‘Wie bedenkt toch die modevoorschriften?’ heb ik mij vaak afgevraagd. Ik bedoel de geheimzinnige machten die ervoor zorgen dat wij elk half jaar naar het kledingmagazijn rennen om het nieuwste van het nieuwste aan te schaffen en er vervolgens verbluffend eender uitzien? Tot voor kort had ik dan ook nog nooit van trendwatchers gehoord. Daar kwam een eind aan toen ik met mijn vriend W. in Parijs verbleef.

Om een of andere reden brachten wij een bezoek aan een adres aan de Boulevard Saint-Jacques. Daar bevond zich een enorme ruimte, een soort fabriekshal of naaiatelier zonder naaimachines, waarin onduidelijke dingen (niet) gedaan werden: er liep iemand rond die dozen verplaatste en verder gebeurde er niets. Mijn vriend vroeg of 'ze' er was. Nee, 'ze' was er niet.

Dit gebeurde nog een paar keer, iedere keer weer naar die Boulevard Saint-Jacques, terwijl er echt wel leukere locaties te bedenken zijn. Bij het vierde of vijfde bezoek bleek 'ze' opeens aanwezig te zijn. Gezeten achter een enorm bureau ontving 'ze' mijn vriend en het was duidelijk dat ze ergens over onderhandelden. Ik hield me afzijdig. Bovendien werd me geen blik waardig gekeurd. Na een tijdje wenkte mijn vriend dat we konden vertrekken.

‘Wie was die vrouw eigenlijk en wat moest je van haar?’

‘Dat was Lidewij Edelkoort en ik kreeg geld van haar voor een bijdrage aan een van haar trendboeken.’

‘Ik heb nog nooit van Lidewij Edelkoort gehoord! En wat zijn 'trendboeken'? Hij lachte fijntjes. ‘Lidewij Edelkoort is trendwatcher en heeft allemachtig veel invloed in de modewereld. Ze voorspelt de modekleuren en weet ik veel wat nog meer en iedereen hangt aan haar lippen.’

‘Meen je dat serieus?'

'Ja, ik kan er ook niets aan doen.’

Later bleek dat mijn vriend ooit een relatie heeft gehad met Lidewij. Voordat ze naar Parijs vertrok was dat. Daar had ze het inmiddels helemaal gemaakt. En daar aan de Boulevard Saint-Jacques bevond zich studio Edelkoort, waar al dat trendwatchen werd neergelegd in een jaarlijks verschijnend Color Forecasting Book en elk seizoen in een Seasonal Trendbook. In zo'n trendbook bleken allemaal plaatjes te staan, waarvan volstrekt onduidelijk was wat ze ermee gezegd wilde hebben.

‘Hoe doet ze dat dan, dat trendwatchen?’

‘Dat weet ik ook niet. Ze kijkt gewoon om zich heen en neemt in zich op wat ze ziet en dat zijn de trends die ze voorspelt.’

Dat vond ik vreemd. De dingen die je ziet zijn er al, dus die hoef je niet meer te voorspellen. Zo kunnen we het allemaal. Daar was mijn vriend het niet helemaal mee eens. Als Lidewij zei 'wit', werd alles wit. Onze kleren, ons behang, ons vloerkleed, onze meubels en onze auto. Als Lidewij het wilde, werd zelfs het gras wit. Wat gek dat ik daar allemaal nooit iets van gemerkt had!

Later zag ik Lidewij wel eens op de buis. Ze orakelde haar voorspellingen in onbegrijpelijke mededelingen en dat is goed, want zo kun je niet nagaan of die voorspellingen ook uitkomen. Soms ook werden ze zo geformuleerd dat ze altijd uitkomen: 'de komende zomer zal veelkleurig zijn' of 'de kleuren zijn niet fel of afgezwakt, maar liggen ingetogen in het midden'.

Nu is er allerlei volk dat probeert ons geld uit de zak te kloppen voor een kijkje in de toekomst. Deze wichelaars, piskijkers en kaartlezers geloven echter doorgaans zelf niet in de illusies die ze aan de man proberen te brengen. Ik vroeg mijn vriend hoe dat bij Lidewij zat. Hij wist het eigenlijk niet, maar geloofde wel in haar oprechtheid. Hij zag in haar in ieder geval geen oplichter. Zoiets maakte haar voor mij alleen maar raadselachtiger. De profeet en de misleide goedgelovige volgelingen speelden onder één hoedje. Het legde haar in ieder geval geen windeieren.

Ik heb Lidewij nog een paar maal ontmoet. Dat betekende niet veel meer dan dat wij ons in dezelfde ruimte bevonden, want zij gaf nooit enige blijk van herkenning. Ze sprak met mijn vriend en ik stond erbij en als ik ook een duit in het zakje deed, hoorde zij dat niet. Niet dat ze onaardig was, in tegendeel. Ze was niet geïnteresseerd. Een zo veelgevraagd iemand moet natuurlijk selectief zijn. En verder was ze onophoudelijk bezig met 'watchen', want Lidewij 'verzamelt informatie, emoties, bestudeert de stof van de maatschappij, vindt materiaal, woorden, figuren en bloemen als een strandjutter van de wereld'.

Ze was ook nog enige tijd directeur van de Designacademie in Eindhoven. Daar werd zelden bij verteld dat ze dat slechts voor één dag in de week deed en samen met iemand anders; in de media kreeg Lidewij alle krediet.

Lidewij heeft inmiddels haar vleugels uitgeslagen naar Tokyo en New York en haar kleurentrends hebben invloed op de mode, het grafisch en industrieel ontwerpen, het verpakkingsmateriaal, de cosmetica en talloze andere gebieden. Ze voorspelt zelfs trends in bloemen. Voor het verzilveren van zoveel valse lucht kun je niet anders dan bewondering hebben.

Gelukkig staat wit me niet.

 

****************************