archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 9
Jaargang 7
25 februari 2010
Bezigheden > Ergernissen delen printen terug
Nog steeds onderweg? Rob Kieft

0709BZ Computer
Ik heb een voordeel-urenkaart van de NS. Daar is een OV-chip in gebouwd. Toen ik de NS-site raadpleegde om te zien hoe dat nu allemaal werkt, kreeg ik ineens het gevoel dat ik een enorme bofkont ben. Want, wat is nu het grote voordeel van die OV-chip? Dat je nooit meer een papieren kaartje nodig hebt! Het staat er echt.
Nu heb ik met enige regelmaat last gehad van de Nederlandse Spoorwegen, maar het bewaren van mijn papieren kaartje was daarvan toch wel het minste!

Je ziet zo’n communicatiemedewerker tobben over hoe het volk eenvoudig te overtuigen is van de noodzaak tot invoering van de OV-chipkaart. Verdomd: ‘je raakt nooit meer je kaartje kwijt’ Hoe onnozel denkt zo’n type, dat de modale voordeeluren-abonnementhouder is? Het kan bijna niet anders dan dat deze ijverige schrijver zelf zijn kaartje met enige regelmaat niet meer kon vinden. Zal binnenkort z’n OV-chip ook wel zoek gemaakt hebben.

Nu waren die kartonnen kaartjes van vroeger natuurlijk veel beter, maar die zijn geofferd aan de technische mogelijkheid kaartjes direct na de bestelling te printen. En nu gaat dus het papieren kaartje voor de bijl van de almaar voortschrijdende technische ontwikkeling.
Want duidelijk lijkt wel dat het ultieme argument voor de invoering van de OV-chipkaart niet gelegen was in een grotere klantvriendelijkheid. Mijn eerste ervaringen met het verschijnsel hebben dat vermoeden bevestigd.

Ik moest in Rotterdam zijn en met de metro mee. Dat laatste kan daar enkel en alleen met de OV-chipkaart. Rotterdam bouwt immers al jaren aan haar toekomst en haalt daarvan soms alvast een stukje naar vandaag. Zo is het daar ook onmogelijk parkeermeters te vullen met gewoon mensengeld. Arme provincialen en nog armere toeristen. Dat kan alleen met de chipknip. En nu voor de metro dus de OV-chipkaart.
Toch makkelijk dat ik die al op mijn voordeel-urenkaart had, maar ik had intussen wel begrepen, dat die OV-chip eerst opgeladen dient te worden. Dat kan bij de kaartautomaten van de NS las ik, maar toen ik met enig geld bij de automaat die klus dacht te klaren, meldde de automaat, dat de kaart eerst geactiveerd moest worden en wel bij een servicebalie van de NS.

In een van de containers die in Rotterdam momenteel dienst doen als centraal station, trok ik derhalve een nummertje om vervolgens te ontdekken, dat er nog ruim 20 wachtenden voor mij waren. Buitenlandse toeristen natuurlijk met extreem ingewikkelde reiswensen, de onvermijdelijke bejaarden en NS-klanten met gecompliceerde klachten. Dat moest dus even gaan duren. Na een kwartiertje slenterde een NS-medewerker de wachtruimte in. Die bleek vragen te kunnen beantwoorden en zo kreeg ik te horen, dat die OV-chip helemaal niet geactiveerd hoefde te worden om er een saldo op te laten zetten. Terug dus naar de kaartautomaat, waar het inderdaad lukte de kaart van een saldo te voorzien. Jammer van dat wachten, dat activeren moest later maar eens of helemaal nooit. Eindelijk kon ik richting metro.

Onder de gigantische bouwput die het stationsplein in Rotterdam is, ligt een gloednieuw en kraakhelder metrostation. Ik daalde in die bouwput af, hield ergens mijn OV-chip voor een apparaatje en zag dat ik ingecheckt was. Ik had het station nog niet betreden of ik werd besprongen door 6 controleurs die met geavanceerde apparatuur (het mag wat kosten blijkbaar) klaar stonden om na te gaan of ik inderdaad was ingecheckt.0709BZ Chipkaart Ik koos de leukste uit, de anderen vervielen daardoor weer in verveling tot de volgende reiziger zich zou melden.

Mijn controleur( eerlijk gezegd was het een controleuse) hanneste wat met haar apparatuur en verklaarde vervolgens dat ik inderdaad gedaan had wat van me verwacht werd. Nu ik in deze digitale tijd toch ineens weer zo persoonlijk werd bediend, leek het me handig dan meteen maar even te vragen hoe ik verder met die kaart moest omgaan. Ik was al ingecheckt, maar waar moest ik uitchecken, na iedere overstap of alleen aan het eind van de reis? Ze antwoordde gedecideerd dat dit aan het eind van de reis het geval was.’En nog een prettige dag verder’.
Ik heb in veel steden gebruik gemaakt van een metro en altijd heel simpel kunnen vinden welke lijn ik moest hebben. Zo niet in Rotterdam. Daar was geen enkele overzichtskaart van het metronet te bekennen, zodat ik tegen wil en dank nogmaals gebruik moest maken van mijn vriendelijke controleuse. Ze nam er de tijd voor.

