Geen mens denkt ooit aan tussenwervelschijven

Totdat er plotseling zomaar een knapt

En je verkrampt van pijn opeens naar adem hapt

En alles gaat verslappen of verstijven

Net of je met een bijl wordt omgekapt

Voel je de krachten uit je spieren drijven

Terwijl je amper overeind kunt blijven

Alsof er ergens bloed wordt afgetapt

Een operatie mijden kon men niet

Het nieuws trof mij wat later als een hamer

Toen ik ontwaakte in de verkoeverkamer:

‘U bent verdoofd in het rijbroekgebied’

De levensherfst lijkt voortaan mijn seizoen:

Geen fluit meer aan; geen bal te doen.

 

******************