archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 11
Jaargang 6
26 maart 2009
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
John Cale in het Paard LoolsArt

0611VG John Cale
John Cale in het Paard, 14 maart 2009... Was die hier drie jaren geleden ook al niet? Hij zal toch niet nog precies hetzelfde repertoire spelen, met precies dezelfde begeleidingsband, efficiënt weggestopt op de achterhelft van het podium? Met de man zelf, vroeger zo’n woesteling, niets doende op de voorste helft van het podium. Misschien in de smiezen houdend of de zaal zich wel houdt aan het door hem afgekondigde strikte rook- en fotografeerverbod?

Oranje onderhemd met knoopjessluiting, zwart gilet, spijkerbroek, zilveren schoenen en een grijze sik onder zijn lip. Dit is andere koek. Op de vleugel, de elektrische piano en dan de houten gitaar trakteert Cale de grootste miesmuizer op een onberispelijke keuze uit eigen werk, nieuw en oud. Eén begeleidende gitarist is beter dan een hele band. Hij spiedt in het rond, priemende roofdierenblik van boven de arendsneus. Contact! Zowaar… Dat t-shirtje: zijn dat zijn ouwe kornuiten niet (helft al overleden), en hijzelf! Velvet Underground. (‘Wonder how they made that sound.’) Het kan niet en het gebeurt toch: lome zomermiddagen van een mensenleven geleden herleven op een verkouden avond bij het uitblijven van de lente. ‘Sleeping in the midday sun. Sleeping in the midday sun.’

Hoera! Een juichkreet klinkt op als het ene onverwachte succesnummer (Gun) vanuit sluipmoordenaars-staccato plotsklaps overgaat in de enige echte publieksfavoriet: Pablo Picasso! ‘Never got called an asshole.’ Of zoals het ooit (30 jaren geleden) in Paradiso heette: ‘Never got f***ed in his asshole.’ We zetten asteriskjes want er zijn kleine kinderen bij.

Nee. Om Barracuda roept zoals toen nu niemand meer. En het gekruip onder de elektrische piano blijft uit. Ook het bijten in microfoonkabel is er niet meer bij.
Cale is oud geworden en een respectabel man. Maar nu wordt er nergens en door niemand meer gerookt. En mobieltjes hebben een lachertje gemaakt van elk foto- of filmverbod. Zodat hij zich met zinniger dingen kan bezig houden. Raspend langs de snaren zoals alleen de pianohameraar van weleer dat kan, laat hij zijn gitaar klinken als een schoorsteenklok: de tijd wegtikkend totdat hij stilstaat.

Alle Menschen werden Brüder: op die deun Damn Life spelen. En jou op het hart drukken dat ‘if you grow tired of the friends you make, / never ever turn your back on them. Just say they were the best of times you ever had. / The very best of times / with the thoughtless kind.’ Wat moet je, een kwart eeuw na je volgens de Uncut ‘most traumatic and emotionally overwhelming solo album’?
Lastig, hoor. Gezond worden na een ‘drugs and alcohol binge that could have left him either dead or mad’. En platen blijven maken die minder traumatisch zijn en emotioneel minder overrompelend. Jaar na jaar. En optredens verzorgen waar geen spat te beleven valt, omdat elk risico is uitgebannen? Omdat je allang niet gek meer bent en niet in de problemen verkeert? Je moet je huur betalen. Dat is ook een noodzaak, zij het geen innerlijke noodzaak.

Een vleugje waanzin, een vleugje maar! Toch dat ene vleugje! Een krankjorum mopje pianospel, uitmondend in woest gekrijs: Fear! A man’s best friend..! Met halfopen mond, onflatteus dus ongespeeld: een paar tellen om bij te komen. Even geen geginnegap met gitarist. Het is na 35 jaar dan ook nog steeds geen vrolijke boodschap, maar iemand moet hem brengen: ‘We’re already dead. But not yet in the ground.’
 
