archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 1
Jaargang 6
9 oktober 2008
Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Wachten op Elly Brouwer Henk Bergman

0601BS Wachtende dames
Ik ga er maar vanuit dat ik hier niet hoef uit te leggen wat de website Schoolbank is. Ik sta er zelf op en van tijd tot tijd kijk ik of zich nog interessante kandidaten hebben ingeschreven voor een reünie à deux. Anderhalf jaar geleden zie ik bij zo’n bezoekje de naam Elly Brouwer. Het geboortejaar en de scholen in Amsterdam kloppen. Ik ben direct in alle staten. Die wil ik nog eens spreken. Of beter nog: ontmoeten.

Mijn korte vrijage met Elly speelt op de middelbare school. Na lang zeuren mag ik van mijn ouders een keer een feestje geven, maar met nog twee dagen te gaan lijkt de hele zaak op een catastrofe uit te lopen. Om uiteenlopende redenen heeft niemand van mijn geïnviteerde vrienden noch ikzelf zich weten te verzekeren van vrouwelijk gezelschap. Ten einde raad spreek ik de donderdag voor de bewuste zaterdag op school een meisje aan met wie ik nog nooit een woord heb gewisseld. Ze reageert godzijdank positief. En ze kan ook nog wel een vriendin meenemen, zegt ze. Dat is Elly. Het wordt een mini-feestje: drie jongens en twee meisjes. We zijn net op tijd weg voordat m’n ouders kort na twaalf uur terugkomen.

Elly zit op de Middelbare Meisjes School (MMS) in de Gerrit van der Veenstraat. Ze is anders dan de meisjes met wie ik gewoonlijk omga (of misschien beter: wil omgaan). Ze heeft geen grote mond, ze drinkt niet, ze flirt niet en ze draagt een bril. In groter gezelschap voelt ze zich eigenlijk ongemakkelijk – als lijder aan dezelfde kwaal zie ik dat al gauw. Al die factoren bij elkaar maken haar voor mij heel aantrekkelijk. Ik begrijp intuïtief dat ik hier met een bijzonder meisje te doen heb, dat ik graag wil veroveren. Maar als jongen van zestien word ik ook onzeker van de situatie. Hoe gedraag je je tegenover iemand die afwijkt van het gemiddelde?

Op het feestje bij mij thuis ‘ben’ ik met Elly, maar toch kost het me daarna dagen van innerlijke strijd of ik haar zal bellen voor een afspraakje. Ik wil wel, maar durf niet. Haar vriendin op mijn school bemiddelt. Als gevolg daarvan gaan we een paar keer samen naar een feestje, maken een fietstochtje, hebben leuke gesprekjes, zoenen. Maar ik zet niet door. Dan doe ik een wanhoopspoging. Op een zaterdagochtend na de lessen fiets ik snel van mijn school naar de hare. Ik heb me voorgenomen Elly mijn gevoelens te vertellen – wat er in mijn fantasie toe leidt dat we samen de wijde wereld in trekken. Helaas, ze blijkt het laatste uur vrij gehad te hebben. Gemakshalve vat ik het op als een teken, want zo’n wereldreis is toch ook een heel gedoe. Het contact verloopt.

Op Schoolbank kom ik haar in 2007 weer tegen. Ze heeft Nederlands gestudeerd en is lerares in het middelbaar onderwijs geweest, lees ik in haar autobiografietje. En ze heeft ook journalistiek werk gedaan – wat mooi aansluit bij mijn bezigheden. Nu is ze ‘met veel plezier’ docent NT2 in het volwassenenonderwijs. Elly Brouwer heeft nog geen foto toegevoegd, staat erbij.

Ik mail haar, leg voor alle zekerheid uit wie ik ben en vraag of ze het leuk vindt enkele herinneringen aan ons korte samenzijn op te halen. Een exercitie naar het verleden die overigens – zo voeg ik eraan toe – wat mij betreft al vrij snel gevolgd zal moeten worden door een zinnige gedachte-uitwisseling over onze huidige tijd, want onze gemeenschappelijke herinneringen zijn nu eenmaal niet groot in aantal. Ik praat graag met generatiegenoten uit Amsterdam, verklaar ik mezelf nader. ‘Zeker nu we elkaar al eens eerder zijn tegengekomen.’

