archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 15
Jaargang 7
10 juni 2010
Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
Delen in andermans verdriet Michiel Hoorweg

0715BZ Linda
Of het iets van deze tijd is weet ik niet, misschien viel het me eerder minder op of is de vorm veranderd, maar de behoefte om te delen in het leven van anderen lijkt me groter dan ooit. En dat is niet alleen iets positiefs. De verontwaardiging over de individualiserende samenleving, waardoor ook de buren zich schuldig voelden over drama’s als het meisje van Nulde en Savannah, lijkt zich om te vormen in een overdreven interesse in het leven van ‘Jan en alleman’. Wat begon met voorzichtige initiatieven om sociale contacten tussen buren weer te stimuleren, lijkt nu getransformeerd in een massale behoefte om mee te leven met ‘Das Leben der Anderen’. Of misschien zijn het wel tegengestelde bewegingen: met de buren praten we niet, maar we voelen ons des te betrokkener bij het leven van onbekenden.

De nare vorm is die waar het love-thy-neighbor-principe gefuseerd is met het assertieve ik-eis-mijn-rechten-op. Mijn indruk is dat de grote interesse in de voor velen toch onbekende slachtoffers van bijvoorbeeld de vliegramp in Tripoli en de moord op Milly, niet zozeer geïnspireerd is door een groot blijk van naastenliefde maar veeleer door ik-heb-ook-recht-op-een-deel-van-het-verdriet. Ik wil er ook bij betrokken zijn.

Natuurlijk, over het verdriet van anderen heb ik geen mening. Ik weet niet wat mensen voelen als ze deelnemen aan een stille tocht of massaal berichtjes achterlaten op een condoleanceregister. Ik kan me echter niet van de indruk ontdoen dat het voor veel mensen ook een soort happening is. Een sociaal evenement dat je bezig houdt en dat, in ieder geval een aantal dagen, belangrijk voor je is. Iets dat extra waarde geeft aan je leven.

Misschien is het de tijdgeest. In de jaren negentig werkte iedereen aan zijn toekomst en persoonlijke ontwikkeling. Na het millennium gaat het erom te genieten van het hier en nu. Het ideaal is om elke minuut van het leven intens te beleven. Het leven gaat om passies en emoties. Een dag rust is een dag niet geleefd. Als je het dan alleen van je eigen emoties moet hebben, kan dat nog wel eens tegenvallen. We kijken dus de hele dag over de schutting bij de buren om te zien of daar nog wat te beleven valt. En de virtuele wereld heeft daarvoor ongekende mogelijkheden geschapen. Als je wilt weten wie op dit moment zijn konijnenhok aan het schoonmaken is, zorg dan voor een goede internetverbinding.

Ook in de media wordt iedereen beoordeeld op emoties en gevoel, want die tonen de ware man of vrouw achter het werk. Politici worden vooral beoordeeld op hun houding, niet op hun teksten. Bij talentenshows gaat het vooral om karakter. Als de tranen niet spontaan in je ogen schieten als je je ouders na vier maanden weer eens ziet, heb je namelijk geen leuke persoonlijkheid. En hoe kun je dan nog een leuk liedje zingen?

Politici en andere bekende Nederlanders komen goed voorbereid op tv en dat is saai geworden. We weten niet meer of het hun verhaal is of dat van de voorlichter. Een jaar of tien, twintig geleden vonden we het raar om te zien hoe Japanse directeuren huilend aan hun medewerkers vertelden dat het bedrijf failliet was. Nu maak ik me sterk dat iemand het nog ‘authentiek’ zou vinden als een Nederlandse directeur niet zou huilen op zo’n moment. Ik vermoed dat de publieke opinie over de bankdirecteuren een stuk beter was geweest als er een paar wit weggetrokken en met trillende onderlip op de persconferenties waren verschenen. Maar hoe ver zijn we gedaald als samenleving als we een diepe zucht van de koningin nodig hebben om te geloven dat zij oprecht meeleeft met de slachtoffers en nabestaanden van een vreselijk incident op haar verjaardagsfeest?

Van mij mag deze nadruk op emoties en zogenaamde authenticiteit wel wat minder. Ik hoop dat het een fase in een golfbeweging is, zoals volgens mij ooit de flowerpowerbeweging een reactie was op de bedompte jaren vijftig. Misschien is het wel zo simpel dat het aantrekken van de economie het startsein wordt om weer wat meer aan de toekomst te gaan denken en wat minder intens te leven in het hier en nu. Of misschien, en dat mag ik zeker niet uitsluiten, sta ik voor het eerst echt aan de andere kant van een generatiekloof. Dan ben ik dus vanaf nu een ouwe lul.
 
