archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 11
Jaargang 5
27 maart 2008
Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Het hubris-syndroom. Wie heeft het niet? Frits Hoorweg

0511BS Betjeman
Zuinigheid bracht ons ertoe via Luton naar Londen te reizen; eerst van Amsterdam vliegen met EasyJet en vervolgens met een Green Coach de stad in. Daar is niks mis mee, maar je mist wel de magnifieke entree via het geheel vernieuwde St. Pancras Station. Om die te mogen meemaken dien je met de Eurostar via Brussel en door de Kanaaltunnel te reizen. (Vanuit Luton hadden we trouwens ook nog een trein kunnen nemen, maar dat was een beetje omslachtig.) Daarom gingen wij er een paar dagen later enkel en alleen heen met het oogmerk ons te laten imponeren door de gigantische, halfronde overkapping van de sporen en het reusachtige Gotische front. Het is moeilijk te begrijpen dat al dit moois ooit op de nominatie stond te worden gesloopt. Maar daar lagen serieuze plannen voor klaar en er is verbitterd strijd gevoerd om uitvoering daarvan te voorkomen. Een van de actievoerders was Sir John Betjeman, Poet Laureate en strijder voor het behoud van monumenten. Hij wordt op het vernieuwde station geëerd met een standbeeld (zie foto).

Wij hebben hier wel eens het idee dat die rare Engelsen zo conservatief als wat zijn en alles willen bewaren, of het nu mooi of lelijk is. Maar dat is slechts ten dele waar. De liefde voor tradities en voor mooie, goed verzorgde huizen en tuinen wordt af en toe overvleugeld door een niets ontziende vernieuwingsdrift. Zo werd van 1964 tot 1974 het Engelse spoorwegnet drastisch ingekrompen. Een belangrijke rol werd daarbij gespeeld door de directeur van British Rail: de infame Dr.Beeching, er is nog eens een komische Tv-serie naar hem genoemd, die speelde op een hopeloos ouderwets stationnetje. Volgens het boekje dat werd uitgegeven ter ere van de heropening van St.Pancras (John Betjeman on trains, Jonathan Glancey) bleven er van de 18.000 mijl maar 12.000 over. Duizenden stations werden gesloten. Slechts hier en daar wisten treinhobbyisten met vereende krachten een historisch lijntje in stand te houden. Achteraf is iedereen het erover eens dat men toen veel te ver is gegaan met het saneren van het spoorwegnet.

De krant biedt in Engeland veel vertier. Zo is er altijd wel een smeuïge rechtzaak gaande. Deze keer was het de echtscheiding van Paul McCartney en Heather Mills. Als ik het goed begrepen heb kreeg Heather 7 miljoen meer dan Paul wilde geven, maar wel 100 miljoen minder dan ze had geëist. Volgens de berichten was ze daarover zeer ontstemd. Bij een overleg over de vraag of het vonnis openbaar zou worden gemaakt was Heather zo boos geworden dat ze een glas water had omgekeerd over het hoofd van Pauls advocate. In de krant stond een foto van de sporen die dat had nagelaten, met daarnaast een foto van de advocate nadat ze de gelegenheid had gehad zich een beetje op te knappen. Omdat beide partijen het niet eens werden over het publiek maken van het vonnis mocht de rechter daarover beslissen. Dat deed deze een dag later en wel in positieve zin. Zo kwamen we te weten dat de rechter Heather een veeg uit de pan gaf (onbetrouwbaar) en Sir (!) Paul een complimentje. Ik wil graag aannemen dat die Heather een onmogelijk mens is maar het verbaast me dat zo’n rechter het nodig vindt om in een echtscheidingszaak het karakter van de strijdende partijen publiekelijk te analyseren.

Op naar Tate Modern voor een tentoonstelling over Duchamp, Man Ray en Picabia, met name over de beïnvloeding over en weer. Een interessante tentoonstelling, maar het lukte me niet om me te concentreren. De creativiteit van die mensen was zo springerig dat het zelfs ¾ eeuw na dato nog moeilijk is daar thema’s in te ontdekken, behalve dan de naar mijn gevoel wat abstracte lijnen die de bedenkers van de tentoonstelling uitstippelen*. Mijn reisgenoten hadden er geen moeite mee en hadden bijgevolg veel meer tijd nodig dan ik. Daardoor dwaalde ik wat rond en kwam terecht op een tentoonstelling (Retrospective) van werk van de Spaanse beeldhouwer Juan Muñoz. Nog nooit van de man gehoord en z’n werk nog nooit gezien, maar ik was meteen zeer onder de indruk. In het gidsje bij de tentoonstelling wordt hij een verhalenverteller genoemd. Hij zette vaak een paar beelden van mensen in een zorgvuldig geconstrueerde omgeving, vaak is er iets raars met het perspectief. Op het eerste gezicht is er niet bijzonder veel aan de hand. De afgebeelde mensen lachen, zoals mensen vaak doen als ze in groepen zijn. Maar als je wat langer kijkt, of er zelf tussendoor loopt zoals bij de 100 figuren van Many Times (zie foto) mogelijk is, dan krijg je het gevoel dat er iets mis is. De onwaarschijnlijke gedachte kwam bij me op dat ik rondliep op een gezellig samenzijn na een executie. Om piëteitsredenen werd er geen drank geschonken.

