archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 1
Jaargang 6
9 oktober 2008
Beschouwingen > Het zijn maar woorden delen printen terug
Dreigementen of bedreigingen? Katharina Kouwenhoven

0515BS Woord
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Als voor iets geldt dat het 'maar woorden' zijn, is het voor dreigementen.
Het zijn aankondigingen van intenties, die meestal niet vriendelijk bedoeld zijn, maar het blijft meestal bij het uitspreken van deze intenties. Zelden worden deze ten uitvoer gebracht. En fysiek agressieve daden worden zelden van tevoren aangekondigd met een e-mail berichtje. Dreigementen kunnen wel of niet ervaren worden als reële bedreigingen. Dat heeft niet alleen te maken met de geschatte kans dat een dreigement werkelijk ten uitvoer wordt gebracht; je bedreigd voelen is een subjectieve aangelegenheid.

Naar mijn idee, maar het is slechts een impressie, worden de meeste dreigementen geuit tegen kinderen, door hun ouders en andere opvoeders. ‘Hou nu eindelijk eens even je bek, want anders geef ik je een ram voor je kop. Als je nu niet ophoudt bind ik je op je stoel vast. Nog één keer te laat thuis komen en je krijgt drie maanden huisarrest.’
Ook deze dreigementen worden, enkele tragische gevallen daargelaten, niet uitgevoerd. Dat is de bedoeling helemaal niet. Ze verliezen daardoor echter snel aan effectiviteit en kinderen trekken zich er al snel niet veel meer van aan. Ouders uiten bedreigingen als ze min of meer radeloos zijn en alle andere correctiemiddelen gefaald hebben en dat hebben kinderen razendsnel door.

Er vindt natuurlijk wel fysieke agressie plaats, maar die staat niet in verhouding tot de hoeveelheid dreigementen die worden geuit. Normaal gesproken glijden dreigementen daarom van je af als water van een eend. Het heeft niet veel te betekenen, behalve dat hij die ze uit een asociale hufter is, ten einde raad, overstuur, in paniek, onder invloed of anderszins minder toerekeningsvatbaar. Een dreigement uiten is een zwaktebod en bovendien: 'sticks and stones may break my bones, but words will never hurt me'. Normaal gesproken worden dreigementen niet serieus genomen en daar is ook geen reden toe, behalve als ze worden geuit door vrienden uit het criminele circuit of psychopaten. Maar daar moet je altijd voor oppassen.

Waarom worden dreigementen nu opeens zo ernstig genomen? Omdat Hirsi Ali, noch Wilders, bij mijn weten ooit fysiek bedreigd is, moet ik wel aannemen dat de bewakingsmacht waarmee zij omringd werden en worden, op de been is gebracht om ze te beschermen tegen dreigementen. Liever gezegd tegen de angst dat deze dreigementen wel degelijk ten uitvoer worden gebracht, want anders hoef je geen bewakers op de been te brengen. Maar is daar wel reden voor? En er melden zich steeds meer mensen die zeggen in hun leven wel eens per post, telefoon, fax, e-mail etc. dreigementen te hebben ontvangen - als je dat nooit overkomen is, hoor je er eigenlijk niet bij. Die dreigementen worden nu post hoc ook opeens serieus genomen. Terwijl er, als ik de statistieken mag geloven, toch niet wezenlijk meer agressieve daden gepleegd worden. Pim Fortuyn ontving tijdens zijn leven ook regelmatig dreigementen, maar heeft zijn uiteindelijke moordenaar dit van tevoren aangekondigd?

Een extreem voorbeeld van de consequenties van een dreigement dat werd op gevat als een bedreiging, vormde het incident met het ambulancepersoneel in een buitenwijk van Amsterdam.
De volledig geïntegreerde, studerende Marokkaanse broer van een Marokkaanse slachtoffer van een steekpartij had iemand van het ambulancepersoneel te verstaan gegeven dat hij hem om zou brengen als zijn broertje zou sterven, of woorden van gelijke strekking. Heeft hij daarop een mes getrokken, een kaakslag uitgedeeld of met een fietsketting gezwaaid? Niets van dat al. Het was een dreigement van iemand die in grote paniek verkeerde en zich kort daarna zelf bij de politie gemeld heeft om zich te verontschuldigen.
Het ambulancepersoneel ging echter onmiddellijk in staking, want de maat was vol en de burgemeester van Amsterdam kwam meteen in het geweer om met name het Marokkaanse volksdeel (!) te waarschuwen. Inmiddels heeft ook minister Ter Horst een duit in het zakje gedaan. In het vervolg moet van daders de etnische achtergrond geregistreerd worden.
De onovertroffen columnist Zwagerman sprak in de NRC van 27 september j.l. van: 'een overtreffende trap van onnavolgbare agressie, zoals recent de mishandeling van ambulancepersoneel dat bezig was hulp te verlenen aan een slachtoffer van een steekpartij’.

