archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 11
Jaargang 6
26 maart 2009
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Kili-kili-watch-watch Henk Klaren

0611VG Belgie ziet u graag
Popmuziek komt uit Amerika. En uit Engeland. Nou ja, ook wel uit Canada. Anders had k d lang nooit haar album Songs of the 49th Parallel kunnen maken; een CD met covers van Canadese artiesten als Neil Young, Leonard Cohen en Joni Mitchell (zie: De Leunstoel, jaargang 5, nr. 9). En als je Engeland zegt is dat in dit verband een pars pro toto voor de Britse eilanden. Ieren als Shane MacGowan (jaargang 3 nr. 14), Rory Gallagher (jaargang 3, nr. 19) en vele anderen zijn niet te versmaden. En laat ons Van Morrison niet vergeten (jaargang 3, nr. 9)! Er zijn ook wel wat Australiërs, zoals de Beegees, AC/DC en INXS.
Verreweg de meeste wereldwijd bekende popmuzikanten en –groepen komen uit het Engelse taalgebied. De roots van de popmuziek liggen dan ook voor een groot deel in de Engelse en Ierse volksmuziek. Niet uitsluitend natuurlijk. De blues is misschien nog wel belangrijker geweest. En er zijn allerlei andere invloeden. Spaanse en Mexicaanse invloeden zijn belangrijk geweest en in de Tex-Mex vind je zelfs Duitse polkas terug. Maar dit stukje gaat niet over het ontstaan van de popmuziek.

In Nederland is in – ongeveer – de laatste vijftig jaar een eigen bloeiende popcultuur ontstaan. Als ik het mij goed herinner begon het met ‘tienersterretjes’, zoals ze toen heetten, gepushed door oudere heren zonder gevoel voor de muziek, die het deden met onbeholpen covers van Engelse of Amerikaanse hits (denk aan de Fouryo’s, die in het Kurhaus nog in het voorprogramma van de Stones zaten, brrr). Maar al snel kwamen, de Motions, Q’65, de Outsiders, CCC, Cuby en niet te vergeten Golden Earring, onze eigen Stones. Engels was de voertaal. En langzamerhand begonnen ze beter te spelen. Nu loopt het land over van de bandjes, de singer/songwriters en mede dankzij de popacademies kunnen ze allemaal spelen. Er zijn echt goeie bij en er komen er steeds meer. Engels wordt nog steeds gezongen, maar lang niet meer altijd. De Dijk, Bløf en Van Dikhout zingen in het Nederlands. Rowwen Hèze, Skik, Normaal, Bo Foi Toch en de Kast doen (of deden) het in regionale dialecten of talen.

Ik kan me niet goed voorstellen dat Nederland het enige land is buiten het Angelsaksische taalgebied waar zich zoiets voordoet. En dat is ook niet zo. In Italië had je vroeger Adriano Celentano en nu Zucchero en nog eentje waarvan me de naam0611VG Vlamen niet te binnen wil schieten. En ongetwijfeld nog veel meer. Zoals er in Noorwegen vast meer is buiten AHA en in Zweden het poplandschap vast niet uitsluitend bestaat uit ABBA. Finland zal meer hebben dan de Leningrad Cowboys en Bjørk is vast niet het enige dat IJsland te bieden heeft. En er zijn nog heel veel andere landen. Ik verwacht niet dat er veel toppers (excusez le mot) in bijvoorbeeld Tadjikistan te vinden zijn, maar waarom niet in Kenya? Je weet het gewoon niet. Frankrijk schijnt een uitzondering te zijn. Toen ik eens bij een bevriende Franse popliefhebber informeerde naar Franse popmuziek verslikte hij zich in zijn bier en barstte hij vervolgens in een onbedaarlijke lachbui uit. We vervolgden ons gesprek over voetbal.

En als ze in al die landen vooral popmuziek in de eigen taal maken, net als tegenwoordig bij ons, dan is de kans dat de muziek over de grens heen reikt niet zo groot. Mogelijk dat we daarom niet zoveel weten van al die niet-Engelstalige buitenlandse popmuziek. Dat zou niet voor België moeten gelden, althans voor Vlaanderen. Maar wat weet ik nou van Vlaamse popmuziek. Heel vroeger had je de Cousins. Jongens met glimmende pakken, brillen, gitaren en gekke baardjes. Hun hitje heette kili-kili-kili-kili-watch-watch-watch-watch. De tekst was in een fantasietaal. Vér voordat die blonde Nederlandse songfestivalmeisjes in een fantasietaal zongen. Ferré Grignard was een fraaie Belgische hippie en je had ook nog ene Ivan Heylens (Schoen Wijveken!). Jacques Brel noem ik voor het gemak (hoe goed ook) geen popmuzikant, maar een chansonnier en in mijn optiek is dat iets héél anders. Raymond van het Groenewoud (en de Centimeters!): geweldig. En DEUS wordt ook door veel mensen goed gevonden. Ik heb laatst wat platen van ze geleend van de bieb. Ik behoor niet tot de fans, maar dat zal aan mij liggen.
Veel meer Vlaamse pop schiet me niet te binnen. Onlangs was ik een paar keer in België en in de café’s hoorde je George Baker en Boudewijn de Groot. Dat schoot ook al niet op.
 
