archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 13
Jaargang 7
29 april 2010
Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept delen printen terug
Verstand Debby Kowsoleea

0713VG Verstand
Van mijn ouders heb ik het gelukkig nooit gehoord. Die waren zelf verslaafd. Maar de moeder van een vriendinnetje, bij wie ik wel eens werd uitbesteed, zei het regelmatig als ze me weer eens met een rood hoofd in een meegebracht bibliotheekboek gedoken onder de trap vond, terwijl de andere kinderen van het gezin in de tuin liepen te krijsen of elkaar in de huiskamer de hersens insloegen: ‘Kind, je verleest je verstand nog eens.’
 
Mijn vriendinnetje kwam uit een gezellig groot gezin; dat zeiden ze daar zelf tenminste altijd, dat het zo gezellig was. Behalve gezellig geschreeuwd en gevochten werd er ook veel gesjoelbakt en getafeltennist en gekwartet en allerlei andere dingen die je fijn ‘met z’n allen’ kon doen. Solitaire bezigheden als punniken of sierkers kweken in schimmelende kartonnen bakjes werden er al als lichtelijk a-sociaal beschouwd. Laat staan ‘met een boekje in een hoekje’ kruipen. Bovendien: ‘Alles waar tè voor staat...’ liet diezelfde moeder onveranderlijk volgen op haar bezorgde vermaning aangaande mijn verstand, waarbij ze me veelbetekenend aankeek.
 
Ik haatte het mens meer dan rechtvaardig was. Aan de vriendschap met Annemieke, of Annerieke, of Annedieke kwam trouwens een abrupt einde toen ik haar jongste broertje twee melktanden uit zijn mond ragde met ‘Alleen op de wereld’, dat hij uit mijn handen probeerde te trekken om er zijn lego-hijskraan mee te stutten.

Het waren niet alleen de praktische wederopbouw-moeders van grote gezinnen die het verslinden van leesvoer als schadelijk voor de gezondheid beschouwden, in de orde van onbeheerst toffees eten of masturberen. Ook de beheerders van de uitleenbibliotheek, de ‘Openbare Leeszaal’, waren van mening dat de verstandjes van hun jeugdige clientèle beschermd moesten worden tegen onmatigheid. Ze stelden ons op een rantsoen van één leesboek en twee studieboeken per week. Die boeken werden afgestempeld door een geheel uit ruiten opgetrokken middelbare brilslang met een reptielenkotskleurige knoedel bovenop haar verzuurde kop. Het wijf wist de leeftijden van haar klantjes feilloos in te schatten en ze stuurde me eens onverbiddelijk terug met ‘Goud-Elsje Verlooft Zich’: ‘Daar ben je nog veel te jong voor.’ Ze hangt nu naast de moeder van Annedieke ondersteboven in het vagevuur, gedoemd om voor eeuwig de Goud-Elsje-cyclus te lezen.)
Een leesboek! Het verdriet van naoorlogs Nederland in één woord!
 
Van de ‘studieboeken’ herinner ik me vooral dodelijk vervelende, lelijk geschreven en nog lelijker vormgegeven werkjes met titels als ‘Het Ontstaan Van Het Heelal’ (voor randdebielen verklaard), ‘Gebruiken En Gewoonten Van De Eskimo’s’ en ‘Welke Vlag Bij Welk Land?’ Ik kreeg er hetzelfde holle gevoel van in mijn maag als wanneer de meester op school de kwelders en uiterwaarden van de Nederlandse rivieren behandelde, of ons weer eens opzadelde met het probleem van de twee fietsers, die met verschillende snelheden respectievelijk van a naar b en van b naar a peddelden, om ergens halverwege dat traject op elkaar te knallen. ‘Het leven van een Prinses’ wilde ik, ‘Zeven jongens en een ouwe schuit’, ‘De dolle tweeling op vakantie’, voor mijn part ‘Goud-Elsje verlooft zich’ en dan niet één per week maar drie per dag.
 
Maar nee. Eén leesboek uit de juiste leeftijdscategorie, dat over zeven dagen moest worden uitgesmeerd.
Is het een wonder dat ik het nu nog steeds als een van mijn grootste genoegens beschouw om me dagenlang thuis, opgekruld tegen de centrale verwarming, te verschansen met de complete Dolle Tweelingserie of met zeven delen Inspecteur Arglistig?
‘Kind, je verleest je verstand nog eens.’ ’t Is zonde dat ik het zeg, Anneriekes moeder heeft gelijk gekregen.
 
