archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 9
Jaargang 1
26 februari 2004
Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv? delen printen terug
Schaatsen en nog wat Katharina Kouwenhoven

0109 Schaatsen en nog watHet weekend van 7 en 8 februari was een memorabel sportweekend. Niet alleen viel ons het wereldkampioenschap allround schaatsen ten deel, maar er was ook een Daviscup wedstrijd (tennis; Nederland - Canada) gaande, er werd een voetbaltopper gespeeld (Ajax - PSV) en aan de overkant van de plas naderde het einde van een Snookertoernooi.

In een allround schaatswedstrijd worden vier afstanden verreden en omdat tegenwoordig de kampioenschappen voor dames en heren in hetzelfde weekend gehouden worden, neemt dat schaatsen nogal wat tijd in beslag. Je moet 's ochtends om 11.50 uur al aan de bak en je kunt je verder geen afspraken of andere afleiding permitteren. Nu is dat ook weer niet helemaal waar, want zo'n uitzending begint strijk en zet met het nodige geouwehoer van Mart Smeets met de commentatoren Ria Visser en Henk Gemser over wat er zo'n weekend allemaal gaat gebeuren, wie de belangrijkste kandidaten voor de titel zijn, met welke outsiders rekenig gehouden moet worden en meer van dat soort piskijkerij. Je kunt dus best nog even een boterhammetje klaar maken vóór het eerste startschot klinkt.

Bespiegelingen vooraf zijn op zich al onzinnig genoeg, maar kwamen deze keer wel in een heel bijzonder licht te staan, toen bleek dat geen enkele prognose hout had gesneden. Vooral voor Henk Gemser vond ik dat leuk. Die man presenteert zich als iemand die je over schaatsen echt niets hoeft wijs te maken en bedient zich van een soort jeugdwerkerstaal waarvan het zweet je uitbarst. Ria is tenminste wat bescheidener; die weet het ook niet, zoals we het allemaal niet weten, want anders hoefden we niet te kijken. In ieder geval was iedereen, deskundig of niet, het er over eens dat 'onze jongens' één, twee, drie en vier zouden worden. Totdat de eerste zwarte schaatser de baan betrad. Op zich is dat komisch: een neger op de gladde ijzers, maar het lachen vergaat je snel als blijkt dat hij Tuitert, de gedoodverfde kampioen, Verheijen, Uytdehaage en Prinsen degradeert tot onbetekenende deelnemers. Die Uytdenhaage wist zich zaterdag ook nog zo te misdragen, dat hij zondag niet eens meer mee mocht doen. Bij de dames kregen we ook nog een leuke verrassing, omdat na dertig jaar (!) een Nederlandse schaatster wereldkampioen werd, huilend en wel.

Voor dat allemaal duidelijk is en de eindstand kan worden opgemaakt - een Amerikaanse wieltjesschaatser wereldkampioen, gevolgd door een zwarte shortracker! - heb je er toch al gauw een uur of tien TV kijken opzitten. Daarom is zo'n allroundkampioenschap ook zo leuk. Na elke afstand kan het hele klassement weer door elkaar gehusseld zijn en pas op de slotafstand, de tien kilometer, valt de beslissing. En dan is het zaak de rondetijden goed bij te houden. Gelukkig heb je bij het schaatsen dweilpauzes, die je normaal voor allerhande nuttige bezigheden kunt gebruiken, maar die dit weekend opgeofferd moesten worden aan de tennispartijen van het Nederlandse Daviscupteam. Als je denkt dat het een eitje is voor een speler uit de top twintig om een speler die tweehonderd plaatsen onder hem staat te verslaan, dan ken je de Nederlandse tennissers niet. Ik weet niet of ze het erom deden, om het voor ons een beetje spannend te houden misschien, maar ze presenteerden ons keer op keer tenenkrommende situaties vol blunders en onnodige fouten. Door een onbegrijpelijke beslissing van de coach was Paul Haarhuis, een bijna veertigjarige senior met een versleten schouder, opgesteld voor het dubbelspel. Dat ging dus fout en hij heeft nu eindelijk definitief besloten naar andere werkzaamheden om te zien.   Het gebeurt wel vaker dat trainers of coaches uit mededogen met een sportheld op zijn retour zo iemand toch nog een keer opstellen, maar het is spelen met vuur en zoiets heeft ons ook al eens een voetbalwedstrijd op het WK gekost. Je verstand staat er bij stil, maar zulke coaches worden niet voorgoed werkloos. Integendeel, Beenhakker bijvoorbeeld vond na zijn tactische blunders met het Nederlands elftal nog emplooi bij menig topclub.