***************************************************
De Leunstoel zoekt twee mensen die het leuk vinden om te tekenen
en die bereid zijn om 2 à 3 illustraties per aflevering te maken.
Neem contact met ons op via www.deleunstoel.nl/nieuwsbrief.php


© 2009 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Kili-kili-watch-watch Henk Klaren
0611VG Belgie ziet u graag
Popmuziek komt uit Amerika. En uit Engeland. Nou ja, ook wel uit Canada. Anders had k d lang nooit haar album Songs of the 49th Parallel kunnen maken; een CD met covers van Canadese artiesten als Neil Young, Leonard Cohen en Joni Mitchell (zie: De Leunstoel, jaargang 5, nr. 9). En als je Engeland zegt is dat in dit verband een pars pro toto voor de Britse eilanden. Ieren als Shane MacGowan (jaargang 3 nr. 14), Rory Gallagher (jaargang 3, nr. 19) en vele anderen zijn niet te versmaden. En laat ons Van Morrison niet vergeten (jaargang 3, nr. 9)! Er zijn ook wel wat Australiërs, zoals de Beegees, AC/DC en INXS.
Verreweg de meeste wereldwijd bekende popmuzikanten en –groepen komen uit het Engelse taalgebied. De roots van de popmuziek liggen dan ook voor een groot deel in de Engelse en Ierse volksmuziek. Niet uitsluitend natuurlijk. De blues is misschien nog wel belangrijker geweest. En er zijn allerlei andere invloeden. Spaanse en Mexicaanse invloeden zijn belangrijk geweest en in de Tex-Mex vind je zelfs Duitse polkas terug. Maar dit stukje gaat niet over het ontstaan van de popmuziek.

In Nederland is in – ongeveer – de laatste vijftig jaar een eigen bloeiende popcultuur ontstaan. Als ik het mij goed herinner begon het met ‘tienersterretjes’, zoals ze toen heetten, gepushed door oudere heren zonder gevoel voor de muziek, die het deden met onbeholpen covers van Engelse of Amerikaanse hits (denk aan de Fouryo’s, die in het Kurhaus nog in het voorprogramma van de Stones zaten, brrr). Maar al snel kwamen, de Motions, Q’65, de Outsiders, CCC, Cuby en niet te vergeten Golden Earring, onze eigen Stones. Engels was de voertaal. En langzamerhand begonnen ze beter te spelen. Nu loopt het land over van de bandjes, de singer/songwriters en mede dankzij de popacademies kunnen ze allemaal spelen. Er zijn echt goeie bij en er komen er steeds meer. Engels wordt nog steeds gezongen, maar lang niet meer altijd. De Dijk, Bløf en Van Dikhout zingen in het Nederlands. Rowwen Hèze, Skik, Normaal, Bo Foi Toch en de Kast doen (of deden) het in regionale dialecten of talen.

Ik kan me niet goed voorstellen dat Nederland het enige land is buiten het Angelsaksische taalgebied waar zich zoiets voordoet. En dat is ook niet zo. In Italië had je vroeger Adriano Celentano en nu Zucchero en nog eentje waarvan me de naam0611VG Vlamen niet te binnen wil schieten. En ongetwijfeld nog veel meer. Zoals er in Noorwegen vast meer is buiten AHA en in Zweden het poplandschap vast niet uitsluitend bestaat uit ABBA. Finland zal meer hebben dan de Leningrad Cowboys en Bjørk is vast niet het enige dat IJsland te bieden heeft. En er zijn nog heel veel andere landen. Ik verwacht niet dat er veel toppers (excusez le mot) in bijvoorbeeld Tadjikistan te vinden zijn, maar waarom niet in Kenya? Je weet het gewoon niet. Frankrijk schijnt een uitzondering te zijn. Toen ik eens bij een bevriende Franse popliefhebber informeerde naar Franse popmuziek verslikte hij zich in zijn bier en barstte hij vervolgens in een onbedaarlijke lachbui uit. We vervolgden ons gesprek over voetbal.

En als ze in al die landen vooral popmuziek in de eigen taal maken, net als tegenwoordig bij ons, dan is de kans dat de muziek over de grens heen reikt niet zo groot. Mogelijk dat we daarom niet zoveel weten van al die niet-Engelstalige buitenlandse popmuziek. Dat zou niet voor België moeten gelden, althans voor Vlaanderen. Maar wat weet ik nou van Vlaamse popmuziek. Heel vroeger had je de Cousins. Jongens met glimmende pakken, brillen, gitaren en gekke baardjes. Hun hitje heette kili-kili-kili-kili-watch-watch-watch-watch. De tekst was in een fantasietaal. Vér voordat die blonde Nederlandse songfestivalmeisjes in een fantasietaal zongen. Ferré Grignard was een fraaie Belgische hippie en je had ook nog ene Ivan Heylens (Schoen Wijveken!). Jacques Brel noem ik voor het gemak (hoe goed ook) geen popmuzikant, maar een chansonnier en in mijn optiek is dat iets héél anders. Raymond van het Groenewoud (en de Centimeters!): geweldig. En DEUS wordt ook door veel mensen goed gevonden. Ik heb laatst wat platen van ze geleend van de bieb. Ik behoor niet tot de fans, maar dat zal aan mij liggen.
Veel meer Vlaamse pop schiet me niet te binnen. Onlangs was ik een paar keer in België en in de café’s hoorde je George Baker en Boudewijn de Groot. Dat schoot ook al niet op.
 
***************************************************
De Leunstoel zoekt twee mensen die het leuk vinden om te tekenen
en die bereid zijn om 2 à 3 illustraties per aflevering te maken.
Neem contact met ons op via www.deleunstoel.nl/nieuwsbrief.php
© 2009 Henk Klaren
powered by CJ2