Dan is het nog maar een kleine stap naar de voorpublicatie in de Sunday Times uit een nieuw boek van Lord Owen (In sickness and in power, illness in heads of government during the last 100 years), dat 10 april uitkomt. De voorpublicatie gaat, hoe kan het anders, over Tony Blair. Volgens Owen, die behalve politicus ook neuroloog is, leed deze aan het hubris-syndroom (overdreven en misplaatste eigendunk) in de tijd dat hij tot oorlog met Irak besloot, en ook nog gedurende enige tijd daarna. Hij legt een verband met de hartproblemen die Blair had, waar nogal geheimzinnig over werd gedaan en doet verslag van een gesprek met een cardioloog waarin de mogelijkheid aan de orde komt dat bepaalde medicijnen (betablockers en een haargroeimiddel) de neiging tot het hubris-syndroom versterken. Maar het blijft bij (intelligente) speculaties en dat roept de vraag op wat je in vredesnaam met zoiets moet als je Tony Blair heet. Ontkennen lijkt zinloos en zijn dokter vragen om dat namens hem te doen zal ook weinig zoden aan de dijk zetten.

Na lezing van die voorpublicatie zie ik overal om mij heen sporen van het hubris-syndroom. Dr.Beeching had het ongetwijfeld ook, Heather Mills vast en zeker en Duchamp had het ook veel te hoog in zijn bol. Hoe staat het eigenlijk met schrijver dezes?

*Eén van die lijntjes is schaken. Helaas zijn bij de presentatie daarvan een paar fouten gemaakt. Eén van de stellingen in een aan dat onderwerp gewijde vitrine staat op een bord dat een kwartslag is gedraaid. En, o gruwel, het kartonnen insteekspel dat verkrijgbaar is bij de winkel lijdt aan hetzelfde euvel.
 
******************************************************
Uitgave van De Leunstoel wordt mede mogelijk gemaakt door donaties van:
Barbara Muller, Katharina Kouwenhoven, Hans Meijer, J.J.Waasdorp-Mulders,
Ruurd Kunnen, Beer Meijer, Carlo van Praag, J.Bakker, J.W.Meijer,
Evelien Polter, Mabel Amber, Ruud van Ruijven, Frits Hoorweg en anderen.


© 2008 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Brief uit ..." -
Beschouwingen > Brief uit ...
Het hubris-syndroom. Wie heeft het niet? Frits Hoorweg
0511BS Betjeman
Zuinigheid bracht ons ertoe via Luton naar Londen te reizen; eerst van Amsterdam vliegen met EasyJet en vervolgens met een Green Coach de stad in. Daar is niks mis mee, maar je mist wel de magnifieke entree via het geheel vernieuwde St. Pancras Station. Om die te mogen meemaken dien je met de Eurostar via Brussel en door de Kanaaltunnel te reizen. (Vanuit Luton hadden we trouwens ook nog een trein kunnen nemen, maar dat was een beetje omslachtig.) Daarom gingen wij er een paar dagen later enkel en alleen heen met het oogmerk ons te laten imponeren door de gigantische, halfronde overkapping van de sporen en het reusachtige Gotische front. Het is moeilijk te begrijpen dat al dit moois ooit op de nominatie stond te worden gesloopt. Maar daar lagen serieuze plannen voor klaar en er is verbitterd strijd gevoerd om uitvoering daarvan te voorkomen. Een van de actievoerders was Sir John Betjeman, Poet Laureate en strijder voor het behoud van monumenten. Hij wordt op het vernieuwde station geëerd met een standbeeld (zie foto).

Wij hebben hier wel eens het idee dat die rare Engelsen zo conservatief als wat zijn en alles willen bewaren, of het nu mooi of lelijk is. Maar dat is slechts ten dele waar. De liefde voor tradities en voor mooie, goed verzorgde huizen en tuinen wordt af en toe overvleugeld door een niets ontziende vernieuwingsdrift. Zo werd van 1964 tot 1974 het Engelse spoorwegnet drastisch ingekrompen. Een belangrijke rol werd daarbij gespeeld door de directeur van British Rail: de infame Dr.Beeching, er is nog eens een komische Tv-serie naar hem genoemd, die speelde op een hopeloos ouderwets stationnetje. Volgens het boekje dat werd uitgegeven ter ere van de heropening van St.Pancras (John Betjeman on trains, Jonathan Glancey) bleven er van de 18.000 mijl maar 12.000 over. Duizenden stations werden gesloten. Slechts hier en daar wisten treinhobbyisten met vereende krachten een historisch lijntje in stand te houden. Achteraf is iedereen het erover eens dat men toen veel te ver is gegaan met het saneren van het spoorwegnet.

