archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 18
Jaargang 1
26 augustus 2004
Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Een Engelse tearoom Frits Hoorweg

0119 Een Engelse tearoom

Het was mooi, warm weer in het noordoosten van Engeland waar wij vakantie hielden en daardoor hebben we veel kranten gelezen. Want als het lekker weer is denk je al gauw: ‘kunnen we hier niet even gaan zitten?’ En omdat het antwoord op deze vraag vaak ‘waarom niet?’ was, zaten we regelmatig op een terras, of op een bankje, of zo maar ergens in the middle of nowhere, de krant te lezen.

De concurrentie tussen de Engelse kranten is moordend en dat heeft tot gevolg dat ze de lezer graag een sappig verhaal voorzetten, liefst over het seksleven van een bekend persoon. Hèt verhaal van deze zomer was de escapade van Sven Göran Eriksson, de coach van het Engels voetbalelftal. Een samenvatting van de affaire heeft de Nederlandse kranten gehaald, maar zo’n samenvatting doet geen recht aan de zaak. Je moet zelf, stap voor stap, via de details je eigen beeld op kunnen bouwen van het geheel. De informatie uit verschillende kranten vergelijken, gissen naar de motieven van deze of gene en pas de volgende dagen, stukje bij beetje, antwoord krijgen.

Het begon met het gerucht dat Sven een affaire had gehad met een secretaresse op het kantoor van de voetbalbond. De bond ontkende dat gerucht heftig en dreigde zelfs met juridische stappen tegen de vuilakken die het gewaagd hadden dergelijke onzin te publiceren. Het bericht leidde mij af van mijn scone, dat is een soort krentenbol die je met boter, jam en slagroom hoort te besmeren. De daarmee samenhangende werkzaamheden, alsmede het opeten van het kunstwerk dat daardoor ontstaat, vereist absolute concentratie en die was er even niet. Afgeleid door het opwindende nieuws maakte ik er een zootje van, met als resultaat een algehele plakkerigheid die ik de hele dag niet meer kwijtraakte.

Journalisten ontdekken zo’n affaire zelden op eigen kracht, ze worden er meestal door iemand op gewezen. Ons team van tearoomdetectives vroeg zich daarom meteen af wie er toch belang bij zou hebben dit gerucht te verspreiden. Het antwoord op die vraag leek de zondag daarna te komen. Op zelf meegebrachte kampeerstoelen zaten we te kijken naar seven-a-side-cricket, een vereenvoudigde variant van dat uiterst tijdrovende spel die gebruikt wordt als men, zomaar voor de aardigheid, een toernooitje wil houden. Honderd meter achter ons was een bandstand waarop naar hartelust werd getoeterd. Verschillende wijsjes kwamen ons bekend voor zonder dat we de teksten  kenden. Pas toen ‘Tea for Two’  werd gespeeld kregen we de neiging mee te gaan zingen, maar dat is niet de bedoeling. De kranten maakten melding van e-mail die de secretaresse in kwestie aan een vriendin had gestuurd, waarin hoog werd opgegeven van de seksuele prestaties van Sven. Je begint met te denken: ‘meisje, wat dom,’ maar al snel produceert je wantrouwende brein het vermoeden: ‘die wilde natuurlijk graag dat het bekend zou worden, blijkbaar op zoek naar haar moment of glory, of gewoon boos omdat ze weer aan de dijk is gezet.’.

Ik meen mij te herinneren dat de volgende dag het nieuws bekend werd dat Sven z’n vaste vriendin haar biezen had gepakt (het was zijn tweede uitglijer, althans voorzover bekend). Einde affaire zou je denken, maar neen hoor. De opwinding duurde voort, de vraag werd gesteld waarom de bond zo heftig had ontkend. Al snel deed het verhaal de ronde dat Sven zijn werkgever had voorgelogen. Zou dat geen reden voor ontslag zijn? In de zaterdagbijlage, van ik weet niet meer welke krant, werd met deze speculatie afgerekend door een arbeidsrechtdeskundige. Een werkgever mag een werknemer niet eens vragen of hij een verhouding heeft. Het zou toch sterk zijn als hij informatie, verkregen door dat toch te doen, kon gebruiken als ontslaggrond.

Van de volgende episode namen wij kennis op een moor, zo’n hooggelegen heideveld, althans als ik het mij goed herinner. Je maakt tijdens zo’n vakantie zoveel mee dat ik wel eens de draad kwijt raak. We hadden onze wandeling onderbroken om de meegebrachte boterham op te eten, en de krant te lezen natuurlijk. Af en toe kwam er op eerbiedige afstand een schaap langs. Heel wat minder eerbiedig waren de vliegen, vooral de kleine venijnige midgets kunnen je op die hooggelegen heidevelden lelijk bespringen. Om mij heen zwaaiend met een bijlage van de krant, las ik dat uit de e-mail van de secretaresse was gebleken (bij nadere studie of was er een nieuwe tip voor nodig geweest?) dat zij ook een affaire had gehad met de directeur van de voetbalbond. Tot dan had ik steeds het idee gehad dat deze affaire zou doodbloeden net als vele van hetzelfde type, maar nu werd het zo langzamerhand duidelijk dat er koppen zouden rollen.

