archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 14
Jaargang 5
15 mei 2008
Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Behoeftige mannen Hans Knegtmans

0113 Hoe vertel ik ...
Wie zit te wachten op een film over tongzoenen? Of tongen, zoals het tegenwoordig heet? Zelf zoenen kan fijn zijn, afhankelijk van wie je tegenover je hebt, maar zien hoe anderen zich ermee vermaken is weinig verheffend. Uit principe zoek ik in de bioscoop of in het openbaar vervoer een ander plaatsje wanneer ik een lebberend stel in mijn gezichtsveld heb. Ondanks deze aversie heb ik me bij de Franse film Un baiser, s’il vous plaît uitstekend vermaakt. Dat komt niet alleen doordat het aantal zoenscènes binnen de perken blijft, maar vooral door het intelligente scenario van regisseur en hoofdrolspeler Emmanuel Mouret.

In Nantes krijgt Émilie (Julie Gayet), die een zakenafspraak heeft, een lift in het gammele busje van lijstenmaker Gabriel (Michaël Cohen). Zo goed klikt het tussen die twee dat ze voor diezelfde avond in een restaurant afspreken. En dat terwijl ze beiden een vaste partner hebben. Na het geslaagde diner bedelt Gabriel om een afscheidskus, om het romantische uitje in stijl te kunnen afsluiten. Nee, dat is geen goed idee, zegt Émilie. Ze kent twee mensen wier eerste kus verstrekkende gevolgen had. Op aandringen van Gabriel komt ze met het verhaal op de proppen.

Zo maken we kennis met wiskundeleraar Nicolas (Mouret) en zijn getrouwde boezemvriendin, de laborante Julie (Virginie Ledoyen). Nicolas heeft de laatste tijd last van een gebrek aan lichamelijke affectie. Julie adviseert hem om naar de hoeren te gaan, maar daar heeft hij slechte ervaringen mee. In een van de grappigste scènes zien we hoe desastreus zijn bezoek aan een werkstudente verloopt. Hij begrijpt niet waarom hij zo nodig eerst onder de douche moet en na uitleg vraagt hij of hij dan ook zijn haar moet wassen. Het dieptepunt van het bezoek is echter haar mededeling dat zoenen bij dit soort contacten taboe is. En daar ging het nu net om!
Uiteraard gebeurt wat we al mijlenver zagen aankomen: Julie blijkt bereid eenmalig met hem het bed te delen. De luisterende Gabriel weet dan al wat Nicolas en Julie tergend lang weigeren onder ogen te zien: ze worden hopeloos verliefd op elkaar. Dat is lastig. Niet alleen omdat Julie getrouwd is, maar ook omdat Nicolas in zijn ontkenningsfase een nieuwe vriendin aan de haak heeft geslagen.

Zelden zal een film over seks zo weinig erotisch zijn geweest als Un baiser, s’il vous plaît. De eerste bedscène verloopt zo stroef als maar mogelijk en het is een wonder dat Nicolas en Julie hem tot een goed einde brengen. Bij volgende vrijages leggen de partners zichzelf moedwillig beperkingen op waardoor hopelijk de seks zodanig tegenvalt dat eens en voor altijd bewezen wordt dat hun ‘verliefdheid’ niet meer is dan een dwaze romantische bevlieging. Helaas, het mag niet baten. Julie moet zelfs erkennen dat haar huwelijk naar het tweede plan is verschoven.
Gegeven het feel-good karakter van de film is deze ontwikkeling een probleem voor de kijker. Hoe kan hij sympathie blijven koesteren voor filmpersonages die – weliswaar zonder kwade bedoelingen – hun partner bedonderen? Partners die ook nog eens de aardigheid en onschuld zelve zijn? Het antwoord is: dat kan niet. Mouret verdient dan ook een groot compliment voor een ingenieuze ontknoping die voorkomt dat we te elfder ure een pesthekel krijgen aan het verliefde stel. Blijft de vraag of de lijstenmaker na deze wijze levensles wel of niet zijn afscheidskus krijgt. Natuurlijk is het niet aan een recensent, dat te onthullen.