De krant biedt in Engeland veel vertier. Zo is er altijd wel een smeuïge rechtzaak gaande. Deze keer was het de echtscheiding van Paul McCartney en Heather Mills. Als ik het goed begrepen heb kreeg Heather 7 miljoen meer dan Paul wilde geven, maar wel 100 miljoen minder dan ze had geëist. Volgens de berichten was ze daarover zeer ontstemd. Bij een overleg over de vraag of het vonnis openbaar zou worden gemaakt was Heather zo boos geworden dat ze een glas water had omgekeerd over het hoofd van Pauls advocate. In de krant stond een foto van de sporen die dat had nagelaten, met daarnaast een foto van de advocate nadat ze de gelegenheid had gehad zich een beetje op te knappen. Omdat beide partijen het niet eens werden over het publiek maken van het vonnis mocht de rechter daarover beslissen. Dat deed deze een dag later en wel in positieve zin. Zo kwamen we te weten dat de rechter Heather een veeg uit de pan gaf (onbetrouwbaar) en Sir (!) Paul een complimentje. Ik wil graag aannemen dat die Heather een onmogelijk mens is maar het verbaast me dat zo’n rechter het nodig vindt om in een echtscheidingszaak het karakter van de strijdende partijen publiekelijk te analyseren.

Op naar Tate Modern voor een tentoonstelling over Duchamp, Man Ray en Picabia, met name over de beïnvloeding over en weer. Een interessante tentoonstelling, maar het lukte me niet om me te concentreren. De creativiteit van die mensen was zo springerig dat het zelfs ¾ eeuw na dato nog moeilijk is daar thema’s in te ontdekken, behalve dan de naar mijn gevoel wat abstracte lijnen die de bedenkers van de tentoonstelling uitstippelen*. Mijn reisgenoten hadden er geen moeite mee en hadden bijgevolg veel meer tijd nodig dan ik. Daardoor dwaalde ik wat rond en kwam terecht op een tentoonstelling (Retrospective) van werk van de Spaanse beeldhouwer Juan Muñoz. Nog nooit van de man gehoord en z’n werk nog nooit gezien, maar ik was meteen zeer onder de indruk. In het gidsje bij de tentoonstelling wordt hij een verhalenverteller genoemd. Hij zette vaak een paar beelden van mensen in een zorgvuldig geconstrueerde omgeving, vaak is er iets raars met het perspectief. Op het eerste gezicht is er niet bijzonder veel aan de hand. De afgebeelde mensen lachen, zoals mensen vaak doen als ze in groepen zijn. Maar als je wat langer kijkt, of er zelf tussendoor loopt zoals bij de 100 figuren van Many Times (zie foto) mogelijk is, dan krijg je het gevoel dat er iets mis is. De onwaarschijnlijke gedachte kwam bij me op dat ik rondliep op een gezellig samenzijn na een executie. Om piëteitsredenen werd er geen drank geschonken.

Dan is het nog maar een kleine stap naar de voorpublicatie in de Sunday Times uit een nieuw boek van Lord Owen (In sickness and in power, illness in heads of government during the last 100 years), dat 10 april uitkomt. De voorpublicatie gaat, hoe kan het anders, over Tony Blair. Volgens Owen, die behalve politicus ook neuroloog is, leed deze aan het hubris-syndroom (overdreven en misplaatste eigendunk) in de tijd dat hij tot oorlog met Irak besloot, en ook nog gedurende enige tijd daarna. Hij legt een verband met de hartproblemen die Blair had, waar nogal geheimzinnig over werd gedaan en doet verslag van een gesprek met een cardioloog waarin de mogelijkheid aan de orde komt dat bepaalde medicijnen (betablockers en een haargroeimiddel) de neiging tot het hubris-syndroom versterken. Maar het blijft bij (intelligente) speculaties en dat roept de vraag op wat je in vredesnaam met zoiets moet als je Tony Blair heet. Ontkennen lijkt zinloos en zijn dokter vragen om dat namens hem te doen zal ook weinig zoden aan de dijk zetten.

Na lezing van die voorpublicatie zie ik overal om mij heen sporen van het hubris-syndroom. Dr.Beeching had het ongetwijfeld ook, Heather Mills vast en zeker en Duchamp had het ook veel te hoog in zijn bol. Hoe staat het eigenlijk met schrijver dezes?

*Eén van die lijntjes is schaken. Helaas zijn bij de presentatie daarvan een paar fouten gemaakt. Eén van de stellingen in een aan dat onderwerp gewijde vitrine staat op een bord dat een kwartslag is gedraaid. En, o gruwel, het kartonnen insteekspel dat verkrijgbaar is bij de winkel lijdt aan hetzelfde euvel.
 
******************************************************
Uitgave van De Leunstoel wordt mede mogelijk gemaakt door donaties van:
Barbara Muller, Katharina Kouwenhoven, Hans Meijer, J.J.Waasdorp-Mulders,
Ruurd Kunnen, Beer Meijer, Carlo van Praag, J.Bakker, J.W.Meijer,
Evelien Polter, Mabel Amber, Ruud van Ruijven, Frits Hoorweg en anderen.
© 2008 Frits Hoorweg
powered by CJ2