Van mishandeling was echter helemaal geen sprake; er werd een dreigement geuit en dat is iets dat iedereen kan gebeuren in zo'n situatie, waarin je gek van angst schijnbaar uren moet wachten tot er eindelijk hulp verschijnt. Dat wordt misschien op de verkeerde mensen afgereageerd, maar je zou toch van ambulancepersoneel mogen verwachten dat ze wel meer met dit bijltje gehakt hebben en wat meer begrip hebben voor de omstandigheden. Hebben ze niet geleerd om te gaan met tijdelijk heftig overspannen mensen? Vanwaar die oververhitte reactie op dit feitelijk onschuldige dreigement? Ik kan niet anders bedenken dan dat het ambulancepersoneel zelf volledig overspannen was. En de algehele cultuuromslag dat elk dreigement opgevat moet worden als een levensgrote bedreiging.
Niet alleen was er al snel geen enkele aandacht meer voor de feiten, maar werden onze Marokkaanse medeburgers voor de zoveelste keer als groep in een kwaad daglicht gezet. Zij hebben het gedaan en ze doen het altijd.

Uit de beschreven incidenten met ambulancepersoneel -en dat zijn er in de loop der jaren helemaal niet veel geweest- blijkt dat hierbij mensen uit allerlei groeperingen betrokken waren en zeker niet alleen Marokkanen.
Het lijkt wel of media en politici bewust bezig zijn Geert Wilders van munitie te voorzien en de Marokkaanse bevolking voedsel te geven om te radicaliseren.
Eén keer is een groep jongelui het personeel van een ambulance daadwerkelijk te lijf gegaan. Natuurlijk ben ik er geen voorstander van dat er geweld gebruikt wordt tegen ambulancepersoneel, agenten, buschauffeurs, docenten of wie dan ook. Wie wil daar niet van gevrijwaard blijven. Toch kan het iedereen overkomen, want een geweldloze maatschappij is nu eenmaal een utopie; altijd zullen er mensen zijn die op een of andere wijze ontsporen. Maar een dreigement is iets heel anders. Het is een agressieve uiting en leuk is het niet, maar het zijn toch echt alleen maar woorden.
 
*********************************
Drs. Theo IJzermans geeft begeleiding bij
persoonlijke ontwikkeling op het werk.
Ga voor informatie naar www.ijzermans.org


© 2008 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Het zijn maar woorden" -
Beschouwingen > Het zijn maar woorden
Dreigementen of bedreigingen? Katharina Kouwenhoven
0515BS Woord
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Als voor iets geldt dat het 'maar woorden' zijn, is het voor dreigementen.
Het zijn aankondigingen van intenties, die meestal niet vriendelijk bedoeld zijn, maar het blijft meestal bij het uitspreken van deze intenties. Zelden worden deze ten uitvoer gebracht. En fysiek agressieve daden worden zelden van tevoren aangekondigd met een e-mail berichtje. Dreigementen kunnen wel of niet ervaren worden als reële bedreigingen. Dat heeft niet alleen te maken met de geschatte kans dat een dreigement werkelijk ten uitvoer wordt gebracht; je bedreigd voelen is een subjectieve aangelegenheid.

Naar mijn idee, maar het is slechts een impressie, worden de meeste dreigementen geuit tegen kinderen, door hun ouders en andere opvoeders. ‘Hou nu eindelijk eens even je bek, want anders geef ik je een ram voor je kop. Als je nu niet ophoudt bind ik je op je stoel vast. Nog één keer te laat thuis komen en je krijgt drie maanden huisarrest.’
Ook deze dreigementen worden, enkele tragische gevallen daargelaten, niet uitgevoerd. Dat is de bedoeling helemaal niet. Ze verliezen daardoor echter snel aan effectiviteit en kinderen trekken zich er al snel niet veel meer van aan. Ouders uiten bedreigingen als ze min of meer radeloos zijn en alle andere correctiemiddelen gefaald hebben en dat hebben kinderen razendsnel door.

Er vindt natuurlijk wel fysieke agressie plaats, maar die staat niet in verhouding tot de hoeveelheid dreigementen die worden geuit. Normaal gesproken glijden dreigementen daarom van je af als water van een eend. Het heeft niet veel te betekenen, behalve dat hij die ze uit een asociale hufter is, ten einde raad, overstuur, in paniek, onder invloed of anderszins minder toerekeningsvatbaar. Een dreigement uiten is een zwaktebod en bovendien: 'sticks and stones may break my bones, but words will never hurt me'. Normaal gesproken worden dreigementen niet serieus genomen en daar is ook geen reden toe, behalve als ze worden geuit door vrienden uit het criminele circuit of psychopaten. Maar daar moet je altijd voor oppassen.