***************************************
Meer over LoolsArt op www.loolsart.blogspot.com


© 2010 Debby Kowsoleea meer Debby Kowsoleea - meer "De wereldliteratuur roept"
Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept
Verstand Debby Kowsoleea
0713VG Verstand
Van mijn ouders heb ik het gelukkig nooit gehoord. Die waren zelf verslaafd. Maar de moeder van een vriendinnetje, bij wie ik wel eens werd uitbesteed, zei het regelmatig als ze me weer eens met een rood hoofd in een meegebracht bibliotheekboek gedoken onder de trap vond, terwijl de andere kinderen van het gezin in de tuin liepen te krijsen of elkaar in de huiskamer de hersens insloegen: ‘Kind, je verleest je verstand nog eens.’
 
Mijn vriendinnetje kwam uit een gezellig groot gezin; dat zeiden ze daar zelf tenminste altijd, dat het zo gezellig was. Behalve gezellig geschreeuwd en gevochten werd er ook veel gesjoelbakt en getafeltennist en gekwartet en allerlei andere dingen die je fijn ‘met z’n allen’ kon doen. Solitaire bezigheden als punniken of sierkers kweken in schimmelende kartonnen bakjes werden er al als lichtelijk a-sociaal beschouwd. Laat staan ‘met een boekje in een hoekje’ kruipen. Bovendien: ‘Alles waar tè voor staat...’ liet diezelfde moeder onveranderlijk volgen op haar bezorgde vermaning aangaande mijn verstand, waarbij ze me veelbetekenend aankeek.
 
Ik haatte het mens meer dan rechtvaardig was. Aan de vriendschap met Annemieke, of Annerieke, of Annedieke kwam trouwens een abrupt einde toen ik haar jongste broertje twee melktanden uit zijn mond ragde met ‘Alleen op de wereld’, dat hij uit mijn handen probeerde te trekken om er zijn lego-hijskraan mee te stutten.

Het waren niet alleen de praktische wederopbouw-moeders van grote gezinnen die het verslinden van leesvoer als schadelijk voor de gezondheid beschouwden, in de orde van onbeheerst toffees eten of masturberen. Ook de beheerders van de uitleenbibliotheek, de ‘Openbare Leeszaal’, waren van mening dat de verstandjes van hun jeugdige clientèle beschermd moesten worden tegen onmatigheid. Ze stelden ons op een rantsoen van één leesboek en twee studieboeken per week. Die boeken werden afgestempeld door een geheel uit ruiten opgetrokken middelbare brilslang met een reptielenkotskleurige knoedel bovenop haar verzuurde kop. Het wijf wist de leeftijden van haar klantjes feilloos in te schatten en ze stuurde me eens onverbiddelijk terug met ‘Goud-Elsje Verlooft Zich’: ‘Daar ben je nog veel te jong voor.’ Ze hangt nu naast de moeder van Annedieke ondersteboven in het vagevuur, gedoemd om voor eeuwig de Goud-Elsje-cyclus te lezen.)
Een leesboek! Het verdriet van naoorlogs Nederland in één woord!
 
Van de ‘studieboeken’ herinner ik me vooral dodelijk vervelende, lelijk geschreven en nog lelijker vormgegeven werkjes met titels als ‘Het Ontstaan Van Het Heelal’ (voor randdebielen verklaard), ‘Gebruiken En Gewoonten Van De Eskimo’s’ en ‘Welke Vlag Bij Welk Land?’ Ik kreeg er hetzelfde holle gevoel van in mijn maag als wanneer de meester op school de kwelders en uiterwaarden van de Nederlandse rivieren behandelde, of ons weer eens opzadelde met het probleem van de twee fietsers, die met verschillende snelheden respectievelijk van a naar b en van b naar a peddelden, om ergens halverwege dat traject op elkaar te knallen. ‘Het leven van een Prinses’ wilde ik, ‘Zeven jongens en een ouwe schuit’, ‘De dolle tweeling op vakantie’, voor mijn part ‘Goud-Elsje verlooft zich’ en dan niet één per week maar drie per dag.
 
Maar nee. Eén leesboek uit de juiste leeftijdscategorie, dat over zeven dagen moest worden uitgesmeerd.
Is het een wonder dat ik het nu nog steeds als een van mijn grootste genoegens beschouw om me dagenlang thuis, opgekruld tegen de centrale verwarming, te verschansen met de complete Dolle Tweelingserie of met zeven delen Inspecteur Arglistig?
‘Kind, je verleest je verstand nog eens.’ ’t Is zonde dat ik het zeg, Anneriekes moeder heeft gelijk gekregen.
 
***************************************
Meer over LoolsArt op www.loolsart.blogspot.com
© 2010 Debby Kowsoleea
powered by CJ2