De betrokkene deed geen moeite te ontkennen, hij nam een paar dagen later ontslag. Ondertussen was er nog steeds sprake van de mogelijkheid dat de coach ontslagen zou worden, al was wel duidelijk dat de bond juridisch niet sterk stond. Blijkbaar vond het bestuur van de bond het wel aardig om Sven een poosje te laten bungelen; je kunt je afvragen waarom. Men liet weten dat er nog steeds onderzoek werd gedaan naar de ware toedracht. De ontknoping mocht er zijn, hij werd ons duidelijk in de beer garden van een pub (als je in Engels stadje wanhopig zoekt naar een terras verdient het aanbeveling om bij de pub te kijken of er niet een plaatsje of soort tuin bij hoort (beer garden), dat meestal aan de achterzijde ligt. Rustig nippend aan een glas bier lazen we dat de inmiddels vertrokken directeur, samen met de voorlichter, nieuws over Sven z’n affaire had laten uitlekken. Daarbij had hij bedongen dat zijn eigen affaire niet ter sprake zou worden gebracht. Met een bepaald soort dieven schijn je nog wel eens een afspraak te kunnen maken, maar schandaaljournalisten houden zich aan geen enkele code. Wat ik nu helaas nog niet weet is of hij de eerste is geweest die is gaan lekken of dat hij geprobeerd heeft zijn eigen schade te beperken door Sven nog meer in het zonnetje te zetten.

Inmiddels heeft de bond op 5 augustus, na 6 uur vergaderen, besloten dat Sven mag blijven. De voorlichter is ontslagen en ook de amoureuze secretaresse heeft haar congé gekregen. Zij gaat haar ervaringen in een boek vastleggen. Heus niet omdat zij zo tuk is op het geld dat daarmee te verdienen valt, liet een woordvoerder weten (zulke mensen hebben dan ook meteen een woordvoerder). Zij wil dat haar verhaal nu ook eens wordt gehoord.

Het was een opwindende vakantie!



© 2004 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Brief uit ..." -
Beschouwingen > Brief uit ...
Een Engelse tearoom Frits Hoorweg
0119 Een Engelse tearoom

Het was mooi, warm weer in het noordoosten van Engeland waar wij vakantie hielden en daardoor hebben we veel kranten gelezen. Want als het lekker weer is denk je al gauw: ‘kunnen we hier niet even gaan zitten?’ En omdat het antwoord op deze vraag vaak ‘waarom niet?’ was, zaten we regelmatig op een terras, of op een bankje, of zo maar ergens in the middle of nowhere, de krant te lezen.

De concurrentie tussen de Engelse kranten is moordend en dat heeft tot gevolg dat ze de lezer graag een sappig verhaal voorzetten, liefst over het seksleven van een bekend persoon. Hèt verhaal van deze zomer was de escapade van Sven Göran Eriksson, de coach van het Engels voetbalelftal. Een samenvatting van de affaire heeft de Nederlandse kranten gehaald, maar zo’n samenvatting doet geen recht aan de zaak. Je moet zelf, stap voor stap, via de details je eigen beeld op kunnen bouwen van het geheel. De informatie uit verschillende kranten vergelijken, gissen naar de motieven van deze of gene en pas de volgende dagen, stukje bij beetje, antwoord krijgen.

Het begon met het gerucht dat Sven een affaire had gehad met een secretaresse op het kantoor van de voetbalbond. De bond ontkende dat gerucht heftig en dreigde zelfs met juridische stappen tegen de vuilakken die het gewaagd hadden dergelijke onzin te publiceren. Het bericht leidde mij af van mijn scone, dat is een soort krentenbol die je met boter, jam en slagroom hoort te besmeren. De daarmee samenhangende werkzaamheden, alsmede het opeten van het kunstwerk dat daardoor ontstaat, vereist absolute concentratie en die was er even niet. Afgeleid door het opwindende nieuws maakte ik er een zootje van, met als resultaat een algehele plakkerigheid die ik de hele dag niet meer kwijtraakte.

