruk, maar daar heeft men in Monaco geen boodschap aan.

Banken en ‘overheid’ werken nauw samen om de exclusieve status van Monaco overeind te houden. Zo kwam het onlangs te pas dat een zeer goede relatie van zijn bank in Monaco een miljoen euro leende, om een restaurant in Londen op te zetten. No problem. Vervolgens kwam de bank tot de ontdekking dat de relatie in kwestie een zakenpartner had die op de zwarte lijst van de bank stond. De lening werd onmiddellijk opgeëist, de niet meer zo goede relatie op alle zwarte lijsten gezet en tot persona non grata verklaard en zijn bezittingen geveild, geen halve maatregelen. En, zo wordt verteld, als je bij een bank in Monaco op de zwarte lijst komt, dan kun je ‘t bij elke andere vooraanstaande bank in de wereld ook wel vergeten.

De 8000 personen die een Monegasks paspoort bezitten, kunnen daar blij mee zijn, voor derden is het vrijwel onmogelijk om een paspoort van Monaco te krijgen. Wel krijgt men een ID-kaart die aangeeft dat men in Monaco ‘belastingplichtig’ is. Moeten we medelijden hebben met de prins van Monaco, omdat deze belastinggelden moet ontberen? Niet helemaal. De Grand Prix, het Casino, het onroerend goed, de liggelden (voor de jachten) en de verkoop van appartementen leveren elk jaar honderden miljoenen euro’s op, dus dat kan wel uit.

Het is verre van eenvoudig om een bedrijfje in Monaco te starten; maar heb je eenmaal een bankrekening (minimaal 1 miljoen) dan loopt het soepel. Je hebt uiteraard wel een adres nodig. En daar begint de narigheid, ook al mag je de adressen voor kantoor en woning door elkaar gebruiken. Zelfs als we een klein studiootje van ca 40 m² nemen, één enkel vertrek, en ook nog profiteren van het feit dat de prijzen van onroerend goed ‘in elkaar zijn gestort’, dan kost dat nog maar liefst 1.500.000 euro! (Was vorig jaar nog 40% hoger.)
Is 40 m² wat te krap? Groter kan ook. Een flatje met uitzicht over de stad, zee en andere flatgebouwen van 100 m² doet al gauw 4 miljoen. Graag een tuintje en zwembad erbij? Dan lopen de prijzen snel op tot zelfs 36 miljoen. Maar daarvoor heb je ook 700 m² leefoppervlak. Wie per m² een koopprijs van 50.000 aan houdt zit veilig. Het grappige is dat aan de overkant van de straat, in Frankrijk, de prijzen slechts 10% zijn van die in Monte Carlo.

Voor een mondaine stad als Monte Carlo is het opvallend dat na 23.00 uur de stad vrijwel doodstil is. Er is nauwelijks verkeer, iedereen lijkt al naar bed. Het getsjirp dat je hoort is niet van krekels, maar van vleermuizen in de bomen in het park. Als je in je handen klapt, kiezen 500 vleermuizen en masse het luchtruim en direct daarna weer 500.
 
*****************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php


© 2011 Haitze Meurs meer Haitze Meurs - meer "Brief uit ..." -
Beschouwingen > Brief uit ...
Een optrekje in Monaco Haitze Meurs
0811BS Meurs
Wie Monaco zegt, zegt: Monte Carlo, Grace Kelly, Grand Prix, Casino, belastingparadijs, rijkdom, enorme jachten, luxe, en vooral PRESTIGE. Deze elementen horen bij het zorgvuldig geregisseerde imago van Monaco, als woonplaats van de (super)rijken der aarde. Want waar vind je nog een volstrekt nultarief voor zowel inkomen als winsten van je bedrijf? Met een uiterst gesloten banksysteem dat het begrip discretie tot het uiterste heeft doorgevoerd. Daar kunnen Zwitserland en andere zogenaamde belastingparadijzen een puntje aan zuigen.

Alles draait om prestige en status. Een rekening hebben bij een bank in Monaco geeft aanzien, houdt in dat betrokkene over een ruim vermogen beschikt en vooral zuiver op de graat is (in de ogen van Monaco, dan wel de bank aldaar). In Nederland worden nog wel eens andere criteria gehanteerd is mijn indruk, maar daar heeft men in Monaco geen boodschap aan.

Banken en ‘overheid’ werken nauw samen om de exclusieve status van Monaco overeind te houden. Zo kwam het onlangs te pas dat een zeer goede relatie van zijn bank in Monaco een miljoen euro leende, om een restaurant in Londen op te zetten. No problem. Vervolgens kwam de bank tot de ontdekking dat de relatie in kwestie een zakenpartner had die op de zwarte lijst van de bank stond. De lening werd onmiddellijk opgeëist, de niet meer zo goede relatie op alle zwarte lijsten gezet en tot persona non grata verklaard en zijn bezittingen geveild, geen halve maatregelen. En, zo wordt verteld, als je bij een bank in Monaco op de zwarte lijst komt, dan kun je ‘t bij elke andere vooraanstaande bank in de wereld ook wel vergeten.

De 8000 personen die een Monegasks paspoort bezitten, kunnen daar blij mee zijn, voor derden is het vrijwel onmogelijk om een paspoort van Monaco te krijgen. Wel krijgt men een ID-kaart die aangeeft dat men in Monaco ‘belastingplichtig’ is. Moeten we medelijden hebben met de prins van Monaco, omdat deze belastinggelden moet ontberen? Niet helemaal. De Grand Prix, het Casino, het onroerend goed, de liggelden (voor de jachten) en de verkoop van appartementen leveren elk jaar honderden miljoenen euro’s op, dus dat kan wel uit.

Het is verre van eenvoudig om een bedrijfje in Monaco te starten; maar heb je eenmaal een bankrekening (minimaal 1 miljoen) dan loopt het soepel. Je hebt uiteraard wel een adres nodig. En daar begint de narigheid, ook al mag je de adressen voor kantoor en woning door elkaar gebruiken. Zelfs als we een klein studiootje van ca 40 m² nemen, één enkel vertrek, en ook nog profiteren van het feit dat de prijzen van onroerend goed ‘in elkaar zijn gestort’, dan kost dat nog maar liefst 1.500.000 euro! (Was vorig jaar nog 40% hoger.)
Is 40 m² wat te krap? Groter kan ook. Een flatje met uitzicht over de stad, zee en andere flatgebouwen van 100 m² doet al gauw 4 miljoen. Graag een tuintje en zwembad erbij? Dan lopen de prijzen snel op tot zelfs 36 miljoen. Maar daarvoor heb je ook 700 m² leefoppervlak. Wie per m² een koopprijs van 50.000 aan houdt zit veilig. Het grappige is dat aan de overkant van de straat, in Frankrijk, de prijzen slechts 10% zijn van die in Monte Carlo.

Voor een mondaine stad als Monte Carlo is het opvallend dat na 23.00 uur de stad vrijwel doodstil is. Er is nauwelijks verkeer, iedereen lijkt al naar bed. Het getsjirp dat je hoort is niet van krekels, maar van vleermuizen in de bomen in het park. Als je in je handen klapt, kiezen 500 vleermuizen en masse het luchtruim en direct daarna weer 500.
 
*****************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php
© 2011 Haitze Meurs
powered by CJ2