Waarom worden dreigementen nu opeens zo ernstig genomen? Omdat Hirsi Ali, noch Wilders, bij mijn weten ooit fysiek bedreigd is, moet ik wel aannemen dat de bewakingsmacht waarmee zij omringd werden en worden, op de been is gebracht om ze te beschermen tegen dreigementen. Liever gezegd tegen de angst dat deze dreigementen wel degelijk ten uitvoer worden gebracht, want anders hoef je geen bewakers op de been te brengen. Maar is daar wel reden voor? En er melden zich steeds meer mensen die zeggen in hun leven wel eens per post, telefoon, fax, e-mail etc. dreigementen te hebben ontvangen - als je dat nooit overkomen is, hoor je er eigenlijk niet bij. Die dreigementen worden nu post hoc ook opeens serieus genomen. Terwijl er, als ik de statistieken mag geloven, toch niet wezenlijk meer agressieve daden gepleegd worden. Pim Fortuyn ontving tijdens zijn leven ook regelmatig dreigementen, maar heeft zijn uiteindelijke moordenaar dit van tevoren aangekondigd?

Een extreem voorbeeld van de consequenties van een dreigement dat werd op gevat als een bedreiging, vormde het incident met het ambulancepersoneel in een buitenwijk van Amsterdam.
De volledig geïntegreerde, studerende Marokkaanse broer van een Marokkaanse slachtoffer van een steekpartij had iemand van het ambulancepersoneel te verstaan gegeven dat hij hem om zou brengen als zijn broertje zou sterven, of woorden van gelijke strekking. Heeft hij daarop een mes getrokken, een kaakslag uitgedeeld of met een fietsketting gezwaaid? Niets van dat al. Het was een dreigement van iemand die in grote paniek verkeerde en zich kort daarna zelf bij de politie gemeld heeft om zich te verontschuldigen.
Het ambulancepersoneel ging echter onmiddellijk in staking, want de maat was vol en de burgemeester van Amsterdam kwam meteen in het geweer om met name het Marokkaanse volksdeel (!) te waarschuwen. Inmiddels heeft ook minister Ter Horst een duit in het zakje gedaan. In het vervolg moet van daders de etnische achtergrond geregistreerd worden.
De onovertroffen columnist Zwagerman sprak in de NRC van 27 september j.l. van: 'een overtreffende trap van onnavolgbare agressie, zoals recent de mishandeling van ambulancepersoneel dat bezig was hulp te verlenen aan een slachtoffer van een steekpartij’.

Van mishandeling was echter helemaal geen sprake; er werd een dreigement geuit en dat is iets dat iedereen kan gebeuren in zo'n situatie, waarin je gek van angst schijnbaar uren moet wachten tot er eindelijk hulp verschijnt. Dat wordt misschien op de verkeerde mensen afgereageerd, maar je zou toch van ambulancepersoneel mogen verwachten dat ze wel meer met dit bijltje gehakt hebben en wat meer begrip hebben voor de omstandigheden. Hebben ze niet geleerd om te gaan met tijdelijk heftig overspannen mensen? Vanwaar die oververhitte reactie op dit feitelijk onschuldige dreigement? Ik kan niet anders bedenken dan dat het ambulancepersoneel zelf volledig overspannen was. En de algehele cultuuromslag dat elk dreigement opgevat moet worden als een levensgrote bedreiging.
Niet alleen was er al snel geen enkele aandacht meer voor de feiten, maar werden onze Marokkaanse medeburgers voor de zoveelste keer als groep in een kwaad daglicht gezet. Zij hebben het gedaan en ze doen het altijd.

Uit de beschreven incidenten met ambulancepersoneel -en dat zijn er in de loop der jaren helemaal niet veel geweest- blijkt dat hierbij mensen uit allerlei groeperingen betrokken waren en zeker niet alleen Marokkanen.
Het lijkt wel of media en politici bewust bezig zijn Geert Wilders van munitie te voorzien en de Marokkaanse bevolking voedsel te geven om te radicaliseren.
Eén keer is een groep jongelui het personeel van een ambulance daadwerkelijk te lijf gegaan. Natuurlijk ben ik er geen voorstander van dat er geweld gebruikt wordt tegen ambulancepersoneel, agenten, buschauffeurs, docenten of wie dan ook. Wie wil daar niet van gevrijwaard blijven. Toch kan het iedereen overkomen, want een geweldloze maatschappij is nu eenmaal een utopie; altijd zullen er mensen zijn die op een of andere wijze ontsporen. Maar een dreigement is iets heel anders. Het is een agressieve uiting en leuk is het niet, maar het zijn toch echt alleen maar woorden.
 
*********************************
Drs. Theo IJzermans geeft begeleiding bij
persoonlijke ontwikkeling op het werk.
Ga voor informatie naar www.ijzermans.org
© 2008 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2