Bij mijn eerste overstap ging het fout. Ik glipte snel achter mijn voorganger het uitgangspoortje door en er ontstond onmiddellijk een gruwelijk signaal. Hetzelfde dat in winkels afgaat als iemand met onbetaalde boodschappen probeert de zaak te verlaten. En weer stormde een aantal controleurs op me af. Allemaal even behulpzaam. Of ik uitgecheckt had. Nee, dat had ik niet, want ik moest overstappen. Maar dan had ik toch moeten uitchecken en in een volgend vervoermiddel weer inchecken. Nou, dat had een collega van de heren me dan anders uitgelegd. Jammer dan, maar het is echt zo, geeft U die kaart maar even dan check ik wel even voor u uit. De man opende met mijn kaart zo’n poortje, hield hem voor een andere kaartlezer en verliet het perron door een ander poortje. Ik kon mijn reis vervolgen, maar moest niet vergeten straks weer in te checken.
Het was even zoeken naar het volgende station, maar tussen allerlei afbraakpanden, bleek nog een perron vindbaar van het voormalige station Hofplein.

Ik hield braaf mijn kaart voor de lezer, waarop deze meldde, dat ik al ingecheckt was! Hoe kon dat nu weer? Was hier sprake van een digitale intentiedetector? Gelukkig was op dit perron geen behulpzame metromedewerker te bekennen. Ik nam plaats in een aftands metrorijtuig, op weg naar de volgende overstap. En die zou plaats grijpen op een andere vervoersmaatschappij. Het ergste was te vrezen.
Ik kon bij het uitstappen op het perron geen uitcheckapparaten ontdekken en licht mompelend dat ze het dan maar moesten bekijken met die achterlijke OV-chip, stapte ik weer in met de gedachte, dat ik dan in ieder geval op de eindbestemming, door aldaar uit te checken,mijn reiskosten keurig kon voldoen. Maar nee, de voertuigen van deze maatschappij waren weliswaar alle veelbelovend voorzien van OV-chipkaartlezers (ook de taal lijdt onder de digitalisering), maar die bleken alleen te werken voor een experimentele groep reizigers. Niet voor mij dus, hoewel ik vond dat ik die ochtend behoorlijk geëxperimenteerd had. Ik kon dus niet uitchecken.

Eigenlijk ben ik dus nog steeds onderweg, wat op zichzelf wel weer een troostende gedachte zou zijn, ware het niet dat ik slechts digitaal onderweg ben
 
*************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.
.


© 2010 Rob Kieft meer Rob Kieft - meer "Ergernissen"
Bezigheden > Ergernissen
Nog steeds onderweg? Rob Kieft
0709BZ Computer
Ik heb een voordeel-urenkaart van de NS. Daar is een OV-chip in gebouwd. Toen ik de NS-site raadpleegde om te zien hoe dat nu allemaal werkt, kreeg ik ineens het gevoel dat ik een enorme bofkont ben. Want, wat is nu het grote voordeel van die OV-chip? Dat je nooit meer een papieren kaartje nodig hebt! Het staat er echt.
Nu heb ik met enige regelmaat last gehad van de Nederlandse Spoorwegen, maar het bewaren van mijn papieren kaartje was daarvan toch wel het minste!

Je ziet zo’n communicatiemedewerker tobben over hoe het volk eenvoudig te overtuigen is van de noodzaak tot invoering van de OV-chipkaart. Verdomd: ‘je raakt nooit meer je kaartje kwijt’ Hoe onnozel denkt zo’n type, dat de modale voordeeluren-abonnementhouder is? Het kan bijna niet anders dan dat deze ijverige schrijver zelf zijn kaartje met enige regelmaat niet meer kon vinden. Zal binnenkort z’n OV-chip ook wel zoek gemaakt hebben.

Nu waren die kartonnen kaartjes van vroeger natuurlijk veel beter, maar die zijn geofferd aan de technische mogelijkheid kaartjes direct na de bestelling te printen. En nu gaat dus het papieren kaartje voor de bijl van de almaar voortschrijdende technische ontwikkeling.
Want duidelijk lijkt wel dat het ultieme argument voor de invoering van de OV-chipkaart niet gelegen was in een grotere klantvriendelijkheid. Mijn eerste ervaringen met het verschijnsel hebben dat vermoeden bevestigd.

Ik moest in Rotterdam zijn en met de metro mee. Dat laatste kan daar enkel en alleen met de OV-chipkaart. Rotterdam bouwt immers al jaren aan haar toekomst en haalt daarvan soms alvast een stukje naar vandaag. Zo is het daar ook onmogelijk parkeermeters te vullen met gewoon mensengeld. Arme provincialen en nog armere toeristen. Dat kan alleen met de chipknip. En nu voor de metro dus de OV-chipkaart.
Toch makkelijk dat ik die al op mijn voordeel-urenkaart had, maar ik had intussen wel begrepen, dat die OV-chip eerst opgeladen dient te worden. Dat kan bij de kaartautomaten van de NS las ik, maar toen ik met enig geld bij de automaat die klus dacht te klaren, meldde de automaat, dat de kaart eerst geactiveerd moest worden en wel bij een servicebalie van de NS.