Lars Lindstrom, de hoofdpersoon van Lars and the Real Girl, is contactgestoord. Niet op een onaangename manier waardoor hij mensen tegen zich in het harnas jaagt. Eerder lijkt het erop dat hij de medemens – hoe goed zijn of haar bedoelingen ook – nogal griezelig vindt, en er niet meer mee te maken wil hebben dan strikt noodzakelijk. Dat geldt voor de collega’s in het vage kantoortje waar hij werkt (inclusief de sympathieke Margot, die onmiskenbaar belangstelling voor hem heeft), maar evenzeer voor zijn broer Gus en hoogzwangere schoonzuster Karin. Hoewel die hem bij herhaling proberen te strikken voor de maaltijd geeft hij de voorkeur aan de eenzaamheid van de garage achter hun huis, die hij tot primitieve woning heeft verbouwd.

Gus en Karin zijn dan ook als een kind zo gelukkig als Lars aankondigt dat hij ‘iemand ontmoet heeft’ die hij graag kennis wil laten maken met zijn naaste familie. Hun vreugde slaat om in verbijstering, wanneer Lars’ vriendin een levensgrote pop blijkt te zijn, van het soort waarmee op internet gouden zaken worden gedaan. Bianca – zo heet ze – is een half Braziliaanse, half Deense zendelinge, die door een verlamming aangewezen is op een rolstoel. Haar Engels is niet zo goed, en ze heeft weinig eetlust. Vanwege haar tere fysiek en gezondheidsproblemen is die tochtige garage natuurlijk niets voor haar. Mag ze in de logeerkamer slapen?
Godzijdank is de locale huisarts Dagmar Bergman (een formidabele rol van Patricia Clarkson) tevens klinisch psychologe. Zij adviseert Gus en Karin het spel mee te spelen, ook al lopen ze daarmee het risico zich de hoon van de overige dorpsbewoners op de hals te halen. Ook stelt ze voor Bianca wekelijks te behandelen voor haar diverse aandoeningen. Tijdens die ‘behandelsessies’ kan ze in een gesprek met Lars proberen te ontdekken wat hem ertoe gebracht heeft een levenloze pop als een mens van vlees en bloed te bejegenen.

Voor alle duidelijkheid: Lars and the Real Girl is geen komedie, maar een drama. Een surrealistisch drama weliswaar met een onwaarschijnlijk uitgangspunt, maar toch. Ik vermeld dit zekerheidshalve omdat je de recensenten niet de kost moet geven die de film wél als een komedie beschrijven, waardoor veel bezoekers menen dat ze naar een lachfilm kijken en trouwhartig schateren om de ‘grappige’ momenten. Pas halverwege dringt het tot de meesten door dat voor een klucht het aantal kolderieke situaties wel erg beperkt is.
Wie gedurende het eerste kwartier zijn oordeel nog even opschort, krijgt een heel andere film te zien. Een – misleidend luchtig verteld – drama over een jongen die als gevolg van gebeurtenissen in zijn jeugd bang is voor fysiek contact met anderen. Daar hoeft hij bij Bianca niet beducht voor te zijn, evenmin als voor kritiek, bemoeizucht en intimidatie.

Regisseur Craig Gillespie en scenariste Nancy Olivier (medewerkster aan de tv-serie Six Feet Under) verdienen een groot compliment voor hun dans op het slappe koord, die op tientallen manieren faliekant verkeerd had kunnen uitpakken. Ryan Gosling is groots als mensenschuwe jongeman die uit het niets een nieuw sociaal leven opbouwt, daarin gesteund door zijn schoonzus (Emily Mortimer), zijn aanvankelijk sceptische broer (Paul Schneider), en zelfs de overige dorpelingen, wier sympathie voor Lars hen weerhoudt van roddel en spot die iemand anders in die situatie ten deel zouden vallen.
Dit betekent niet dat Lars en Bianca een onbekommerde oude dag tegemoet gaan. De therapeutische gesprekken van dokter Bergman met de hoofdpersoon hebben succes. Dit leidt tot een dramatische ontknoping die in de handen van een mindere regisseur de grenzen van betamelijk sentiment ruimschoots had kunnen overschrijden. Maar Gillespie heeft tot en met het laatste shot de film volledig onder controle.
 