****************************************
Meer over LoolsArt op www.loolsart.blogspot.com
 
Willem Minderhout bezocht dit concert samen met LoolsArt en maakte wat filmpjes: http://www.youtube.com/results?search_type=&search_query=john+cale+paard+branding


© 2009 LoolsArt meer LoolsArt - meer "Luister!"
Vermaak en Genot > Luister!
John Cale in het Paard LoolsArt
0611VG John Cale
John Cale in het Paard, 14 maart 2009... Was die hier drie jaren geleden ook al niet? Hij zal toch niet nog precies hetzelfde repertoire spelen, met precies dezelfde begeleidingsband, efficiënt weggestopt op de achterhelft van het podium? Met de man zelf, vroeger zo’n woesteling, niets doende op de voorste helft van het podium. Misschien in de smiezen houdend of de zaal zich wel houdt aan het door hem afgekondigde strikte rook- en fotografeerverbod?

Oranje onderhemd met knoopjessluiting, zwart gilet, spijkerbroek, zilveren schoenen en een grijze sik onder zijn lip. Dit is andere koek. Op de vleugel, de elektrische piano en dan de houten gitaar trakteert Cale de grootste miesmuizer op een onberispelijke keuze uit eigen werk, nieuw en oud. Eén begeleidende gitarist is beter dan een hele band. Hij spiedt in het rond, priemende roofdierenblik van boven de arendsneus. Contact! Zowaar… Dat t-shirtje: zijn dat zijn ouwe kornuiten niet (helft al overleden), en hijzelf! Velvet Underground. (‘Wonder how they made that sound.’) Het kan niet en het gebeurt toch: lome zomermiddagen van een mensenleven geleden herleven op een verkouden avond bij het uitblijven van de lente. ‘Sleeping in the midday sun. Sleeping in the midday sun.’

Hoera! Een juichkreet klinkt op als het ene onverwachte succesnummer (Gun) vanuit sluipmoordenaars-staccato plotsklaps overgaat in de enige echte publieksfavoriet: Pablo Picasso! ‘Never got called an asshole.’ Of zoals het ooit (30 jaren geleden) in Paradiso heette: ‘Never got f***ed in his asshole.’ We zetten asteriskjes want er zijn kleine kinderen bij.

Nee. Om Barracuda roept zoals toen nu niemand meer. En het gekruip onder de elektrische piano blijft uit. Ook het bijten in microfoonkabel is er niet meer bij.
Cale is oud geworden en een respectabel man. Maar nu wordt er nergens en door niemand meer gerookt. En mobieltjes hebben een lachertje gemaakt van elk foto- of filmverbod. Zodat hij zich met zinniger dingen kan bezig houden. Raspend langs de snaren zoals alleen de pianohameraar van weleer dat kan, laat hij zijn gitaar klinken als een schoorsteenklok: de tijd wegtikkend totdat hij stilstaat.

Alle Menschen werden Brüder: op die deun Damn Life spelen. En jou op het hart drukken dat ‘if you grow tired of the friends you make, / never ever turn your back on them. Just say they were the best of times you ever had. / The very best of times / with the thoughtless kind.’ Wat moet je, een kwart eeuw na je volgens de Uncut ‘most traumatic and emotionally overwhelming solo album’?
Lastig, hoor. Gezond worden na een ‘drugs and alcohol binge that could have left him either dead or mad’. En platen blijven maken die minder traumatisch zijn en emotioneel minder overrompelend. Jaar na jaar. En optredens verzorgen waar geen spat te beleven valt, omdat elk risico is uitgebannen? Omdat je allang niet gek meer bent en niet in de problemen verkeert? Je moet je huur betalen. Dat is ook een noodzaak, zij het geen innerlijke noodzaak.

Een vleugje waanzin, een vleugje maar! Toch dat ene vleugje! Een krankjorum mopje pianospel, uitmondend in woest gekrijs: Fear! A man’s best friend..! Met halfopen mond, onflatteus dus ongespeeld: een paar tellen om bij te komen. Even geen geginnegap met gitarist. Het is na 35 jaar dan ook nog steeds geen vrolijke boodschap, maar iemand moet hem brengen: ‘We’re already dead. But not yet in the ground.’
 
****************************************
Meer over LoolsArt op www.loolsart.blogspot.com
 
Willem Minderhout bezocht dit concert samen met LoolsArt en maakte wat filmpjes: http://www.youtube.com/results?search_type=&search_query=john+cale+paard+branding
© 2009 LoolsArt
powered by CJ2