Al wie er antwoordt: geen Elly Brouwer. Na drie weken vergeefs wachten stuur ik haar de volgende mail: ‘Hi Elly, Het lijkt er niet op dat je staat te springen om de conversatie te openen. Ik vind dat het hernieuwen van oude contacten een beetje spontaan en vlot moet gaan. Daarom kunnen we het maar beter hierbij laten. Ik wens je alle goeds. Met groet, Henk.’ Direct komt er een reactie. Ze is ziek geweest, schrijft ze, zware griep. Ja, dat feestje herinnert ze zich nog goed. En ze heeft over mijn voorstel nagedacht, maar nee, het komt haar op dit moment niet zo goed uit om het contact te herstellen.

Noodgedwongen schik ik me naar Elly’s wens. Tot ik mij enkele weken geleden – na een lange periode van afwezigheid – weer eens op Schoolbank meld. Elly Brouwer heeft foto’s toegevoegd! Eén volgens het onderschrift ‘tamelijk recente’ (ze draagt nog steeds een bril), twee van de lagere school en één van de vierde klas MMS. Die laatste boeit me het meest. Ik tel vijfentwintig meisjes, vrijwel allemaal voorzien van een zwaar getoupeerde haardos. Elly staat achterin, vlakbij de deur. Ze is precies zoals ik me haar herinner en vanzelfsprekend is haar haar niet getoupeerd.

Ik vergeet prompt mijn mail van anderhalf jaar daarvoor en stuur haar een nieuwe invitatie om het contact te heropenen. Misschien is ze inmiddels wel van mening veranderd, suggereer ik. Ja, ik slijm zelfs: ‘Ik praat graag met mensen die een rol in mijn leven hebben gespeeld.’

Ze heeft niet geantwoord.
 
**********************************
Abonneer u op de Nieuwsbrief.


© 2008 Henk Bergman meer Henk Bergman - meer "Het leven zelf"
Beschouwingen > Het leven zelf
Wachten op Elly Brouwer Henk Bergman
0601BS Wachtende dames
Ik ga er maar vanuit dat ik hier niet hoef uit te leggen wat de website Schoolbank is. Ik sta er zelf op en van tijd tot tijd kijk ik of zich nog interessante kandidaten hebben ingeschreven voor een reünie à deux. Anderhalf jaar geleden zie ik bij zo’n bezoekje de naam Elly Brouwer. Het geboortejaar en de scholen in Amsterdam kloppen. Ik ben direct in alle staten. Die wil ik nog eens spreken. Of beter nog: ontmoeten.

Mijn korte vrijage met Elly speelt op de middelbare school. Na lang zeuren mag ik van mijn ouders een keer een feestje geven, maar met nog twee dagen te gaan lijkt de hele zaak op een catastrofe uit te lopen. Om uiteenlopende redenen heeft niemand van mijn geïnviteerde vrienden noch ikzelf zich weten te verzekeren van vrouwelijk gezelschap. Ten einde raad spreek ik de donderdag voor de bewuste zaterdag op school een meisje aan met wie ik nog nooit een woord heb gewisseld. Ze reageert godzijdank positief. En ze kan ook nog wel een vriendin meenemen, zegt ze. Dat is Elly. Het wordt een mini-feestje: drie jongens en twee meisjes. We zijn net op tijd weg voordat m’n ouders kort na twaalf uur terugkomen.

Elly zit op de Middelbare Meisjes School (MMS) in de Gerrit van der Veenstraat. Ze is anders dan de meisjes met wie ik gewoonlijk omga (of misschien beter: wil omgaan). Ze heeft geen grote mond, ze drinkt niet, ze flirt niet en ze draagt een bril. In groter gezelschap voelt ze zich eigenlijk ongemakkelijk – als lijder aan dezelfde kwaal zie ik dat al gauw. Al die factoren bij elkaar maken haar voor mij heel aantrekkelijk. Ik begrijp intuïtief dat ik hier met een bijzonder meisje te doen heb, dat ik graag wil veroveren. Maar als jongen van zestien word ik ook onzeker van de situatie. Hoe gedraag je je tegenover iemand die afwijkt van het gemiddelde?