*************************************
Floris Wiegerinck is ontwerper en tekenaar.
Ga voor informatie naar www.floriswiegerinck.nl


© 2008 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Behoeftige mannen Hans Knegtmans
0113 Hoe vertel ik ...
Wie zit te wachten op een film over tongzoenen? Of tongen, zoals het tegenwoordig heet? Zelf zoenen kan fijn zijn, afhankelijk van wie je tegenover je hebt, maar zien hoe anderen zich ermee vermaken is weinig verheffend. Uit principe zoek ik in de bioscoop of in het openbaar vervoer een ander plaatsje wanneer ik een lebberend stel in mijn gezichtsveld heb. Ondanks deze aversie heb ik me bij de Franse film Un baiser, s’il vous plaît uitstekend vermaakt. Dat komt niet alleen doordat het aantal zoenscènes binnen de perken blijft, maar vooral door het intelligente scenario van regisseur en hoofdrolspeler Emmanuel Mouret.

In Nantes krijgt Émilie (Julie Gayet), die een zakenafspraak heeft, een lift in het gammele busje van lijstenmaker Gabriel (Michaël Cohen). Zo goed klikt het tussen die twee dat ze voor diezelfde avond in een restaurant afspreken. En dat terwijl ze beiden een vaste partner hebben. Na het geslaagde diner bedelt Gabriel om een afscheidskus, om het romantische uitje in stijl te kunnen afsluiten. Nee, dat is geen goed idee, zegt Émilie. Ze kent twee mensen wier eerste kus verstrekkende gevolgen had. Op aandringen van Gabriel komt ze met het verhaal op de proppen.

Zo maken we kennis met wiskundeleraar Nicolas (Mouret) en zijn getrouwde boezemvriendin, de laborante Julie (Virginie Ledoyen). Nicolas heeft de laatste tijd last van een gebrek aan lichamelijke affectie. Julie adviseert hem om naar de hoeren te gaan, maar daar heeft hij slechte ervaringen mee. In een van de grappigste scènes zien we hoe desastreus zijn bezoek aan een werkstudente verloopt. Hij begrijpt niet waarom hij zo nodig eerst onder de douche moet en na uitleg vraagt hij of hij dan ook zijn haar moet wassen. Het dieptepunt van het bezoek is echter haar mededeling dat zoenen bij dit soort contacten taboe is. En daar ging het nu net om!
Uiteraard gebeurt wat we al mijlenver zagen aankomen: Julie blijkt bereid eenmalig met hem het bed te delen. De luisterende Gabriel weet dan al wat Nicolas en Julie tergend lang weigeren onder ogen te zien: ze worden hopeloos verliefd op elkaar. Dat is lastig. Niet alleen omdat Julie getrouwd is, maar ook omdat Nicolas in zijn ontkenningsfase een nieuwe vriendin aan de haak heeft geslagen.

Zelden zal een film over seks zo weinig erotisch zijn geweest als Un baiser, s’il vous plaît. De eerste bedscène verloopt zo stroef als maar mogelijk en het is een wonder dat Nicolas en Julie hem tot een goed einde brengen. Bij volgende vrijages leggen de partners zichzelf moedwillig beperkingen op waardoor hopelijk de seks zodanig tegenvalt dat eens en voor altijd bewezen wordt dat hun ‘verliefdheid’ niet meer is dan een dwaze romantische bevlieging. Helaas, het mag niet baten. Julie moet zelfs erkennen dat haar huwelijk naar het tweede plan is verschoven.
Gegeven het feel-good karakter van de film is deze ontwikkeling een probleem voor de kijker. Hoe kan hij sympathie blijven koesteren voor filmpersonages die – weliswaar zonder kwade bedoelingen – hun partner bedonderen? Partners die ook nog eens de aardigheid en onschuld zelve zijn? Het antwoord is: dat kan niet. Mouret verdient dan ook een groot compliment voor een ingenieuze ontknoping die voorkomt dat we te elfder ure een pesthekel krijgen aan het verliefde stel. Blijft de vraag of de lijstenmaker na deze wijze levensles wel of niet zijn afscheidskus krijgt. Natuurlijk is het niet aan een recensent, dat te onthullen.