Na het uithijgen van het schaatsen en tennissen was het tijd voor het snooker. Dat is een spel dat de volle aandacht opeist, want je weet nooit wanneer de geest over de spelers daalt en de onmogelijkste 'potten' plaats vinden. Snooker is, zoals u misschien weet, een soort biljarten, maar dan heel anders en verschrikkelijk moeilijk; wat die spelers soms laten zien grenst aan het onwaarschijnlijke. Dat realiseer je je vooral als je wel eens een snookertafel in het echt hebt gezien.

Op zondagmiddag vond ook nog de voetbaltopper Ajax-PSV plaats. Daar wordt op zondagavond alleen een samenvatting van uitgezonden, maar wel een ruime. Van Ajaxtoppers durf ik alleen naar de samenvatting te kijken als ik de uitslag weet, want anders wordt de spanning mij te veel. In het stadion   had ik daar veel minder last van dan voor de TV, omdat daar veel meer van het voetbal zelf te zien is en er op een bepaald moment uit de sfeer die er is ontstaan duidelijk wordt wat de afloop zal zijn. Vraag me niet hoe dat werkt, maar zo ging het.

Omdat ik deze zondag echter ook nog iets aan 'hoge cultuur' moest doen heb ik helemaal geen beelden gezien en pas later op de avond de uitslag vernomen via teletekst. Alle voortekenen waren al gunstig, want bij PSV was de pleuris uitgebroken over het contract van trainer Hiddink, die nogal wat financiële noten op zijn zang heeft, terwijl de club een miljoenenschuld heeft. Zoveel is zeker, Ajax kan het kampioenschap niet meer ontgaan. Het was dus een prachtweekend, zoals je er elk seizoen maar een paar hebt. Nu nog wat wereldbekerwedstrijden en het wereldkampioenschap afstanden en dan is het schaatsseizoen voorbij en kunnen we ons opmaken voor een lange sportzomer. Vakantie is er dit jaar niet bij.

© 2004 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Was er nog wat op de tv?" -
Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv?
Schaatsen en nog wat Katharina Kouwenhoven
0109 Schaatsen en nog watHet weekend van 7 en 8 februari was een memorabel sportweekend. Niet alleen viel ons het wereldkampioenschap allround schaatsen ten deel, maar er was ook een Daviscup wedstrijd (tennis; Nederland - Canada) gaande, er werd een voetbaltopper gespeeld (Ajax - PSV) en aan de overkant van de plas naderde het einde van een Snookertoernooi.

In een allround schaatswedstrijd worden vier afstanden verreden en omdat tegenwoordig de kampioenschappen voor dames en heren in hetzelfde weekend gehouden worden, neemt dat schaatsen nogal wat tijd in beslag. Je moet 's ochtends om 11.50 uur al aan de bak en je kunt je verder geen afspraken of andere afleiding permitteren. Nu is dat ook weer niet helemaal waar, want zo'n uitzending begint strijk en zet met het nodige geouwehoer van Mart Smeets met de commentatoren Ria Visser en Henk Gemser over wat er zo'n weekend allemaal gaat gebeuren, wie de belangrijkste kandidaten voor de titel zijn, met welke outsiders rekenig gehouden moet worden en meer van dat soort piskijkerij. Je kunt dus best nog even een boterhammetje klaar maken vóór het eerste startschot klinkt.

Bespiegelingen vooraf zijn op zich al onzinnig genoeg, maar kwamen deze keer wel in een heel bijzonder licht te staan, toen bleek dat geen enkele prognose hout had gesneden. Vooral voor Henk Gemser vond ik dat leuk. Die man presenteert zich als iemand die je over schaatsen echt niets hoeft wijs te maken en bedient zich van een soort jeugdwerkerstaal waarvan het zweet je uitbarst. Ria is tenminste wat bescheidener; die weet het ook niet, zoals we het allemaal niet weten, want anders hoefden we niet te kijken. In ieder geval was iedereen, deskundig of niet, het er over eens dat 'onze jongens' één, twee, drie en vier zouden worden. Totdat de eerste zwarte schaatser de baan betrad. Op zich is dat komisch: een neger op de gladde ijzers, maar het lachen vergaat je snel als blijkt dat hij Tuitert, de gedoodverfde kampioen, Verheijen, Uytdehaage en Prinsen degradeert tot onbetekenende deelnemers. Die Uytdenhaage wist zich zaterdag ook nog zo te misdragen, dat hij zondag niet eens meer mee mocht doen. Bij de dames kregen we ook nog een leuke verrassing, omdat na dertig jaar (!) een Nederlandse schaatster wereldkampioen werd, huilend en wel.

