archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 20
Jaargang 7
30 september 2010
Vermaak en Genot > Een omweg waard delen printen terug
De Dijksgracht Katharina Kouwenhoven

0720VG Dijksgracht
In september 2009 verschenen er verontrustende berichten over gemeentelijke plannen voor herinrichting van de Dijksgracht. Het was weer eens zover: het bevoegde gezag kon het weer niet laten om te proberen een plek in Amsterdam tot de orde te roepen en glad te strijken; te fatsoeneren volgens haar kleinburgerlijke normen.
De Dijksgracht? Zeker.

Behalve voor de bewoners, hun vrienden en kennissen, een enkele bezoeker van de klimmuur op de Kop van de gracht en mogelijk een sporadische treinreiziger richting Utrecht, is de Dijksgracht volkomen onbekend terrein. Toch ligt hij in het centrum van de stad, niet ver van het Centraal Station, tussen het NEMO, Muziekgebouw aan het IJ, de Bibliotheek en het Conservatorium. Je verwacht ook niet dat de Dijksgracht opgenomen is in de toeristengidsen van Amsterdam. Helemaal onbekend voor toeristen is hij echter niet, want er bevindt zich nogal wat goedkoop logement.

Geen officiële bezienswaardigheid dus, maar een bezienswaardigheid niettemin.
De Dijksgracht wordt wel aangeduid als een 'rafelrand' van de stad maar is dat helemaal niet, want hij ligt niet aan de rand van de stad maar er middenin. Hij heeft wel de kenmerken van een 'rafelrand': een plek waar zich van overheidswege nooit iemand om bekommerd heeft en die geheel door de bewoners zelf is vormgegeven.
De Dijksgracht loopt parallel aan de Piet Heinkade aan de ene kant en aan de Kattenburgerstraat aan de andere kant. De gracht heeft een kade waarover een klinkerweg loopt, met rechts eerst wat gebouwen en verder alleen boten in allerlei soorten en maten en links het talud van de spoorweg naar het Muiderpoort- en/of Amstelstation.
Aan de overkant, op Kattenburg, bevindt zich de Marinekazerne, die alleen toegankelijk is vanaf de Kattenburgerstraat.

Aan de Dijksgracht wonen dus geen mensen, alleen bootbewoners. Dat is van oudsher een apart slag. Er liggen bijna geen echte woonboten; de bewoonde boten zijn bijvoorbeeld beurtvaarders of iets dergelijks; ik heb hier absoluut geen verstand van.
Die bootbewoners hebben zich communaal meester gemaakt van hun omgeving. Overal is met ruime hand groen geplant en daarbij heeft men zich niet beperkt tot het deel van de kade waaraan men ligt aangemeerd, maar ook de ruimte tegen het spoorwegtalud aan is unaniem geconfisqueerd en niet alleen voor groenvoorzieningen. Er zijn tuinen aangelegd, schuren gebouwd, werkplaatsen ontstaan en dingen verzameld en opgeslagen. Er liggen verwaarloosde goederen, er staan uitgeleefde auto's, er ligt brandhout opgetast en er staan fietsen geparkeerd onder afdakjes. Er wordt geknutseld, gerepareerd, gebouwd, afgebroken, gestapeld, neergesmeten, gekoesterd en verwaarloosd. Het is dus een zootje ongeregeld, een vrijstaatje, een doorn in het oog van de 'nette' burger.

Ramses Shaffy heeft er ooit gewoond en ter gelegenheid van zijn 75e verjaardag werd hij geëerd met een Shaffyboom in zijn oude buurt aan de Dijksgracht. Niet dat er een boom voor hem geplant werd. Daar zou hij op zijn leeftijd nauwelijks nog van kunnen genieten. Er werd een flink uit de kluiten gewassen oude boom, die door het spoorhek heen groeide, gedoopt tot Ramses Shaffyboom. Toch een leuke geste.

Op de Dijksgracht vinden uiteenlopende activiteiten plaats. Op de Kop bevindt niet alleen die Klimmuur, maar ook de gemeentelijke Dienst Infrastructuur, Verkeer en Vervoer, hoofdafdeling Beheer, afdeling Kunstwerken (!). In de boten bevinden zich een theater, een hostel, een Bed & Breakfast, de Belangenvereniging Dijksgracht te Water en een genezingspraktijk, Shu'em Shamanic Healing (?). Als dit er allemaal nu nog is natuurlijk, want de Dijksgracht is permanent in beweging. En alsof dat nog niet genoeg is wordt er door de bewoners elk jaar een feest georganiseerd. Op de Dijksgracht is het te doen.

De herinrichtingsplannen van de gemeente zijn voorlopig van de baan, dankzij de crisis en de metroramp. Geen theaterhotel of zwembad zal er worden neergepoot. De boten mogen blijven en de gebouwen op de Kop worden niet gesloopt, behalve misschien de Klimhal en de Rederij der Nederlanden. De gemeente wil wel een inschrijving organiseren voor een tijdelijke horecabestemming op de Kop. Voor wie dan wel? Toch niet voor de paar halve garen die de Dijksgracht ontdekt hebben als aangename doorgangsroute voor de fietser, of wandelaar, die het aan de andere kant van het spoor te druk vindt. Zo iemand als ik.
 