Lars Lindstrom, de hoofdpersoon van Lars and the Real Girl, is contactgestoord. Niet op een onaangename manier waardoor hij mensen tegen zich in het harnas jaagt. Eerder lijkt het erop dat hij de medemens – hoe goed zijn of haar bedoelingen ook – nogal griezelig vindt, en er niet meer mee te maken wil hebben dan strikt noodzakelijk. Dat geldt voor de collega’s in het vage kantoortje waar hij werkt (inclusief de sympathieke Margot, die onmiskenbaar belangstelling voor hem heeft), maar evenzeer voor zijn broer Gus en hoogzwangere schoonzuster Karin. Hoewel die hem bij herhaling proberen te strikken voor de maaltijd geeft hij de voorkeur aan de eenzaamheid van de garage achter hun huis, die hij tot primitieve woning heeft verbouwd.

Gus en Karin zijn dan ook als een kind zo gelukkig als Lars aankondigt dat hij ‘iemand ontmoet heeft’ die hij graag kennis wil laten maken met zijn naaste familie. Hun vreugde slaat om in verbijstering, wanneer Lars’ vriendin een levensgrote pop blijkt te zijn, van het soort waarmee op internet gouden zaken worden gedaan. Bianca – zo heet ze – is een half Braziliaanse, half Deense zendelinge, die door een verlamming aangewezen is op een rolstoel. Haar Engels is niet zo goed, en ze heeft weinig eetlust. Vanwege haar tere fysiek en gezondheidsproblemen is die tochtige garage natuurlijk niets voor haar. Mag ze in de logeerkamer slapen?
Godzijdank is de locale huisarts Dagmar Bergman (een formidabele rol van Patricia Clarkson) tevens klinisch psychologe. Zij adviseert Gus en Karin het spel mee te spelen, ook al lopen ze daarmee het risico zich de hoon van de overige dorpsbewoners op de hals te halen. Ook stelt ze voor Bianca wekelijks te behandelen voor haar diverse aandoeningen. Tijdens die ‘behandelsessies’ kan ze in een gesprek met Lars proberen te ontdekken wat hem ertoe gebracht heeft een levenloze pop als een mens van vlees en bloed te bejegenen.

Voor alle duidelijkheid: Lars and the Real Girl is geen komedie, maar een drama. Een surrealistisch drama weliswaar met een onwaarschijnlijk uitgangspunt, maar toch. Ik vermeld dit zekerheidshalve omdat je de recensenten niet de kost moet geven die de film wél als een komedie beschrijven, waardoor veel bezoekers menen dat ze naar een lachfilm kijken en trouwhartig schateren om de ‘grappige’ momenten. Pas halverwege dringt het tot de meesten door dat voor een klucht het aantal kolderieke situaties wel erg beperkt is.
Wie gedurende het eerste kwartier zijn oordeel nog even opschort, krijgt een heel andere film te zien. Een – misleidend luchtig verteld – drama over een jongen die als gevolg van gebeurtenissen in zijn jeugd bang is voor fysiek contact met anderen. Daar hoeft hij bij Bianca niet beducht voor te zijn, evenmin als voor kritiek, bemoeizucht en intimidatie.

Regisseur Craig Gillespie en scenariste Nancy Olivier (medewerkster aan de tv-serie Six Feet Under) verdienen een groot compliment voor hun dans op het slappe koord, die op tientallen manieren faliekant verkeerd had kunnen uitpakken. Ryan Gosling is groots als mensenschuwe jongeman die uit het niets een nieuw sociaal leven opbouwt, daarin gesteund door zijn schoonzus (Emily Mortimer), zijn aanvankelijk sceptische broer (Paul Schneider), en zelfs de overige dorpelingen, wier sympathie voor Lars hen weerhoudt van roddel en spot die iemand anders in die situatie ten deel zouden vallen.
Dit betekent niet dat Lars en Bianca een onbekommerde oude dag tegemoet gaan. De therapeutische gesprekken van dokter Bergman met de hoofdpersoon hebben succes. Dit leidt tot een dramatische ontknoping die in de handen van een mindere regisseur de grenzen van betamelijk sentiment ruimschoots had kunnen overschrijden. Maar Gillespie heeft tot en met het laatste shot de film volledig onder controle.
 
*************************************
Floris Wiegerinck is ontwerper en tekenaar.
Ga voor informatie naar www.floriswiegerinck.nl
© 2008 Hans Knegtmans
powered by CJ2