Op het feestje bij mij thuis ‘ben’ ik met Elly, maar toch kost het me daarna dagen van innerlijke strijd of ik haar zal bellen voor een afspraakje. Ik wil wel, maar durf niet. Haar vriendin op mijn school bemiddelt. Als gevolg daarvan gaan we een paar keer samen naar een feestje, maken een fietstochtje, hebben leuke gesprekjes, zoenen. Maar ik zet niet door. Dan doe ik een wanhoopspoging. Op een zaterdagochtend na de lessen fiets ik snel van mijn school naar de hare. Ik heb me voorgenomen Elly mijn gevoelens te vertellen – wat er in mijn fantasie toe leidt dat we samen de wijde wereld in trekken. Helaas, ze blijkt het laatste uur vrij gehad te hebben. Gemakshalve vat ik het op als een teken, want zo’n wereldreis is toch ook een heel gedoe. Het contact verloopt.

Op Schoolbank kom ik haar in 2007 weer tegen. Ze heeft Nederlands gestudeerd en is lerares in het middelbaar onderwijs geweest, lees ik in haar autobiografietje. En ze heeft ook journalistiek werk gedaan – wat mooi aansluit bij mijn bezigheden. Nu is ze ‘met veel plezier’ docent NT2 in het volwassenenonderwijs. Elly Brouwer heeft nog geen foto toegevoegd, staat erbij.

Ik mail haar, leg voor alle zekerheid uit wie ik ben en vraag of ze het leuk vindt enkele herinneringen aan ons korte samenzijn op te halen. Een exercitie naar het verleden die overigens – zo voeg ik eraan toe – wat mij betreft al vrij snel gevolgd zal moeten worden door een zinnige gedachte-uitwisseling over onze huidige tijd, want onze gemeenschappelijke herinneringen zijn nu eenmaal niet groot in aantal. Ik praat graag met generatiegenoten uit Amsterdam, verklaar ik mezelf nader. ‘Zeker nu we elkaar al eens eerder zijn tegengekomen.’

Al wie er antwoordt: geen Elly Brouwer. Na drie weken vergeefs wachten stuur ik haar de volgende mail: ‘Hi Elly, Het lijkt er niet op dat je staat te springen om de conversatie te openen. Ik vind dat het hernieuwen van oude contacten een beetje spontaan en vlot moet gaan. Daarom kunnen we het maar beter hierbij laten. Ik wens je alle goeds. Met groet, Henk.’ Direct komt er een reactie. Ze is ziek geweest, schrijft ze, zware griep. Ja, dat feestje herinnert ze zich nog goed. En ze heeft over mijn voorstel nagedacht, maar nee, het komt haar op dit moment niet zo goed uit om het contact te herstellen.

Noodgedwongen schik ik me naar Elly’s wens. Tot ik mij enkele weken geleden – na een lange periode van afwezigheid – weer eens op Schoolbank meld. Elly Brouwer heeft foto’s toegevoegd! Eén volgens het onderschrift ‘tamelijk recente’ (ze draagt nog steeds een bril), twee van de lagere school en één van de vierde klas MMS. Die laatste boeit me het meest. Ik tel vijfentwintig meisjes, vrijwel allemaal voorzien van een zwaar getoupeerde haardos. Elly staat achterin, vlakbij de deur. Ze is precies zoals ik me haar herinner en vanzelfsprekend is haar haar niet getoupeerd.

Ik vergeet prompt mijn mail van anderhalf jaar daarvoor en stuur haar een nieuwe invitatie om het contact te heropenen. Misschien is ze inmiddels wel van mening veranderd, suggereer ik. Ja, ik slijm zelfs: ‘Ik praat graag met mensen die een rol in mijn leven hebben gespeeld.’

Ze heeft niet geantwoord.
 
**********************************
Abonneer u op de Nieuwsbrief.
© 2008 Henk Bergman
powered by CJ2