Ik heb een goed skateseizoen achter de rug. Het kwam wat laat op gang maar toch heeft het alles in zich gehad dat hoort bij een lekker skatejaar. Mijn conditie is weliswaar niet super maar het is fijn te merken dat je door de jaren heen een bepaalde basisconditie opbouwt. Een soort spaarfonds dat steeds een beetje toeneemt. Dus ook dit jaar. Het skaten ging meteen lekker. Al moet ik er wel bij zeggen dat de nadruk dit seizoen wat meer op gezelligheid heeft gelegen. Ik reed mee met groepen waarin je meer ziet dan het achterste van degene die je probeert te volgen en waarbij je meer hoort dan het gehijg van ambitieuze skaters die niet willen lossen. Meestal was ik dan ook zelfs in staat om gezellig te kletsen met een medeskater.

Zo ook die avond toen onze groep zich op sleeptouw liet nemen door Paul en Hedwigis Haverkamp. Via Leiden, door de Vlietlanden, reden we richting Zoetermeer. Het was een geweldige avond. Ik voelde me fantastisch en mijn gedachten gingen daar in de buurt van de Noordplas terug naar enkele jaren eerder toen ik nog bekend stond onder de naam André –Powerslide– Moerman.

Toen kon en vooral, durfde ik 'alles' op wieltjes. Maar één ding had ik nog nooit gedaan: 'Het veerooster'… Nu waren we genoeg veeroosters tegengekomen op die tocht en mij viel op dat ze lekker strak tegen het asfalt lagen aangesloten. Verderop kwam het volgende rooster alweer in beeld en na een zorgvuldige risicoanalyse van ongeveer 10 milliseconden nam ik een aanloop en reed zo hard als ik kon op het obstakel af. Onder kreten van ontzetting van mijn medeskaters knalde ik, met de macht van de overtuiging dat het goed zou gaan, over het rooster heen. En in plaats van als patat tussen de metalen spijlen van het rooster door te zakken stond ik aan het einde nog gewoon overeind! Wat een kick, wat een ontlading! Ik kon het nog…ik ben de koning! Gestoord, dat wel, maar geweldig wat een moment! Toegejuicht door mijn medeskaters (toch?) en high van de adrenaline heb ik de rest van deze avondrit uitgereden.

Het zal anderhalve maand later zijn geweest. We deden die avond een relaxed rondje Kromme Mijdrecht, waarmee voor mij het seizoen als een nachtkaars leek uit te gaan. Dat was het moment waarop ik bij mezelf dacht…’Dat veerooster!...één is géén… Ik doe 't gewoon nog een keer.’ Twintig meter verderop lag het rooster al op mij te wachten. Dus dit was hèt moment! Daar ging ik! Vanaf dat ogenblik verlopen mijn herinneringen in slow-motion. Er is een vals plat naar boven en ik zie mijzelf als een langlaufer met grote zijwaartse slagen omhoog gaan. Dronken van het vooruitzicht onsterfelijk te worden verdwijnt alle rede uit mijn hersenen. Ik ga zo hard mogelijk vooruit, in lange stand over de staven heen. Het grootste deel gaat goed, maar het laatste stukje lijkt een eeuwigheid te duren. Ik vlieg door de lucht en denk, hangend in de lucht,: ‘Dit gaat pijn doen.’

Na een incomplete salto kwam ik op mijn rug op het asfalt terecht. Met een gekneusd ego lag ik daar. Ik wist niet hoe snel ik op moest staan. Maar onsterfelijk had ik mijzelf gemaakt, onsterfelijk belachelijk! In de eerste plaats in mijn eigen ogen. Gelukkig viel de schade fysiek mee. Eén plekje onder mijn beschermer werd een kleine honderd meter verderop door Cees vaardig gepleisterd en we konden weer door. Ik had zojuist de tweede valpartij in mijn carrière meegemaakt.

Al met al toch een louterend moment. Als ik de film zo voor mezelf terugdraai dan weet ik gewoon dat het zo moest gaan. Het eerste veerooster was voor mezelf, het tweede om me te bewijzen naar anderen, om geen eendagsvlieg te zijn. Die beweegreden deugde niet en dat was een mooie les. Doe gerust rare dingen, maar vooral omdat je het zelf wilt en niet om indruk op anderen te maken.

 

*********************************************