Voor dat allemaal duidelijk is en de eindstand kan worden opgemaakt - een Amerikaanse wieltjesschaatser wereldkampioen, gevolgd door een zwarte shortracker! - heb je er toch al gauw een uur of tien TV kijken opzitten. Daarom is zo'n allroundkampioenschap ook zo leuk. Na elke afstand kan het hele klassement weer door elkaar gehusseld zijn en pas op de slotafstand, de tien kilometer, valt de beslissing. En dan is het zaak de rondetijden goed bij te houden. Gelukkig heb je bij het schaatsen dweilpauzes, die je normaal voor allerhande nuttige bezigheden kunt gebruiken, maar die dit weekend opgeofferd moesten worden aan de tennispartijen van het Nederlandse Daviscupteam. Als je denkt dat het een eitje is voor een speler uit de top twintig om een speler die tweehonderd plaatsen onder hem staat te verslaan, dan ken je de Nederlandse tennissers niet. Ik weet niet of ze het erom deden, om het voor ons een beetje spannend te houden misschien, maar ze presenteerden ons keer op keer tenenkrommende situaties vol blunders en onnodige fouten. Door een onbegrijpelijke beslissing van de coach was Paul Haarhuis, een bijna veertigjarige senior met een versleten schouder, opgesteld voor het dubbelspel. Dat ging dus fout en hij heeft nu eindelijk definitief besloten naar andere werkzaamheden om te zien.   Het gebeurt wel vaker dat trainers of coaches uit mededogen met een sportheld op zijn retour zo iemand toch nog een keer opstellen, maar het is spelen met vuur en zoiets heeft ons ook al eens een voetbalwedstrijd op het WK gekost. Je verstand staat er bij stil, maar zulke coaches worden niet voorgoed werkloos. Integendeel, Beenhakker bijvoorbeeld vond na zijn tactische blunders met het Nederlands elftal nog emplooi bij menig topclub.

Na het uithijgen van het schaatsen en tennissen was het tijd voor het snooker. Dat is een spel dat de volle aandacht opeist, want je weet nooit wanneer de geest over de spelers daalt en de onmogelijkste 'potten' plaats vinden. Snooker is, zoals u misschien weet, een soort biljarten, maar dan heel anders en verschrikkelijk moeilijk; wat die spelers soms laten zien grenst aan het onwaarschijnlijke. Dat realiseer je je vooral als je wel eens een snookertafel in het echt hebt gezien.

Op zondagmiddag vond ook nog de voetbaltopper Ajax-PSV plaats. Daar wordt op zondagavond alleen een samenvatting van uitgezonden, maar wel een ruime. Van Ajaxtoppers durf ik alleen naar de samenvatting te kijken als ik de uitslag weet, want anders wordt de spanning mij te veel. In het stadion   had ik daar veel minder last van dan voor de TV, omdat daar veel meer van het voetbal zelf te zien is en er op een bepaald moment uit de sfeer die er is ontstaan duidelijk wordt wat de afloop zal zijn. Vraag me niet hoe dat werkt, maar zo ging het.

Omdat ik deze zondag echter ook nog iets aan 'hoge cultuur' moest doen heb ik helemaal geen beelden gezien en pas later op de avond de uitslag vernomen via teletekst. Alle voortekenen waren al gunstig, want bij PSV was de pleuris uitgebroken over het contract van trainer Hiddink, die nogal wat financiële noten op zijn zang heeft, terwijl de club een miljoenenschuld heeft. Zoveel is zeker, Ajax kan het kampioenschap niet meer ontgaan. Het was dus een prachtweekend, zoals je er elk seizoen maar een paar hebt. Nu nog wat wereldbekerwedstrijden en het wereldkampioenschap afstanden en dan is het schaatsseizoen voorbij en kunnen we ons opmaken voor een lange sportzomer. Vakantie is er dit jaar niet bij.
© 2004 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2