In een van de containers die in Rotterdam momenteel dienst doen als centraal station, trok ik derhalve een nummertje om vervolgens te ontdekken, dat er nog ruim 20 wachtenden voor mij waren. Buitenlandse toeristen natuurlijk met extreem ingewikkelde reiswensen, de onvermijdelijke bejaarden en NS-klanten met gecompliceerde klachten. Dat moest dus even gaan duren. Na een kwartiertje slenterde een NS-medewerker de wachtruimte in. Die bleek vragen te kunnen beantwoorden en zo kreeg ik te horen, dat die OV-chip helemaal niet geactiveerd hoefde te worden om er een saldo op te laten zetten. Terug dus naar de kaartautomaat, waar het inderdaad lukte de kaart van een saldo te voorzien. Jammer van dat wachten, dat activeren moest later maar eens of helemaal nooit. Eindelijk kon ik richting metro.

Onder de gigantische bouwput die het stationsplein in Rotterdam is, ligt een gloednieuw en kraakhelder metrostation. Ik daalde in die bouwput af, hield ergens mijn OV-chip voor een apparaatje en zag dat ik ingecheckt was. Ik had het station nog niet betreden of ik werd besprongen door 6 controleurs die met geavanceerde apparatuur (het mag wat kosten blijkbaar) klaar stonden om na te gaan of ik inderdaad was ingecheckt.0709BZ Chipkaart Ik koos de leukste uit, de anderen vervielen daardoor weer in verveling tot de volgende reiziger zich zou melden.

Mijn controleur( eerlijk gezegd was het een controleuse) hanneste wat met haar apparatuur en verklaarde vervolgens dat ik inderdaad gedaan had wat van me verwacht werd. Nu ik in deze digitale tijd toch ineens weer zo persoonlijk werd bediend, leek het me handig dan meteen maar even te vragen hoe ik verder met die kaart moest omgaan. Ik was al ingecheckt, maar waar moest ik uitchecken, na iedere overstap of alleen aan het eind van de reis? Ze antwoordde gedecideerd dat dit aan het eind van de reis het geval was.’En nog een prettige dag verder’.
Ik heb in veel steden gebruik gemaakt van een metro en altijd heel simpel kunnen vinden welke lijn ik moest hebben. Zo niet in Rotterdam. Daar was geen enkele overzichtskaart van het metronet te bekennen, zodat ik tegen wil en dank nogmaals gebruik moest maken van mijn vriendelijke controleuse. Ze nam er de tijd voor.

Bij mijn eerste overstap ging het fout. Ik glipte snel achter mijn voorganger het uitgangspoortje door en er ontstond onmiddellijk een gruwelijk signaal. Hetzelfde dat in winkels afgaat als iemand met onbetaalde boodschappen probeert de zaak te verlaten. En weer stormde een aantal controleurs op me af. Allemaal even behulpzaam. Of ik uitgecheckt had. Nee, dat had ik niet, want ik moest overstappen. Maar dan had ik toch moeten uitchecken en in een volgend vervoermiddel weer inchecken. Nou, dat had een collega van de heren me dan anders uitgelegd. Jammer dan, maar het is echt zo, geeft U die kaart maar even dan check ik wel even voor u uit. De man opende met mijn kaart zo’n poortje, hield hem voor een andere kaartlezer en verliet het perron door een ander poortje. Ik kon mijn reis vervolgen, maar moest niet vergeten straks weer in te checken.
Het was even zoeken naar het volgende station, maar tussen allerlei afbraakpanden, bleek nog een perron vindbaar van het voormalige station Hofplein.

Ik hield braaf mijn kaart voor de lezer, waarop deze meldde, dat ik al ingecheckt was! Hoe kon dat nu weer? Was hier sprake van een digitale intentiedetector? Gelukkig was op dit perron geen behulpzame metromedewerker te bekennen. Ik nam plaats in een aftands metrorijtuig, op weg naar de volgende overstap. En die zou plaats grijpen op een andere vervoersmaatschappij. Het ergste was te vrezen.
Ik kon bij het uitstappen op het perron geen uitcheckapparaten ontdekken en licht mompelend dat ze het dan maar moesten bekijken met die achterlijke OV-chip, stapte ik weer in met de gedachte, dat ik dan in ieder geval op de eindbestemming, door aldaar uit te checken,mijn reiskosten keurig kon voldoen. Maar nee, de voertuigen van deze maatschappij waren weliswaar alle veelbelovend voorzien van OV-chipkaartlezers (ook de taal lijdt onder de digitalisering), maar die bleken alleen te werken voor een experimentele groep reizigers. Niet voor mij dus, hoewel ik vond dat ik die ochtend behoorlijk geëxperimenteerd had. Ik kon dus niet uitchecken.

Eigenlijk ben ik dus nog steeds onderweg, wat op zichzelf wel weer een troostende gedachte zou zijn, ware het niet dat ik slechts digitaal onderweg ben
 
*************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.
.
© 2010 Rob Kieft
powered by CJ2