**************************
De tekening is van Linda Hulshof.
Meer informatie op: www.lindahulshof.nl


© 2010 Michiel Hoorweg meer Michiel Hoorweg - meer "Ontmoetingen"
Bezigheden > Ontmoetingen
Delen in andermans verdriet Michiel Hoorweg
0715BZ Linda
Of het iets van deze tijd is weet ik niet, misschien viel het me eerder minder op of is de vorm veranderd, maar de behoefte om te delen in het leven van anderen lijkt me groter dan ooit. En dat is niet alleen iets positiefs. De verontwaardiging over de individualiserende samenleving, waardoor ook de buren zich schuldig voelden over drama’s als het meisje van Nulde en Savannah, lijkt zich om te vormen in een overdreven interesse in het leven van ‘Jan en alleman’. Wat begon met voorzichtige initiatieven om sociale contacten tussen buren weer te stimuleren, lijkt nu getransformeerd in een massale behoefte om mee te leven met ‘Das Leben der Anderen’. Of misschien zijn het wel tegengestelde bewegingen: met de buren praten we niet, maar we voelen ons des te betrokkener bij het leven van onbekenden.

De nare vorm is die waar het love-thy-neighbor-principe gefuseerd is met het assertieve ik-eis-mijn-rechten-op. Mijn indruk is dat de grote interesse in de voor velen toch onbekende slachtoffers van bijvoorbeeld de vliegramp in Tripoli en de moord op Milly, niet zozeer geïnspireerd is door een groot blijk van naastenliefde maar veeleer door ik-heb-ook-recht-op-een-deel-van-het-verdriet. Ik wil er ook bij betrokken zijn.

Natuurlijk, over het verdriet van anderen heb ik geen mening. Ik weet niet wat mensen voelen als ze deelnemen aan een stille tocht of massaal berichtjes achterlaten op een condoleanceregister. Ik kan me echter niet van de indruk ontdoen dat het voor veel mensen ook een soort happening is. Een sociaal evenement dat je bezig houdt en dat, in ieder geval een aantal dagen, belangrijk voor je is. Iets dat extra waarde geeft aan je leven.

Misschien is het de tijdgeest. In de jaren negentig werkte iedereen aan zijn toekomst en persoonlijke ontwikkeling. Na het millennium gaat het erom te genieten van het hier en nu. Het ideaal is om elke minuut van het leven intens te beleven. Het leven gaat om passies en emoties. Een dag rust is een dag niet geleefd. Als je het dan alleen van je eigen emoties moet hebben, kan dat nog wel eens tegenvallen. We kijken dus de hele dag over de schutting bij de buren om te zien of daar nog wat te beleven valt. En de virtuele wereld heeft daarvoor ongekende mogelijkheden geschapen. Als je wilt weten wie op dit moment zijn konijnenhok aan het schoonmaken is, zorg dan voor een goede internetverbinding.

Ook in de media wordt iedereen beoordeeld op emoties en gevoel, want die tonen de ware man of vrouw achter het werk. Politici worden vooral beoordeeld op hun houding, niet op hun teksten. Bij talentenshows gaat het vooral om karakter. Als de tranen niet spontaan in je ogen schieten als je je ouders na vier maanden weer eens ziet, heb je namelijk geen leuke persoonlijkheid. En hoe kun je dan nog een leuk liedje zingen?

Politici en andere bekende Nederlanders komen goed voorbereid op tv en dat is saai geworden. We weten niet meer of het hun verhaal is of dat van de voorlichter. Een jaar of tien, twintig geleden vonden we het raar om te zien hoe Japanse directeuren huilend aan hun medewerkers vertelden dat het bedrijf failliet was. Nu maak ik me sterk dat iemand het nog ‘authentiek’ zou vinden als een Nederlandse directeur niet zou huilen op zo’n moment. Ik vermoed dat de publieke opinie over de bankdirecteuren een stuk beter was geweest als er een paar wit weggetrokken en met trillende onderlip op de persconferenties waren verschenen. Maar hoe ver zijn we gedaald als samenleving als we een diepe zucht van de koningin nodig hebben om te geloven dat zij oprecht meeleeft met de slachtoffers en nabestaanden van een vreselijk incident op haar verjaardagsfeest?

Van mij mag deze nadruk op emoties en zogenaamde authenticiteit wel wat minder. Ik hoop dat het een fase in een golfbeweging is, zoals volgens mij ooit de flowerpowerbeweging een reactie was op de bedompte jaren vijftig. Misschien is het wel zo simpel dat het aantrekken van de economie het startsein wordt om weer wat meer aan de toekomst te gaan denken en wat minder intens te leven in het hier en nu. Of misschien, en dat mag ik zeker niet uitsluiten, sta ik voor het eerst echt aan de andere kant van een generatiekloof. Dan ben ik dus vanaf nu een ouwe lul.
 
**************************
De tekening is van Linda Hulshof.
Meer informatie op: www.lindahulshof.nl
© 2010 Michiel Hoorweg
powered by CJ2