********************
Doe iets leuks met je geld:
Word donateur van De Leunstoel.


© 2010 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Een omweg waard" -
Vermaak en Genot > Een omweg waard
De Dijksgracht Katharina Kouwenhoven
0720VG Dijksgracht
In september 2009 verschenen er verontrustende berichten over gemeentelijke plannen voor herinrichting van de Dijksgracht. Het was weer eens zover: het bevoegde gezag kon het weer niet laten om te proberen een plek in Amsterdam tot de orde te roepen en glad te strijken; te fatsoeneren volgens haar kleinburgerlijke normen.
De Dijksgracht? Zeker.

Behalve voor de bewoners, hun vrienden en kennissen, een enkele bezoeker van de klimmuur op de Kop van de gracht en mogelijk een sporadische treinreiziger richting Utrecht, is de Dijksgracht volkomen onbekend terrein. Toch ligt hij in het centrum van de stad, niet ver van het Centraal Station, tussen het NEMO, Muziekgebouw aan het IJ, de Bibliotheek en het Conservatorium. Je verwacht ook niet dat de Dijksgracht opgenomen is in de toeristengidsen van Amsterdam. Helemaal onbekend voor toeristen is hij echter niet, want er bevindt zich nogal wat goedkoop logement.

Geen officiële bezienswaardigheid dus, maar een bezienswaardigheid niettemin.
De Dijksgracht wordt wel aangeduid als een 'rafelrand' van de stad maar is dat helemaal niet, want hij ligt niet aan de rand van de stad maar er middenin. Hij heeft wel de kenmerken van een 'rafelrand': een plek waar zich van overheidswege nooit iemand om bekommerd heeft en die geheel door de bewoners zelf is vormgegeven.
De Dijksgracht loopt parallel aan de Piet Heinkade aan de ene kant en aan de Kattenburgerstraat aan de andere kant. De gracht heeft een kade waarover een klinkerweg loopt, met rechts eerst wat gebouwen en verder alleen boten in allerlei soorten en maten en links het talud van de spoorweg naar het Muiderpoort- en/of Amstelstation.
Aan de overkant, op Kattenburg, bevindt zich de Marinekazerne, die alleen toegankelijk is vanaf de Kattenburgerstraat.

Aan de Dijksgracht wonen dus geen mensen, alleen bootbewoners. Dat is van oudsher een apart slag. Er liggen bijna geen echte woonboten; de bewoonde boten zijn bijvoorbeeld beurtvaarders of iets dergelijks; ik heb hier absoluut geen verstand van.
Die bootbewoners hebben zich communaal meester gemaakt van hun omgeving. Overal is met ruime hand groen geplant en daarbij heeft men zich niet beperkt tot het deel van de kade waaraan men ligt aangemeerd, maar ook de ruimte tegen het spoorwegtalud aan is unaniem geconfisqueerd en niet alleen voor groenvoorzieningen. Er zijn tuinen aangelegd, schuren gebouwd, werkplaatsen ontstaan en dingen verzameld en opgeslagen. Er liggen verwaarloosde goederen, er staan uitgeleefde auto's, er ligt brandhout opgetast en er staan fietsen geparkeerd onder afdakjes. Er wordt geknutseld, gerepareerd, gebouwd, afgebroken, gestapeld, neergesmeten, gekoesterd en verwaarloosd. Het is dus een zootje ongeregeld, een vrijstaatje, een doorn in het oog van de 'nette' burger.

Ramses Shaffy heeft er ooit gewoond en ter gelegenheid van zijn 75e verjaardag werd hij geëerd met een Shaffyboom in zijn oude buurt aan de Dijksgracht. Niet dat er een boom voor hem geplant werd. Daar zou hij op zijn leeftijd nauwelijks nog van kunnen genieten. Er werd een flink uit de kluiten gewassen oude boom, die door het spoorhek heen groeide, gedoopt tot Ramses Shaffyboom. Toch een leuke geste.

Op de Dijksgracht vinden uiteenlopende activiteiten plaats. Op de Kop bevindt niet alleen die Klimmuur, maar ook de gemeentelijke Dienst Infrastructuur, Verkeer en Vervoer, hoofdafdeling Beheer, afdeling Kunstwerken (!). In de boten bevinden zich een theater, een hostel, een Bed & Breakfast, de Belangenvereniging Dijksgracht te Water en een genezingspraktijk, Shu'em Shamanic Healing (?). Als dit er allemaal nu nog is natuurlijk, want de Dijksgracht is permanent in beweging. En alsof dat nog niet genoeg is wordt er door de bewoners elk jaar een feest georganiseerd. Op de Dijksgracht is het te doen.

De herinrichtingsplannen van de gemeente zijn voorlopig van de baan, dankzij de crisis en de metroramp. Geen theaterhotel of zwembad zal er worden neergepoot. De boten mogen blijven en de gebouwen op de Kop worden niet gesloopt, behalve misschien de Klimhal en de Rederij der Nederlanden. De gemeente wil wel een inschrijving organiseren voor een tijdelijke horecabestemming op de Kop. Voor wie dan wel? Toch niet voor de paar halve garen die de Dijksgracht ontdekt hebben als aangename doorgangsroute voor de fietser, of wandelaar, die het aan de andere kant van het spoor te druk vindt. Zo iemand als ik.
 
********************
Doe iets leuks met je geld:
Word donateur van De Leunstoel.
© 2010 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2