Journalisten ontdekken zo’n affaire zelden op eigen kracht, ze worden er meestal door iemand op gewezen. Ons team van tearoomdetectives vroeg zich daarom meteen af wie er toch belang bij zou hebben dit gerucht te verspreiden. Het antwoord op die vraag leek de zondag daarna te komen. Op zelf meegebrachte kampeerstoelen zaten we te kijken naar seven-a-side-cricket, een vereenvoudigde variant van dat uiterst tijdrovende spel die gebruikt wordt als men, zomaar voor de aardigheid, een toernooitje wil houden. Honderd meter achter ons was een bandstand waarop naar hartelust werd getoeterd. Verschillende wijsjes kwamen ons bekend voor zonder dat we de teksten  kenden. Pas toen ‘Tea for Two’  werd gespeeld kregen we de neiging mee te gaan zingen, maar dat is niet de bedoeling. De kranten maakten melding van e-mail die de secretaresse in kwestie aan een vriendin had gestuurd, waarin hoog werd opgegeven van de seksuele prestaties van Sven. Je begint met te denken: ‘meisje, wat dom,’ maar al snel produceert je wantrouwende brein het vermoeden: ‘die wilde natuurlijk graag dat het bekend zou worden, blijkbaar op zoek naar haar moment of glory, of gewoon boos omdat ze weer aan de dijk is gezet.’.

Ik meen mij te herinneren dat de volgende dag het nieuws bekend werd dat Sven z’n vaste vriendin haar biezen had gepakt (het was zijn tweede uitglijer, althans voorzover bekend). Einde affaire zou je denken, maar neen hoor. De opwinding duurde voort, de vraag werd gesteld waarom de bond zo heftig had ontkend. Al snel deed het verhaal de ronde dat Sven zijn werkgever had voorgelogen. Zou dat geen reden voor ontslag zijn? In de zaterdagbijlage, van ik weet niet meer welke krant, werd met deze speculatie afgerekend door een arbeidsrechtdeskundige. Een werkgever mag een werknemer niet eens vragen of hij een verhouding heeft. Het zou toch sterk zijn als hij informatie, verkregen door dat toch te doen, kon gebruiken als ontslaggrond.

Van de volgende episode namen wij kennis op een moor, zo’n hooggelegen heideveld, althans als ik het mij goed herinner. Je maakt tijdens zo’n vakantie zoveel mee dat ik wel eens de draad kwijt raak. We hadden onze wandeling onderbroken om de meegebrachte boterham op te eten, en de krant te lezen natuurlijk. Af en toe kwam er op eerbiedige afstand een schaap langs. Heel wat minder eerbiedig waren de vliegen, vooral de kleine venijnige midgets kunnen je op die hooggelegen heidevelden lelijk bespringen. Om mij heen zwaaiend met een bijlage van de krant, las ik dat uit de e-mail van de secretaresse was gebleken (bij nadere studie of was er een nieuwe tip voor nodig geweest?) dat zij ook een affaire had gehad met de directeur van de voetbalbond. Tot dan had ik steeds het idee gehad dat deze affaire zou doodbloeden net als vele van hetzelfde type, maar nu werd het zo langzamerhand duidelijk dat er koppen zouden rollen.

De betrokkene deed geen moeite te ontkennen, hij nam een paar dagen later ontslag. Ondertussen was er nog steeds sprake van de mogelijkheid dat de coach ontslagen zou worden, al was wel duidelijk dat de bond juridisch niet sterk stond. Blijkbaar vond het bestuur van de bond het wel aardig om Sven een poosje te laten bungelen; je kunt je afvragen waarom. Men liet weten dat er nog steeds onderzoek werd gedaan naar de ware toedracht. De ontknoping mocht er zijn, hij werd ons duidelijk in de beer garden van een pub (als je in Engels stadje wanhopig zoekt naar een terras verdient het aanbeveling om bij de pub te kijken of er niet een plaatsje of soort tuin bij hoort (beer garden), dat meestal aan de achterzijde ligt. Rustig nippend aan een glas bier lazen we dat de inmiddels vertrokken directeur, samen met de voorlichter, nieuws over Sven z’n affaire had laten uitlekken. Daarbij had hij bedongen dat zijn eigen affaire niet ter sprake zou worden gebracht. Met een bepaald soort dieven schijn je nog wel eens een afspraak te kunnen maken, maar schandaaljournalisten houden zich aan geen enkele code. Wat ik nu helaas nog niet weet is of hij de eerste is geweest die is gaan lekken of dat hij geprobeerd heeft zijn eigen schade te beperken door Sven nog meer in het zonnetje te zetten.

Inmiddels heeft de bond op 5 augustus, na 6 uur vergaderen, besloten dat Sven mag blijven. De voorlichter is ontslagen en ook de amoureuze secretaresse heeft haar congé gekregen. Zij gaat haar ervaringen in een boek vastleggen. Heus niet omdat zij zo tuk is op het geld dat daarmee te verdienen valt, liet een woordvoerder weten (zulke mensen hebben dan ook meteen een woordvoerder). Zij wil dat haar verhaal nu ook eens wordt gehoord.

Het was een opwindende vakantie!

© 2004 Frits Hoorweg
powered by CJ2